Al-Hakam II: Diferenzas entre revisións

[[Ficheiro:MonAlhakenII01.jpg|thumb|300px|thumb|Monumento a Al-Hakam II en [[Córdoba]] ([[España]]). <br><small>Encóntrase no ''Campo Santo de los Mártires'' e foi inaugurado o 1 de outubro de 1976.</small>]]

CuandoCando á morte de seu pai fíxose cargo do poder contaba con case 47 anos e adoptou o título de '''al-Mustansir Bi-llah''' (''o que busca a axuda vitoriosa de Alá''). Até entón, e pese á súa unión con [[Radhia]], non tivo fillos. Ao chegar ao trono a descendencia facíaselle necesaria, e logrou conseguila cunha concubina escrava, de orixe vascongada, chamada [[Subh]] (e tamén Zohbeya e Aurora, e a quen Al-Hakam deu o nome masculino de Chafar).

Ante a negativa do rei leonés a cumprir a súa promesa, Al-Hakam acolleu ao deposto Ordoño IV na corte cordobesa prometéndolle reponelorepoñelo no trono, o que fixo que Sancho I se retractase e enviase unha embaixada a Córdoba coa promesa de cumprir o pactado. Porén, a morte de Ordoño IV motivou que Sancho I cambiase novamente de postura e concertase unha alianza co rei navarro [[García Sánchez I de Navarra|García Sánchez I]], co conde castelán [[Fernán González]] e co conde de Barcelona [[Borrell II]] para faceren xuntos fronte ao poderío do califa.

Al-Hakam inicia en [[963]], en resposta, unha ofensiva militar que culminou con éxito ao conquistar as prazas de [[San Esteban de Gormaz]], [[Atienza]] e [[Calahorra]] o que, unido ás crises dinásticas que se abriron nos reinos cristiáns, volveu a situar ao califato cordobés na súa posición de supremacía, iniciándose un período de calma militar que se estendería até [[973]], cando o novo conde castellanocastelán [[García Fernández]], que sucedera a Fernán González, aproveitando que o groso do exército califal se encontraba en [[África]], atacou as prazas de [[Deza]] e [[Sigüenza]], actuación que veu acompañada en [[974]] polo asalto do tamén novo rei de León [[Ramiro III de León|Ramiro III]] da praza de San Esteban de Gormaz. O retorno do xeneral Galib da súa campaña africana puxo fin aos ataques cristiáns ao vencelos nas batallas de [[Langa]] e [[Estercuel]].

O traslado fatimí fai que, en [[972]], Al-Hakam decida recuperar a súa zona de influenza no Magreb, para o cal debeu enfrontarse ao último representante da dinastía [[idrísí]], o emir [[Al-Hasan ben Kannun]], ao que logrou someter en [[974]] grazas ao envío das tropas de elite do xeneral Galib, a quen deu total liberdade, tanto para subornar como para combater inimigos. Tanto e tan ben subornou, que venceu sen a penas combater, pero gastou tanto diñeiro e de forma tan pouco controlada que o califa enviou ao suseu intendente Muhammad Ibn abi-Amir para vixiar as contas. Esta foi a primeira vez que o que despois sería chamado [[Almanzor]] ([[Al-Mansur]], ''o Conquistador'') soubo realmente o que era un exército.

Al-Hakam tamén tivo que afrontar a ofensiva marítima dos [[dinamarcaDinamarca|daneses]] que, ao mando dun tal Gundurendo, precorríanpercorrían os portos de [[Europa]] levando o terror: atacaron [[Lisboa]] en [[966]], pero foron derrotados fronte a [[Silves]] por unha frota que o califa desprazara desde [[Sevilla]] ao mando do seu almirante Ibn al Rumahis. Despois, Al-Hakam ordeou construír en [[Almería]] unha frota ao estilo nórdico coa intención de entablarestablecer combate en alta mar e non esperar a estar cerca da costa ou en terra firme.

* Dedicouse á [[Mesquita]] de [[Córdoba]], da que xa en vida do seu pai inspeccionaba as obras, realizando a ampliación máimáis bela e a decoración máis rica, derrubando o muro da ''[[qibla]]'' e estendendo o oratorio en doce cruxías, dotándoo dunha serie de lucernarios cubertos con belas cúpulas nervadas, e dunha ''[[macsura]]'' con presenza de arcos polilobulados e entrecruzados, ademais da construción do ''[[mihrab]]'', concibido por primeira vez como unha habitación octogonal, cuxa portada foi decorada con belos mosaicos realizados por mestres bizantinos enviados polo [[basileus]] ([[emperador]]) de Constantinopla, [[Constantino VII]].

* Rematou a construción de [[Medina Azahara]], co mesmo tipo de construción e decoración que a mesquita. Utilizaba as súas dependenzasdependencias desde a primavera até o outono e, se algunha vez o facía en inverno, era para presidir recepcións solemnes e recibir embaixadores.

* Reformou o [[Alcázar]] e construiuconstruíu castelos por varias zonas como defensa contra os reinos cristiáns.

* ConstruiuConstruíu o castelo de Baños de la Encina.

* A vida económica propiamente dita estaba baseada na [[agricultura]] e a [[gandaría]]. O cultivo de cereais e legumes foi particularmente intenso. Os excedentes de aceitunasolivas, uvas e figos exportábanse, con pingües beneficios, cara a Oriente. Introduciuse o cultivo do arroz, da laranxeira e do pomelo, e construíronse sistemas canles de rega. O manto forestal alcanzou probabelmente a súa extensión máxima na península e foi aproveitado para a construción de barcos, en especial nos [[estaleiro]]s de [[Tortosa]].

* A [[medicina]] estivo en mans dos mozárabes até mediados do [[século IX]]. Nesta época chegaron prácticos de Oriente que desprazaron aos cristiáns, e un século despois se adaptou a tradución oriental do [[Dioscórides]] á terminoloxía [[botánica]] de al-Andalus, grazas á colaboración do xudeu [[Hasday ibn Saprut]], do monxe [[bizancioBizancio|bizantino]] Nicolás e do [[médico]] musulmán Ibn Yulyul.

* Creou unha [[biblioteca]], símbolo da cultura andalusí, pluralista, tolerante e universalista, con máis de 400.000 volumes que abarcaban todas as ramas do saber. Tiña anexo un taller de escribanía con copistas, miniaturistas e encadernadores, e se coñecen os nomes das dúas copistas máis importantes: Lubna, secretaria de Al-Hakam II, e Fátima. Segundo os cronistas, nun só arrabaldoarrabalde da cidade podía haber unhas cento setenta mulleres dedicadas á copia de libros, o que dá unha idea da cultura á que chegou a muller cordobesa naquelas datas. TambénTamén tiña axentes para ollear e comprar libros en [[O Cairo]], [[Bagdad]], [[Damasco]] e [[Alexandría]]. Desde a biblioteca subvencionaba no só aos escritores e estudosos de Al-Ándalus, senón de todo o mundo: cando soubo que [[Abu'l-Faraj al-Isfahani]] comezara a súa célebre antoloxía de poesía e cancións árabes (o ''Libro de cantos''), envioulle mil moedas de ouro para ter unha copia. Isfahani envioulle unha especial, coa xenealoxía dos Omeias, porque Al-Hakam, que leu e anotou moitos dos milleiros de libros da súa biblioteca, era un xenealoxista consumado, o máis importante que tivera esta disciplina; aínda hoxe é a máxima autoridade na materia. Pasaron séculos antes de que se reunira en España unha biblioteca como a súa, só porque escribía, perdoaba, protexía aos filósofos e pagaba a todos os poetas, incluso aos máis desvergonzados.

== SemblanzaDescrición do Califa ==

Foi un califa intelixente, ilustrado, sensíbel e extremadamente piadoso, tanto que, preocupado polo costumbrecostume de beber dos seus súbditos, intentou evitalo arrincando os viñedos. Os seus conselleiros convencérono de dúas cousas: a auguardenteaugardente de figos emborrachaba máis, e as uvas eran necesarias para facer as pasas que se distribuían entre as tropas.

== VéaxseVéxase tamén ==

[[Categoría:Islam|CalifatoPersonalidades de CórdobaAl-Andalus]]