Manuel García Blanco: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
formato; {{referencias}} {{sencat}} |
Sen resumo de edición |
||
Liña 1:
Manuel García Blanco naceu o 19 de decembro do ano 1882 no [[castelo de Pambre]] (lugar d'[[A Torre]], [[Palas de Rei]], [[Lugo]]), pertencente á súa familia dende o ano 1702. Finou na cidade de Lugo o mesmo mes e día do ano 1974.
Cursou Filosofía e Letras na [[Universidade Central de Madrid]], influído polo maxisterio intelectual do filósofo e pedagogo [[Francisco Giner de los Ríos]], director da [[Institución Libre de Enseñanza]]. En [[1907]] doutourouse coa tese ''La clasificación de las ciencias de Bacon a Spencer''.▼
Pouco despois do seu doutoramento ingresou no corpo de Estatística da Administración do Estado por concurso de méritos. Inicialmente destinado en [[Albacete]] durante uns meses, cedo viu cumprido o anceio de voltar á súa terra, exercendo como Xefe de Estatística da Delegación Provincial da cidade de Lugo deica se xubilar.▼
===Estudios universitarios e ingreso na administración===
Xa durante os seus tempos de estudante universitario en Madrid, envía escritos ao xornal lugués ''[[El Norte de Galicia]]'', colaborando periodicamente neste medio entre 1903 e 1915, e en ''[[El Progeso]]'' entre 1911 e 1927.▼
▲
Doutorouse no ano 1907 coa tese ''La clasificación de las ciencias de Bacon a Spencer''.
===Ingreso e exercicio na Administración do Estado===
▲Pouco despois do seu doutoramento,
===Primeiros escritos===
▲Xa durante os seus tempos de estudante universitario en Madrid, envía escritos ao xornal lugués ''[[El Norte de Galicia]]'', colaborando periodicamente neste medio entre os anos 1903 e 1915
Tamén escribe no xornal ''[[El Progeso]]'', asímesmo de Lugo, entre os anos 1911 e 1927.
As súas colaboracións foron frecuentemente asinadas baixo pseudónimos, como "Trpséfobo" ou "Manuel da Torre" -en alusión ao seu lugar de nacencia.
En 1912 publicou ''[[Consideraciones sobre la decadencia y rehabilitación de la lengua gallega]]'', asinado baixo as iniciais M. G. B. Nesta obra deféndese o uso da [[lingua galega]] no ensino, actitude pioneira no seu tempo, aparecendo referencias nos xornais ''[[La Voz de Galicia]]'' e ''[[El Heralddo de Vigo]]''. Foi unhas das primeiras análises encol da problemática sociolingüística do idioma galego<ref>[[Xesús Alonso Montero|Alonso Montero, X.]]: en ''Gran Enciclopedia Gallega'' (Gijón, S. Cañada, Edit., 1974).</ref>, anterior á fundación das [[Irmandades da Fala]].▼
===As ''Consideraciones sobre la decadencia y rehabilitación de la lengua gallega''===
▲
Sen que, non embargante, acadara a trascendencia necesaria, sobre este escrito tense mantido que, neste período (previo á fundación das [[Irmandades da Fala]]), apenas existiron análises tan poderadas e oportunas encol da problemática sociolingüística do idioma galego<ref>Alonso Montero, Xesús: in Gran Enciclopedia Gallega (Silverio Cañada Edit.; Xixón 1974)</ref>.
====Tradución ao galego====
Cinco anos despois, no número 12 de ''[[A Nosa Terra]]'', órgao voceiro decenario das [[Irmandades da Fala]], correspondente ao 10 de marzo do ano 1917, anunciouse a tradución ao galego da obra baixo o epígrafe ''Consideración sobre a fala galega'', dicíndose dela que
:::''A lingua tiveran''▼
:::''Por lingua d'escravos;''▼
:::''Esquenceran os patrios acentos,''▼
:::''Suidosos e brandos''▼
::::::::''Pondal"''
===Deriva académica e cesura na publicación===
O seu ''cursus academicus'' víuse parcialmente truncado ao non acadar a
Malia esta contrariedade, exercerá como Profesor de diversas materias (latín, francés e outras especialidades) no Instituto de Lugo, tarefa que tomará con gosto como unha agradábel actividade complementaria que lle permite incrementar os ingresos do salario oficial á par que rachar co prosaico do traballo oficinesco, facéndoo merecente da agarimosa lembranza de varias xeracións de alumnos que non deixarán de agradecer o seu maxisterio mesmo en escritos publicados moitas décadas despois.
===O ''Estudio geográfico y toponímico de la provincia de Lugo''===
▲{{cita|Trata d'un modo maxistral do estado de deixadés á que ten chegado o noso idioma materno e do xeito pra achegarnos ao seu rexurdimento. Con algunhas apreciacións do autor non estamos conformes, mais é merecente dos nosos laudes a ansia querendosa que quer espertar nas almas dos bos galegos pra que afinquemos na fonte esgrevia da nosa nobre fala a persoalidade de Galicia [...] os nosos suscritores hannos d'agradecer que pol-a nosa mediación conozan tan proveitoso e patriótico traballo.
▲:A lingua tiveran
▲Por lingua d'escravos;
▲Esquenceran os patrios acentos,
▲Suidosos e brandos
▲En 1940, dentro do Servicio de Publicacións da Dirección Xeral de Estatística, apareceu a súa obra ''Estudio geográfico e toponímico da provincia de Lugo''. A parte adicada á [[toponimia]] é dun grande valor, achegando xuízos moi acertados encol da regaleguización de ducias de topónimos castelanizados (ben que resultando menos afortunado nas sempre arriscadas propostas etimolóxicas). A obra é aínda máis salientábel considerando o abandono do que os estudos lingüísticos adoecían naquel tempo e a inexistencia de estudos sobre o galego. ''Notas a un folleto sobre geografía y toponimia lucense'' (1944) do profesor Moralejo Laso.
===Vida persoal e familiar===
▲O seu cursus academicus víuse parcialmente truncado ao non acadar a cátedra de Literatura no instituto de Lugo no ano 1920, publicando a partir de entón só un folleto no ano 1940, en parte debido ás responsabilidades do seu posto público.
Modesto e pouco amigo da celebridade e a adulación, como demostra o seu reiterado emprego de pseudónimos en publicacións non oficiais, que xa chamara a atención nas publicacións galeguistas da predictadura, e armado dun rexo espírito crítico que non o facía vítima da comenencia social e a falsa amizade, si cultivou a fraternidade dos amigos, tanto das xentes populares coas que medrara na Ulloa e coas que nunca deixaría de manter o trato coma da marxinada e amordazada intelectualidade da posguerra, salientando entre os seus amigos [[Eduardo Seijas]], [[Ánxel Fole]] e [[Luís Pimentel]], cos que compartía inquedanzas durante longos paseos e faladoiros baixo a atenta e admirada ollada dos seus alumnos.
A paulatina decepción polo devir político afastouno progresivamente do interese pola política inmediata que o ocupara durante as primeiras décadas do século XX. Entre as súas anécdotas, sempre tinxidas dun culto inxenio irónico, cabe citar a resposta dada ao Xefe de Falanxe Española en Lugo cando, en plena Guerra Civil e dado o seu dominio do idioma alemán, este lle ofereceu ir ao Berlín nazi como agregado cultural: con xesto ponderado, aduciu que'' "Tería que reler a Kant"'' (facíao en alemán!), mesturando as súas características modestia e ironía pra evitar quedar forzado a unha circunstancia que en absoluto consideraba do seu agrado.
Casado con Dolores Ouro, con quen tivo catro fillos (Manuel, Ánxela, Andrés e Camila), pasou os derradeiros lustros da súa vida nun ambiente familiar onde non deixou de cultivar o estímulo intelectual. Xa nonaxenario, apesadumbrouno desfacerse da Torre de Pambre, perante o desinterese dos herdeiros, poucos meses antes do seu pasamento.
| |||