Elena Gago: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 23:
===Ligazóns externas===
* http://www.elidealgallego.com/index.php/opinion/critica-de-arte/24381-adios-a-elena-gago
* ADIOS A ELENA GAGO . ANXELES PENAS
Fóisenos a pintora de " as trémulas e estremecedoras ausencias" -como a definiu Camilo José Cela-, agora ela tamén ausencia, luz que atravesou definitivamente as ventás que abría nos seus cadros e polas que entraba un doce resplandor, unha amorosa e acariciante aura; foise para poder coñecer que hai no alén que tanto temía, pero que, á vez, a atraía poderosamente.
Ela habitaba, -xa o dixemos outra vez- un territorio fráxil e etéreo e arroupábase na dulcedumbre do cotián, que se traducía logo naqueles interiores repousados da súa pintura, cheos de nostalgias e memorias, onde unha beleza amable e sen estridencias era a raíña, e que merecían ser cantado cos versos de Baudelaire: "Là tout n'est qu'ordre et beauté, luxe, calme et volupté... " (alí todo é orde e beleza, luxo, calma e voluptuosidade); talvez tería querido eternizar aquel branco silencio das súas estanzas secretas, sobre o que tremían ás invisibles, talvez tería querido que o seu pincel puidese atravesar as portas do misterio que a axexaba, pero a súa pincelada se quedaba sempre palpitando como unha caricia, ao bordo daquelas leves sombras que proxectaba a luz.
E a pregunta diluíase no aire das ausencias ou encollíase baixo a tapa dun piano ou baixo os coxíns dun sofá. A casa era o seu símbolo, o cuarto dos sonos, o espazo de todas as metafísicas, o territorio, á vez, do coñecido e da estrañeza, era o lugar e o non lugar, a fronteira que defendía das intemperies todas e tamén o balcón aberto, sempre aberto, para que entrase a cachón o aire de fóra, a luz de fóra.
Pois ela amaba a luz e tremía como unha nena ante a escuridade. Queremos crer, necesitamos crer, que o seu paso cara a "o outro lado", o fixo acompañada polos alados anxos da luz e que hoxe o cemiterio de San Amaro ten unha nova luminaria, unha man incorpórea que vai trazando sobre as distancias do mar novas e brancos cuartos, para que ela non sinta o frío da intemperie e repouse alí docemente, amorosamente, no seo acunador da Gran Nai. No ano 2007 o Kiosko Alfonso celebrou a súa última grande exposición, seguímola naquela viaxe de máis de trinta anos e, talvez, sen sabelo, presentimos que chegara ao lintel de si mesma e estaba xa en alerta do invisible sobre a súa cadeira baleira.
* http://www.laopinioncoruna.es/cultura/2011/07/29/mujer-cine-avenida/518706.html
| |||