Fernando I, Sacro Emperador Romano-Xermánico: Diferenzas entre revisións

Os seus títulos foron Arquiduque e duque da Austria, duque da Carníola, duque da Carintia, duque da Estíria e conde do Tirol a partir de 1520. Foi Rei de Hungría e de BoemiaBohemia a partir de 1526; rei da Croacia en 1540. En 1531, foi elixido Rei dos Romanos, o que fixo del herdeiro do Sacro Emperador Carlos V, seu irmán; Fernando gobernaba o Imperio nas ausencias do irmán. Asumiu a dignidade de Sacro Emperador en 1556 (coroado en 1558).

Educado na [[Península Ibérica]], foi o neto favorito do rei [[Fernando II de Aragón]], que prevía para el unha rexencia ibérica nas ausencias do irmán. Mais o seu outro avó, Maximiliano, obtivo para el a sucesión dobre en BoemiaBohemia e Hungría.

== Rei de BoemiaBohemia e de Hungría ==

En 29 de agosto de 1526, morreu o seu cuñado Luis II, rei de BoemiaBohemia e da Hungría, derrotado polas tropas otomanas do sultán Solimán, o Magnífico, na batalla de Mohács.

Fernando foi escollido rei de BoemiaBohemia e rei da Hungría. Coroado rei de BoemiaBohemia en Praga, en febreiro de 1527, non puido asegurar a coroa da Hungría, pois alí Xoán Zápolya, príncipe da Transilvania, apoiado por parte da nobreza e despois polos turcos, mantiña a resistencia, aínda que compromiso posterior asegurase a integridade das posesións dos Habsburgos. O reino de Hungría tornouse obxecto dunha disputa dinástica entre os Habsburgos e Zápolyas, cada partido era apoiado por unha parcela da nobreza húngara. Fernando contaba ademais co apoio de seu irmán [[Carlos V, Sacro Emperador Romano-Xermánico|Carlos V]].

En 1529, as súas tropas repeliron con logro o ataque de Solimán á capital, [[Viena]] (Cerco de Viena), mesmo con Fernando xa tendo se retirado para BoemiaBohemia. Finalmente, en 1533 Fernando asinou tratado de paz co [[Imperio Otomán]], dividindo o reino de Hungría entre os Habsburgos no oeste e Xoán Zápolya. En 1527 os Habsburgos deron inicio a un proceso histórico que levaría á incorporación das terras das coroas da BoemiaBohemia e Hungría ás súas posesións hereditárias.

A vida de Fernando ficou marcada por unha loita dobre: contra o [[Islam]], no Danubio, onde, tras a morte de seu cuñado Luís II en 1516, foi elixido rei da BoemiaBohemia e Hungría, debendo conter o adianto otomano sobre [[Viena]]. Non conseguiu tomar Buda en 1541 e tería que asinar unha tregua de oito anos (1562) pagando tributo annal ao sultán e recoñecemento, na Transilvania, da dinastia rival de Xoán Zápolya. A súa segunda loita estivo en contra os protestantes, cunha relativa indiferenza. Fernando, alumno e amigo dos xesuítas, deixárase influenciar na súa estadía en Flandres polos humanistas, sobre todo Erasmo. Participara da Asemblea de Ratisbona en 1524, que decidiu a reforma católica na Alemaña, constituíu cos cinco cantóns católicos primitivos de Suíza unha Unión Cristiá, en 1529, para combater a herexia protestante, asinou coa Liga de Esmalcalda o Tratado de Kadan e esmagou a revolta dos señores checos en BoemiaBohemia.

Como soberano de Austria, BoemiaBohemia e Hungría, Fernando I tentou centralizar e construír unha monarquía absoluta moderna. En 1527 editou unha constitución para os seus dominios hereditários (Hofstaatsordnung) e estabeleceu institucións á moda austríaca en Bratislava para [[Hungría]], en [[Praga]] para a [[BoemiaBohemia]] e en Wrockaw (Breslau) para a [[Silesia]]. Unha forte oposición dos nobres forzouno en 1559 a declarar tales institucións libres de supervisión polo goberno central en [[Viena]].

En 25 de maio de 1521, en Linz, Austria, Fernando casouse con Ana Jagelán, filla de Vladislau II da Hungría e da BoemiaBohemia e de Ana de Foix-Candale.