Bravú: Diferenzas entre revisións

Liderados por músicosartistas como [[Xurxo Souto]] ou [[Antón Reixa]], agruparonseagrupáronse no chamado Rock Bravú, cuxos principios chegou a formular o escritor Javier Valiño no libro "A paixón que queima o peito". En esencia, o bravú é un rock "sen capar" (en palabras dos seus membros) que comezou a xerarse «cando as guitarras chegaron ás aldeas».

Formulado dende a periferia da Galicia rural, este movemento é a expresión propia dos fillos de campesiños e pescadores, así como da xuventude das barriadas urbanas: insurxente, marcado por un son bravío e sen aditivos que non lle fai ascosas aobeiras ó heavy (música de barrio óá fin e ó cabo) nine ós latidos caribeños. Unha identidade que mira, asimesmoasí mesmo, ás tradicions populares máis charnegas: sexan orquesta[[orquestra]] de verbena, gaitas[[gaita]]s de romería, pandereteiras[[pandereteira]]s, charangas, cantos de traballo, lemas sindicais ou eslóganesslogans [[fútbol|futbolísticos]]. Non en van, os forofos do [[Depor]] soen levarselevar nas suassúas saidassaídas aoó exterior música de grupos senlleiros do bravú, como [[Os Diplomáticos de Monte-Alto]], [[Heredeiros da Crus]] e Os Escornabois.

O auxe e a caída do bravú coincide coa explosión do denominado novo [[folk]] galego, unha posta ao día da [[música]] popular que viñan dende fai vinte anos divulgando por todo o mundo formacións tan cruciais como [[Milladoiro]].