Acoirazado Bismarck: Diferenzas entre revisións

O ''Bismarck'' completou as preparacións para a súa saída cara o [[Atlántico]] no [[golfo de Gdansk]], reabastecéndose de combustible e deixando o porto de Gotenhafen (na actualidade [[Gdynia]]) para a súa primeira e única misión, co nome en código ''Rheinübung'' nas primeiras horas do [[19 de maio]] de [[1941]]. Estaba acompañado só polo [[crucirocruceiro pesado]] ''[[Cruceiro Prinz Eugen|Prinz Eugen]]''. Outros barcos capitais, como os acoirazados ''[[Gneisenau]]'' e ''[[Scharnhorst]]'', que ían participar na operación, non estaban dispoñibles por problemas mecánicos e dansodanos de combate. Por outra banda, os plans de usar o barco irmán do ''Bismarck'', o ''[[Tirpitz]]'', foron deixados de lado porque aínda non rematara as probas no mar. A pesar destes contratempos, a misión seguiu adiante baixo o mando do do Almirante Günther Lütjens. Os alemáns tiñan varios obxectivos: destruir o maior número de buques aliados posible e forzar aos británicos a suspender os convois, aínda que fose temporalmente; compensar a súa débil presencia de submarinos no [[Atlántico]]; desviar forzas navais británicas do [[Mediterráneo]] para reducir os riscos da planeada invasión de [[Creta]] e para permitir o apoio e reforzo dos [[Afrika Korps]] de [[Erwin Rommel|Rommel]] en [[Libia]]; e desgastar os buques de guerra británicos forzados a extender as súas patrullas. Para a primeira parte da viaxe, ata [[Noruega]], preferíuse a ruta do [[mar Báltico|Báltico]] en lugar de cruzar pola [[canle de Kiel]] para chegar ao [[mar do Norte]].

Os británicos souberan polo sistema Ultra (que conseguía descifrar as mensaxes en código Enigma) sobre a vixilancia aérea do [[estreito de Dinamarca]] e da base da [[Royal Navy]] en [[Scapa Flow]], así como os plans de saída cara o [[Atlántico]] do ''Bismarck'' (porén, os británicos connon desencriptaron mensaxes de Enigma sobre do ''Bismarck'' durante Rheinübung). Os cruceiros pesados británicos equipados con [[rádar]] capaces de reabastecerse de combustible en [[Islandia]], foron enviados a patrullar o estreito de Dinamarca. Os escuadróns non equipados para reabastecerse en combate agardaron un avistamento dos buques despregados. O [[20 de maio]] de [[1941]], o cruceiro sueco ''[[HMS Gotland]]'' atopou e rastraxourastrexou o grupo de combate alemán dirixíndose cara o noroeste pasado [[Göteborg]]. Un oficial noruegués en [[Estocolmo]] enterouse do avistamento por unha fonte militar sueca e informou ao agregado naval británico, que inmediatamente chamou ao Almirantazgo.

Alertado por este informe, ás 03:30 ododo [[21 de maio]], o Almirantazgo pediu un recoñecemento aéreo da costa norueguesa. Un [[Supermarine Spitfire|Spitfire]] de recoñecemento atopou e fotografou ao ''Bismarck'' no [[fiordo de Grimstad]] (60°19.49′N 5°14.48′E), preto de [[Bergen]] ás 13:15, e menos de dousdúas horas despois o ''Bismarck'' e o ''Prinz Eugen'' atracaron na cidade norueguesa. Con esta importante información, a [[Home Fleet]] británica enviou aos acoirazados ''[[HMS Prince of Wales]]'' e ''[[HMS Hood]]'', escoltados por un feixe de destrutores, cara [[Islandia]]. Catro cuceiros foron cubrir a viavía de escape cara o AtlanticoAtlántico Norte do [[estreito de Dinamarca]] e o oco entre as [[Feroes]] e Islandia.

As ordes operacionais do ''Bismarck'' non requerían que repostase en Bergen (o ''Prinz Eugen'' fíxoo por necesidade), e o acoirazado non tomou combustible extra no día que pasou no Grimstadfiord. Este feito tería posteriormente consecuencias serias para o barco, sobre todo porque saira dende Gotenhafen sen que os tanques estivesen completamente cheos e xa consimiraconsumira unha décima parte da súa carga durante a viaxe ata [[Noruega]]. O Almirante Lütjens sabía que un barco de repostaxe, o ''Weissenberg'', estaba agardando por eles no [[Ártico]], a polo menos un día de navegación. Foi estraño que, aínda tendo esta información, non aproveitase esa oportunidade de repostar o ''Bismarck'' para a que podería ser unha perigosa viaxe. Por outra banda, a súa decisión de parar en [[Bergen]] revocou unha decisión anterior de dirixirse directamente cara o ÁrcticoÁrtico e o ''Weissenberg''. Isto tamén lles fixo perder un día e os expuxoexpúxoos á detección da vixilancia aérea británica.

O recoñecemento aéreo por debaixo das nubes realizado pola Fleet Air Arm da [[Royal Navy]] o [[22 de maio]] comprobou que o ''Bismarck'' saira de Bergen. Con esta información a frota de combate da [[Home Fleet]], incluidos o acoirazado ''[[HMS King George V]]'' e o portaavións ''[[Victorious]]'', fíxose á mar. Ao EscadrónEscuadrón de Acoirazados, xa de camiño cara [[Islandia]], ordeouselleordeóuselle cubrir o estreito de Dinamarca. Unha misión de bombardeo realizada o [[22 de maio]] pola [[RAF]] foi infructuosa, xa que os alemáns xa marcharan.

Na tarde do [[23 de maio]], a forza alemá foi detectada polos cruceiros pesados ''HMS Suffolk'' e ''Norfolk'', que estiveran patrullando o estreito de Dinamarca na espera dunha ruptura alemá. O ''Norfolk'', que se achegara demasiado aos barcos alemáns, foi atacado brevemente polos canóns pesados do ''Bismarck''. O ''Norfolk'' estivo a piques de quedar fora de combate cando un proxectil do ''Bismarck'' rebotou na auga e golpeou a ponte, pero non chegou a estoupar e non causou ningunhavíctima baixaalgunha. Os cruceiros británicos, superados en capacidade de fogo polos alemáns, retiráronse a unha distancia segura e agocháronse do inimigo mentres chegaban as súas unidades máis pesadas. Porén, o rádar frontal do ''Bismarck'' comezou a fallar debido ao retroceso dos disparos dos seus canósn durante a escaramuza, polo que Lütjens viusevíuse na obriga de ordear ao ''Prinz Eugen'' que se adiantase para que o seu rádar lle proporcionase covertura ao escadrónescuadrón. Esta decisión confundiu posteriormente aos británicos sobre a identidade dos barcos alemáns, xa que as súas siluetas eran semellantes.