Francisco Javier de Istúriz

Francisco Javier de Istúriz Montero (Cádiz,1790 - Madrid, 1871). Político español.

Participou na Guerra da Independencia e xunto cos progresistas e liberais foi un activo defensor de algunhas sublevacións militares en contra de Fernando VII. Presidente das Cortes de Cádiz tras a invasión dos Cen mil Fillos de San Luís. Coa Restauración absolutista exiliouse en Inglaterra acusado de afrancesado. Retornou a España en 1833 e con Mendizábal presidiu o Estamento de Procuradores nas Cortes Xerais. Opúxose ás reformas do goberno, especialmente a desamortizacón e ao cambio de altos amndos do exército, o que lle valeu a Presidencia do Goberno ofrecida por María Cristina de Borbón. Nos tres meses que durou a súa presidencia, disolveu as cortes procurando buscar unha maioría de apoio que superase o Estatuto Real de 1834, pero o Motín da Granja de San Ildefonso forzou a súa destitución e veuse obrigado a rehabilitar a Constitución de 1812.

Marchou a Inglaterra até 1837 e foi novamente Presidente del Congreso dos Deputados e das Cortes até 1840. Foi o ideólogo civil da revolución de 1841 en España que terminou fracasando. Designado novamente Presidente do Consello de Ministros entre 1846 e 1847 durante a década moderada, foi posteriormente Presidente do Senado e novamente Presidente do Gobierno en 1858. Logo foi enviado a cubrir asuntos en Europa.

Reinado de Isabel II de España
Segue a: Juan Álvarez Mendizábal	Francisco Javier de Istúriz (1836-1836)	Precede a: {{{DESPOIS}}}
	Presidente do Goberno de España

Reinado de Isabel II de España
Segue a: Ramón María Narváez	Francisco Javier de Istúriz (1846-1847)	Precede a: {{{DESPOIS}}}
	Presidente do Goberno de España