Paulo de Tarso: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m Bot: Substitución automática de texto (-Nembargantes +Con todo) |
*arelaban? |
||
Liña 16:
== Traxectoria ==
Naceu probablemente en [[Cilicia]] (actual [[Turquía]]). Era un xudeu da seita dos [[fariseo]]s, de cultura [[helenismo|helenística]] e cidadán de [[Roma]]. Adicábase, como o seu pai, á fabricación de tendas de campaña, oficio que realizou toda a súa vida. Aos 19 anos recibiu na propia [[Xerusalén]] formación
Tras a proclamación por parte dun grupo de galileos de que [[Xesús de Nazaret]], un predicador itinerante que anunciara o [[reino de Deus]], resucitara tras ser crucificado por [[Poncio Pilatos]], pasou a ser un acérrimo perseguidor desa nova crenza, incompatible coa súa adhesión ao [[fariseísmo]]. Participou na lapidación de [[Estevo Mártir|Santo Estevo]] e acadou do [[Sumo Sacerdote]], no ano [[34]], a encomenda de ir a [[Damasco]] na busca e captura dos cristiáns residentes nesa cidade. No camiño de Damasco, produciuse un accidente que lle privou da vista e supuxo a súa conversión á fe en Xesús de Nazaret como o [[Mesías]] agardado polo seu pobo.
Liña 22:
Pasou un tempo formándose na casa de [[Ananías]] e, tras recuperar a vista, comezou a proclamar con entusiasmo e a fe que anteriormente denostara. Así o fixo na propia Damasco, onde sufriu persecución, e na provincia romana de [[Arabia]]. Xunto con [[Bernabeu]], no ano [[45]], iniciou unha viaxe misioneira onde se produciu a conversión dun importante número de non xudeus. Percorreon Cilicia, [[Chipre]] e [[Pisidia]].
No primeiro [[concilio]] na cidade de Xerusalén, houberon de dar conta da nova situación da conversión dos
No ano [[50]], emprendeu a segunda viaxe misional por [[Asia Menor]], [[Macedonia]] e [[Grecia]], permanecendo en [[Corinto]] máis dun ano. No ano [[54]], realizou a terceira viaxe polas mesmas áreas xeográficas.
Liña 28:
Alí por onde pasaba ían creándose comunidades cristiás entre xentes xeralmente desfavorecidas e incultas reunidas ao redor do anuncio e a celebración da salvación gratuíta ofrecida por Deus a través de Xesús a todos os homes.
Aínda que non cuestionou a autoridade imperial, proclamou a Xesús como o auténtico e único ''kirios'' (Señor) do universo, en quen non había acepción de persoas (''nin xudeu nin
Fiel á súa fe ata o final, foi decapitado por sentenza imperial ao redor do ano [[67]], no contesto da persecución de [[Nerón]]. O suposto lugar da súa sepultura está ocupado dende o século IV pola [[basílica]] de [[San Paulo Extramuros]], unha das sete igrexas de [[peregrinación]] de Roma.
== Influencia ==
Mantivo correspondencia coas comunidades que ía fundando. Algunhas destas cartas, escritas en [[grego]] ''koiné'' están consideradas entre os documentos máis
Tivo contactos con Pedro, Santiago e [[Xoán o Evanxelista]].
Liña 40:
== Pensamento ==
En Paulo de Tarso existe unha fonda raíz
Para Paulo de Tarso, toda a humanidade está escrava do pecado e a morte. A salvación non ven polo cumprimento da Lei de Moisés senón pola adhesión a Xesucristo (xustificación pola [[fe]]) aceptando nel o amor gratuíto de Deus ([[graza]]).(Rom. 3, 21-26). Ese Deus identifícase coa
Ese amor, manifestado na morte e [[resurrección]] de Xesús, ofrécese aos criminais e pecadores sen distinción de raza, sexo ou condición social. Nada pode afastar ao cristián dese amor (Rom. 8, 31-35) que fai nacer nel diversos [[carismas]] en beneficio de toda a comunidade.
O carisma máis importante e o único imprescindible é o ''ágape'' (en latín,''caritas''), (Corintios 13): amor desinteresado e sen límites que supera os desexos da carne (envexa, soberbia, xenreira,
Xa non son precisos o [[Templo]] dos sacerdotes nin os preceptos rituais e morais, pois en Xesús os homes foron liberados para unha vida nova animada polo Espírito de Deus que lles permite experimentar a Deus como ''Abba'' (palabra aramea coa que Xesús designaba a Deus como Pai, e que Paulo non traduce ao grego).(Rom.8, 14-16). O que vive da fe é sacerdote, profeta e rei, e nada domina sobre el.
Xesús é o ''Christos'', en quen o mesmo Deus se baleirou nunha humillación
Estas concepcións están na base da doutrina da Graza e o pecado orixinal de Agostiño de Hipona, así como na doutrina da xustificación pola fe de [[Martiño Lutero]] e da predestinación de [[Xoán Calvino]], eixos do [[protestantismo]]; a relativización do autoritarismo relixioso e civil que encerran son a cerna da reforma protestante, do desafío xermano á autoridade imperial, do puritanismo anglosaxón que daría lugar á revolución inglesa e a emancipación americana e son a principal fonte de inspiración do mundo cultural de tradición protestante británico, xermano, nórdico e norteamericano.
|