Averroes: Diferenzas entre revisións

[[Ficheiro:AverroesColor.jpg|thumb|250px|Averroes]]

 

Averroes naceu en Córdoba, procede dunha familia de maxistrados que condicionou en grande medida a súa formación cultural, profesional e académica. O seu pai era xuíz de Córdoba e ensinoulle xurisprudencia musulmá. Foi dignatario dos príncipes Abu Xaqub Yusuf e Xaqub al Mansur. No ano 1169 foi nomeado cadí en Sevilla e pouco tempo despois foi asignado á corte califal como médico do califa de Córdoba. Como consecuencia diso foi nomeado gran cadí de Córdoba.

 

O final da súa carreira pública coincidiu coa loita emprendida polo fanatismo relixioso contra os cristiáns. A ortodoxia coránica conseguiu vencer ao partido heterodoxo da filosofía que defendía o mesmo Averroes. As súas doutrinas foron anatemizadas e morreu en Marrakech pouco despois de que o emir lle permitíse voltar do exilio.

 

O mundo é eterno, o que non contradí a súa creación por Deus. A relación entre Deus e a creación non é a causa co efecto, senón que ten o fundamento con aquilo que se funda nel. A creación non é máis que a emancipación do principio creador que é Deus. Afirmar a eternidade do mundo supón crer na eternidade da materia e das súas formas. Aínda así, Averroes non admite a inmortalidade persoal senón só a unión con Deus.

 

Averroes mantiña que as verdades metafísicas poden expresarse por dous camiños: a través da filosofía, de acordo coa ensinanza aristotélica e os postulados [[Neoplatonismo|neoplatónicos]] da antigüidade tardía e a través da relixión como mostra nos libros da revelación.

 

Non foi el o que acuñou o termo da teoría da dobre verdade senón os pensadores cristiáns escolásticos posteriores. Rexeitou o concepto da [[creación]] do mundo no tempo pois mantiña que o mundo non ten principio. [[Deus]] era para el o primeiro motor, a forza creadora e impulsora de todo movemento. A alma da persoa flúe da alma universal unificada ou conxunta.

 

Durante toda a súa vida manifestou unha especial preocupación por situar o pensamento árabe baixo a órbita de [[Aristóteles]]. Tratábase de conciliar a filosofía clásica co Deus do [[Corán]]. Para iso utilizou as fontes directas procedentes do método tanto aristotélico como platónico ou neoplatónico o que en ocasións lle reportou inimizades e enfrontamentos con outros teóricos e sectores teolóxicos da época.

 

Escribiu tratados de lóxica, física, mediciña e astronomía. Os amplos comentarios de Averroes sobre as obras de Aristóteles foron traducidos ao latín e ao hebreo.

 

 

As súas obras foron traducidas ao latín e formaron parte da intelectualidade europea no século XIII cando penetraron na [[Universidade de París]]. O seu nome vai unido ao empuxe do pensamento clásico occidental. Nel conflúen as oposicións máis enfrontadas na distinción entre a razón e a fe.

 

Algúns mestres de arte como [[Sigerio de Brabante]] e [[Boecio de Dacia]] ensinaron as teses de Averroes relacionadas co monopsiquismo e durante toda a súa vida manifestaron o seu aristotelismo radical procedente da ensinanza de Averroes.

 

Díxose que a escolástica averroística de [[Pietro Pomponazzi]] e [[Cesar Cremonini]] áchase na orixe do mundo moderno. Estes ensinos chegaron ata o século XVII.

 

Foi Santo [[Tomé de Aquino]] un dos maiores detractores do averroísmo, das súas doutrinas nos puntos máis irreconciliábeis coa propia doutrina cristiá.

 

As doutrinas de Averroes deron lugar a numerosas controversias nas universidades europeas de era moderna («averroísmo»). En definitiva, tivo grande influencia tanto na escolástica como na filosofía cristiá e xudía medieval

 

 

[[Categoría:Personalidades da filosofía]]

[[is:Averróes]]

[[it:Averroè]]

[[jv:Ibnu Rusyd]]

[[ka:იბნ რუშდი]]