Historia da botánica: Diferenzas entre revisións

Un primeiro interese científico, ou máis ben filosófico, atopámolo no [[Antiga Grecia|grego]] [[Empédocles de Agrigento]] ([[-490|490]]-[[-430|430]] aC), o representante máis coñecido da escola [[pitagorismo|escola pitagórica]]. Para Empédocles as plantas non só tiñan [[alma]], senón tamén algunha forma de sentido común porquexa que, por moito que o impidamos, teiman na súa intención e medran cara á [[luz]]. Empédocles tamén sinalou que o corpo dunha planta non forma un todo integrado, como o dun animal, senón que parece coma se cada parte vivise e crecese pola súa conta. Esta idea expresaríase na actualidade co concepto de desenvolvemento aberto ou indeterminado.

[[Aristóteles]] ([[-384|384]]-[[-322|322]] aC) escribiu cumpridamente sobre [[animal|animais]], pero non sobre plantas. [[Teofrasto]] ([[-372|372]]-[[-287|287]] aC), lixeiramente máis novo, foi o seu discípulo e herdou del a dirección do [[Liceo]], ademais da súa biblioteca. Teofrasto deixou dúas obras importantes que se adoitan sinalar como orixe da ciencia botánica: ''[[Historia plantarum]]'' (Historia das plantas'') e ''SobreDe ascausis causasplantarum'' (oSobre crecemento)a orixe das plantas)''. A obra de Teofrasto é a máis importante sobre o tema de toda a [[Idade Antiga|Antigüidade]] e a [[Idade Media]].

Os [[Imperio Romano|romanos]] abordaban todo cun sentido máis práctico, menos emparentado coa ciencia pura quee máis coa [[enxeñería]] ou aas cienciaciencias aplicadaaplicadas. Ese carácter práctico atopámolo na obra de [[Plinio o Vello]] (23-79), ''[[Naturalis Historia]]'' (Historia Naturalnatural), onde a atención prestada ás plantas é, por outra banda, moi limitada. A mesma orientación práctica anima a obra de [[Dioscórides]] (s. I), médico grego ao servizo do exército imperial romano, cuxa obra ''De materia medica'' está dedicada, como o seu título indica, ásaos produtos cos que se fonteselaboran dosas medicamentosmenciñas. Non ten nada que ver coa obra de Teofrasto, que é unha verdadeira enciclopedia botánica.

O texto de Dioscórides non foi nunca esquecido, senón copiado e ás veces comentado ou ampliado, a todo o longo da [[Idade Media]] e do [[Renacemento]], tamén no mundo [[Islam|musulmán]]. A primeira versión impresa é de [[1478]], pero a partir de [[1516]] sucedéronse numerosas edicións ilustradas e comentadas, entre as que destacan a italiana de [[Pietro Andrea Gregorio Mattioli|Andrea Mattioli]], probablemente a que máis contribuíu á difusión da obra, ou a española de [[Andrés Laguna]].

No [[século XVI]] fundáronse, no norte de [[Italia]], os primeiros [[xardín botánico|xardíns botánicos]]. O estudo empírico das plantas de cada país e das exóticas, traídas polos exploradores europeos e cultivadas nos xardíns, comezou de novo, e empezaron a publicarse tratados e catálogos que xa non se limitaban a reproducir ou simplemente comentar a obra dos antigos, senón que, comprobada a insuficiencia dos catálogos antigos, buscaban obter e presentar un coñecemento o máis exhaustivo posible da diversidade das plantas. Destacan nesta tarefa obras como as de [[Adam Lonitzer]], [[Dalechamp]], [[Nicolás Monardes]] ou [[Carolus Clusius]] (L'Écluse), [[Conrad Gessner]] ou [[Leonhart Fuchs]]. O esquema clasificatorio seguiu sendo neste período debedor do de [[Teofrasto]].