Comisario Maigret: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
Sen resumo de edición |
Sen resumo de edición |
||
Liña 4:
== Datos Biográficos ==
Ao longo das obras que teñen ao comisario Maigret como protagonista, Georges Simenon fornecerá aos lectores dos datos biográficos do protagonista, nomeadamente na novela Les mémoires de Maigret, [[1951]]. Porén, algúns deles son contradictorios entre si (así, na novela Le revolver de Maigret ([[1952]]) dise que Jules-Joseph Anthelme é o seu nome completo mentres que na novela La Première enquête de Maigret, 1913 ([[1948]]) darase como tal nome o de Jules Amédée François)
Jules Maigret nace na localidade de Saint-Fiacre (trasunto literario de Paray-le-Frésil), perto da cidade de Moulins, na rexión francesa de [[Auvernia]] a finais do século [[XIX]].
Liña 10:
É fillo de Evariste, o administrador do [[castelo]] de Saint-Fiacre, cuxa actividade profesional era a de xestionar as perto de tres mil héctares que, divididas en diversas granxas, estaban arrendadas a distintos caseiros. O seu avó fora un destes arrendatarios.
Sendo el aínda un cativo, a súa nai morre nas complicacións dun parto do que
Interno nun instituto de Moulins por uns meses, ao non se adaptar, o seu pai decide envialo á cidade [[Bretaña (histórica)|bretoa]] de [[Nantes]], xunto dos seus tíos.
Pasa as vacacións con seu pai até a morte deste, aos 46 anos.
Liña 22:
Nunha festa coñece a Louise Léonard, natural de Colmar na [[Alsacia]], coa que casará pouco tempo despois. O matrimonio non puido ter fillos.
Maigret é un home de de vida sinxela: gosta da comida tradicional, a
Ao pasar ao retiro instálase nunha pequena casa na vila de Meung-sur-Loire, no departamento do Loiret, na marxe norte do [[Loira]].
Dedicarase dende entón, == Método de investigación ==
A morte da súa nai, en parte debida á má intervención dun médico alcohólico, deixa unha fonda pegada en Maigret. Convencido de que hai xente que se empeña en seguir un camiño para o que non está capacitada, xa dende mozo soña cunha ocupación que non existe, ser reparador de destinos, advertir á xente que empeñarse en algo para o que non se está chamado leva ao desastre.
Andado o tempo Maigret cre ver na [[psicoloxía]] algo semellante á inexistente profesión de reparador de destinos. En certo senso, este devezo xuvenil traducirase logo no seu método de traballo. Para as súas investigacións é vital pórse no lado da xente, tratar de comprendela, vivir as súas circustancias, o seu ambiente, coñecer os seus costumes, a súa maneira de pensar. Segundo a súa experiencia, as persoas que cometen crimes son, polo xeral, xente do común ás que
▲En certo senso, este devezo xuvenil traducirase logo no seu método de traballo. Para as súas investigacións é vital pórse no lado da xente, tratar de comprendela, vivir as súas circustancias, o seu ambiente, os seus costumes, a súa maneira de pensar. Segundo a súa experiencia, as persoas que cometen crimes son, polo xeral, xente do común ás que as un camiño equivocado arrastra ao delito.
Home de gran sensibilidade humana, a pesar de que o seu traballo pono en contacto coas miserias do home, é unha persoa optimista, que confía no ser humano e na xente sinxela.
Pola contra, os ambientes burgueses e aristocráticos incomódano, pois aos seus ollos tenden a enmascarar as súas miserias co luxo, o poder e ostentación.
== Os seus colaboradores ==
Lucas, é o máis antigo dos homes ao cargo do comisario Maigret, ao que sustitue cando está de vacaciones ou se atopa fóra de Paris. É dos seus colaboradores o máis querido e próximo. Malia ser un home bastante máis pequeno e groso que o comisario,
Albert Janvier, alto e delgado, en oposición a Lucas, é o segundo nos seus afectos e na confianza após Lucas. ▼
▲Albert Janvier, alto e delgado, en oposición a Lucas, é o segundo nos seus afectos e na súa confianza após Lucas.
Torrence, xeralmente chamado o gordo Torrence pola súa constitución física, malia morrer na primeira das novelas da serie( Pietr-Le-Letton, 1931) aparecerá decote nas novelas e relatos de Maigret. Caracterízao ser amante da comida e da bebida, así como ser falangueiro e mesmo algo infantil.
Albert Lapointe é o máis novo dos seus colaboradores. Malia a inexperiencia propia da súa mocidade, o seu celo profisional e a súa seriedade convérteno nun gran policía e nun colaborador moi querido.
Charles Joseph Lognon, tamén chamado o inspector desgrazado. Non está ás ordes directas do comisario Maigret pois non pertence á brigada do Quai des Orfèvres. Traballa na comisaría de [[Montmartre]]. De aspecto lúgubre, desordenado e enfermizo, é ben querido por Maigret pois, alén das súas cuitas e do seu aspecto, é un home de vontade de ferro e un excelente policía.
Liña 44 ⟶ 52:
Unha boa parte das novelas de Maigret transcorre en París. Son escenarios habituais o seu despacho do Quai des Orfèvres, a súa morada no Boulevard Richard-Lenoir e os diversos barrios, coas súas xentes, as súas tabernas e os seus restaurantes.
Tamén son moitas as investigacións que levan ao comisario ás pequenas vilas da [[Francia]]. Descritas, as mais das veces, como provincianas e conservadoras en oposición a un París mundano e cosmopolita. No entanto, é o ambiente ao que, por nacencia, Maigret se sinte máis próximo.▼
Nas novelas de Maigret aparecen reflectidas as diversas idiosincrasias dos pobos da Francia, esteriotipadas polo xeral: a xente do sur, mediterránea, alegre e locuaz, os protestantes cirsunspectos e rigorosos, os corsos vinculados ao mundo da hampa ou á policía ...)▼
▲Tamén son moitas as investigacións que levan ao comisario ás pequenas vilas da [[Francia]]. Descritas, as
Maigret en galego▼
▲Nas novelas de Maigret aparecen tamén reflectidas as diversas idiosincrasias dos pobos da Francia, esteriotipadas polo xeral: a xente do sur, mediterránea, alegre e locuaz, os protestantes cirsunspectos e rigorosos, os corsos vinculados ao mundo da hampa ou á policía ...)
▲== Maigret en galego ==
A única novela protagonizada polo comisario Maigret traducida ao [[galego]] é Maigret na Escola ( en francés Maigret à l'école, 1953) Foi [[Tradución|traducida]] polo escritor [[Xosé Manuel Martínez Oca]] e publicouse no [[1992]] na desparacida [[editorial]] Vía Láctea Editorial.
|