Acueduto da Carioca: Diferenzas entre revisións

O '''Acueduto da Carioca''', popularmente coñecido como os '''Arcos da Lapa''', localízase no [[barrio]] da Lapa, na [[cidade]] de [[Rio de Janeiro (cidade)|Río de Xaneiro]], no [[Brasil]]. Considerada como a obra [[arquitectura|arquitetónicaarquitectónica]] de maior porte emprendida no Brasil durante o [[Brasil Colonia|período colonial]], é hoxe unha das principais postais da cidade, símbolo máis representativo do Río Antigo preservado no barrio bohemio da Lapa.

En [[1718]], co goberno de Antônio de Brito Freire de Menezes (1717-1719), inicíaronse as obras de instalación dos canos de auga a través da antiga Rúa dos Barbonos (actual Rúa Evaristo da Veiga). Co goberno de Aires de Saldanha de Albuquerque Coutinho Matos e Noronha (1719-1725), en [[1720]] o encanamento alcanzaba o Campo da Ajuda (actual Cinelândia), aínda nos arrabaldes da cidade na época. Foi este gobernador quen, alterando o proxecto orixinal, defendeu a vantaxe de se prolongar a obra até ao Campo de Santo Antônio (actual Largo da Carioca), optando polos chamados ''Arcos Velhos'' – un acueduto unindo o morro do Desterro (actual morro de Santa Teresa) ao morro de Santo Antônio, inspirado no [[Acueduto das Águas Livres]], que entón comezaba a se erguer en [[Lisboa]]. A obra estaba concluída en [[1723]], levando as aguas á Fonte da Carioca, [[chafariz]] erguido tamén nese ano, que as distribuía á poboación no referido Campo de Santo Antônio.

O gobernador Gomes Freire de Andrade (1733-1763) determinou, en [[1744]], a reconstrución do Acueduto da Carioca, con pedra do país, ante o elevado custo da [[cantaría]] vida do reino. Coa autoría atribuída ao brigadeiro José Fernandes Pinto Alpoim, recibiu a actual conformación, en [[Arco (arquitectura)|arcaría]] de pedra e cal. A Carta Rexia de [[2 de maio]] de [[1747]] determinou que as augas fosen cubertas por [[bóveda (arquitectura)|bóvedas]] de [[tixololadrillo]]s, para evitar o seu desvío mal intencionado.