Diocleciano: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Luckas-bot (conversa | contribucións)
m r2.7.1) (bot Engadido: hy:Դիոկղետիանոս
m Bot: Substitución automática de texto (-proprio +propio & -propria +propia)
Liña 4:
 
[[Ficheiro:Dio_coin1.jpg|thumb|right]]
O poder autocrático era incompetente para governar e defender o inmenso imperio e varias provincias tentaban se libertar e vivir baixo o goberno de imperadores propriospropios. Dada a complexidade dos problemas políticos e administrativos derivados da vastitude do Imperio Romano, ben como a necesidade dun sistema organizado para a sucesión dos imperadores, xulgou Diocleciano que a forma de resolver esas cuestións sería dividir de feito (xuridicamente continuaba sendo un) o Imperio Romano en ''pars Orientis'' e ''pars Occidentis''. O control da rexión occidental (''pars Occidentis'') foi transferido para Maximiliano, un xeneral da súa confianza. Reservando a rexión oriental (''pars Orientis'') para si, Diocleciano non dividiu propriamentepropiamente o poder co seu compañeiro de armas Maximiliano, pois, na realidade, Diocleciano estaba colocado en posición superior á de Maximiliano. A partir de aí, o Imperio pasou a ter dos [[Augusto]]s (''augustus''), cada cal con exército, administración e capital propriospropios, aínda que Diocleciano continuase a ser o xefe do Estado, representando a unidade do mundo romano. Ese sistema ficou coñecido como '''diarquía'''.
 
Posteriormente, o Imperio foi dividido en 101 provincias, agrupadas en doce dioceses reunidas en catro prefeituras. Apartir de entón pasaron a existir catro imperadores, dous deles co título de Augusto e dous co título de César (''caesar''). Eses eran xefes militares capaces de governar e protexer o imperio, adotados como fillos polos Augustos, a quen sucederían en caso de morte, incapacidade provocada pola vellice ou decorridos vinte anos dos seus gobernos. Os césares, lugar-tenente dos Augustos, tamén posuían capital, exército e administración propriospropios. A esa organización dáse o nome de '''[[tetrarquía]]''', pois hai dos Augustos e dous césares.
 
Diocleciano instaurou o [[Dominato]], ou sexa, unha monarquía despótica e militar, de tipo helenístico. Baixo a influencia de ideas orientais, o ''Princeps'' converteuse en ''Dominus'', isto é, en amo ou governante absoluto á frente dunha grande burocracia. O imperador tornábase "señor e deus" e todos que eran admitidos na súa presenza eran obrigados a axoellarse e beixar a ponta do manto real. Extingüiuse, con iso, o [[principado romano|principado]]: os civis foran derrotados polos militares. Paradoxalmente, a reforma de Diocleciano, continuada polos seus sucesores, ao mesmo tempo que garantiu a estabilidade do Imperio por máis dous séculos, acentuou aínda máis a crise estrutural do Imperio Romano.