Deconstrución: Diferenzas entre revisións

Nesta filosofía tradicional, a obra literaria é considerada unha envoltura [[retórica]] que inclúe a sabedoría oculta da [[Idea]] que a persoa lectora debe espertar co [[beixo]] [[semioloxía|semiolóxico]]. Neste sentido, a obra literaria estaba considerada sempre como dotada dunha totalidade de sentido. A deconstrución afirma que a envoltura retórica é todo o que hai, polo que a obra de [[arte]] literaria é irredutible a unha idea ou concepto. A deconstrución nega á obra literaria o concepto de totalidade, ao afirmar que o texto non pode ser [[Aprehensión|aprehendido]] na súa globalidade, xa que a escritura circula nun movemento constante de remisión que converte a totalidade en parte dunha totalidade maior que nunca está presente. Deste modo é imposible enmarcar o texto, crear un interior e un exterior. ''«Il n’y a hors du texte»''.

 

 

A deconstrución aplícase a todos os factores que poden funcionar como centro estrutural dun texto (significado transcendental, contexto, [[contido]], tema...), de modo que non poidan deter o libre xogo da escritura. Prantexa unha disociación hiperanalítica do signo, propoñendo unha subversiva posta en escena do [[significante]] afirmando que calquera tipo de texto (literario ou non) se presenta non só como un fenómeno de [[comunicación]], senón tamén de significación. A deconstrución realiza un prantexamento quiásmico, movéndose entre a negación-afirmación do [[símbolo]]. Afírmase a autonomía do signo respecto aos significados transcendentais e négase que a escritura só remita a si mesma.