Neoplatonismo: Diferenzas entre revisións

O '''neoplatonismo''' é un [[escola filosófica|sistema filosófico]] que naceu en [[Alexandría]] no [[século III]], e que foi ensinado en diferentes [[escola filosófica|escolas]] até o [[século VI]]. É a última manifestación do [[platonismo]] antigo, e constitúe unha síntese de elementos moi distintos, con achegas das doutrinas filosóficas de [[Pitágoras]], [[Aristóteles]], [[Zenón de Elea|Zenón]] e, sobre todo, [[Platón]], unidas ás aspiracións místicas de orixenorixe hindú e xudeu.<ref>''Gran Enciclopedia Larousse''. Vol. 16, páxs. 7728-7729. Barcelona: Planeta (1991). ISBN 84-320-7386-5</ref>

A escola de Atenas foi clausurada en [[529]] por un edicto de [[Xustiniano I]]. Tras diso, o Diádoco [[Damascio]] e [[Simplicio de Cilicia]] refuxiáronse en [[Persia]]. A [[escola neoplatónica de AlezandríaAlexandría|escola de Alexandría]], que despois da morte de [[Hipatia]] (415), se afastara do neoplatonismo e que, no [[século VI]], chegara incluso a ser un foco de resistencia ás doutrinas neoplatónicas, subsistiu. É sinalábel como neoplatónico [[Sinesio de Cirene]], do que quedaron como fontes indirectas da figura da súa [[mestre|mestra]] Hipatia as cartas dirixidas a ela, así como outros manuscritos.<ref> Antes do 395 [[Sinesio de Cirene|Sinesio]] residiu durante tres ou catro anos en [[Alexandría]]. Alí coñeceu a [[Hipatia]], filósofa neoplatónica e filla do matemático [[Teón]], converténdose no seu alumno e discípulo. As cartas de Sinesio son unhaaunha das poucas fontes das que dispoñeemosdispoñemos para acceder á figura de Hipatia, á que Sinesio se dirixe con afecto como a súa "nai, irmá e mestra, benefactora miña en todo, e todo o que para min ten valor en ditos e feitos" (''Carta 16'').</ref>

Segundo os neoplatónicos, o principio de todo o existente é a unidade absoluta, o ''Un'', chamada realidade suprema ou gran vacuidade, da que xorden todas as demais realidades por ''emanación''. O primeiro ser emanado do Un é o ''[[Logos]]'', chamado tamén [[Verbo]], ou [[Intelixencia]], que contén as [[ideas]] das cousas posíbleisposíbeis. Despois, a Intelixencia enxendra a [[Alma]] como idea, principio do movemento e da materia. O Un, a Intelixencia e a Alma son as tres [[hipóstases]] da [[Trindade (cristianismo)|Trindade]] neoplatónica.

O Un da teoría de Plotino é indescriptíbelindescritíbel, xa que é a unidade, o máis grande, até tal punto que ás veces denomínao o propio autor como [[Deus]], único, infinito. Plotino antes de querer corrixir, prefire gardar silenzosilencio que dicir algo. Unha actitude claramente mística. Como principio e última realidade, esta absoluta trascendenciatranscendencia fai que non existan termos para referila. Trátase entón da Unidade que funda a existencia de todas as cousas. É ese o centro de toda a súa doutrina. O Un está máis alá do Ser e, polo tanto, non hai ningunha definición que describa positivamente ao Un e opta pola vía negativa. Elude a súa comprensión porque a considera imposíbel segundo a modalidade humana de coñecer.

Para adquirir a ''Gnose'' (conecementocoñecemento) o ser enxendrado esfórzase en ascender cara á perfección da que emana. Todo vén do [[Ben (filosofía)|Ben]] e tende cara ao Ben. Para que a Alma se una ao primeiro principio é preciso que supere o pensamento e que, polo [[Misticismo|éxtase]], se confunda con Deus e perda toda consciencia de si mesma. Plotino estaba convencido de ter chegado, dúas ou tres veces na súa vida, a esta unión íntima coa máis alta hipóstase.

O neoplatonismo, con [[Porfirio]] e [[Iámblico]], loitou contra o [[cristianismo]], e atribuiuatribuíu cada vez máis importancia aos procedementos prácticos destinados a provocar a éxtase. InfluiuInfluíu na [[patrística|patrística cristiá]] ([[Pseudo Dionisio|Pseudo Dionisio Areopaxita]], [[Agostiño de Hipona]]) e tambéntamén, a través dela, no pensamento [[Idade Media|medieval]] e na [[escolástica]], até chegar ao [[Renacemento]] ([[Marsilio Ficino]], [[Giovanni Pico della Mirandola]]).