Antonio Canova: Diferenzas entre revisións

Moi noviño aínda, a penas catro anos, Antonio ficou orfo de pai. A mai, Angela Zardo, contraeu novo matrimonio e trasladouse a cercanapróxima vila de [[Crespano del Grappa]]. Mentres o neno quedou en Possagno con un avó, Pasino Canova, canteiro e escultor local, que vistas as aptitudes do neto guiouno nos primeiros pasos artísticos. Estes feitos deixaron sinal en Canova para o resto da súa vida.

Aos once anos Canova comezou a traballar en Pagnano d'Asolo, pertopreto de Possagno, no estudo de escultura de [[Giuseppe Bernardi Torretti]]. Por medio de Torretti, o pequeno "Tonin", foi introducido no prestixioso mundo veneciano, onde predominaba naquela altura o gusto [[Rococó]]. En Venecia profundou e estudou debuxo, frecuentando a escola [[nu]]s da [[Academia de Venecia]], onde se inspiraba.

No [[1775]], a busca de novos estímulos e experiencias, deixou o estudo de Torretti e independizouse, abrindo unha propia tenda ou "bottega d’arte", desde onde comezou o ascenso artístico, primeiro en Venecia, despois o [[Véneto]] e [[Lombardía]], e logo toda [[Europa]]. As primeiras obras que producíuproduciu foron: ''[[Orfeo e Eurídice (Antonio Canova)|Orfeo e Eurídice]]'' (1776) e ''[[Dédalo e Ícaro (Antonio Canova)|Dédalo e Ícaro]]'' (1779), logo o "procuratore" [[Pietro Vittor Pisani]].

Alí, estuda a estatuaria antiga e frecuenta a escola de [[nu]]s da Academia de FranzaFrancia e dos Museos Capitolinos, e puido encontrar e coñecer os maiores protagonistas da arte neoclásica e facer propia a teoría artisticaartística, da “nobile semplicità” e “quieta grandezza” de [[Johann Joachim Winckelmann|Winckelmann]].

En Roma vivíu no [[Palazzo Venezia]], como hóspede do embaixador veneciano [[Girolamo Zulian]], un apaixoadoapaixonado da arte e grande [[mecenatomecenado|mecenas]] de artistas, particularmente dos vénetos, desde o [[arquitecto]] [[Giannantonio Selva]], a [[Francesco Piranesi]], desde o [[pintor]] [[Pier Antonio Novelli]] e [[Giacomo Quarenghi]], aos gravadores [[Raffaello Morghen]] e [[Giovanni Volpato]].

Cando a [[Revolución francesa]] se estendeu por Italia, buscou agocho e repouso na súa aldea nativa de Possagno, onde se retiraría en 1798, permanecendo alí por un ano, nomeadamente dedicado a pintar, arte do que tamén posuía coñecementos. Como os acontecementos políticos se remansasen, Canova retornou a Roma, máis a súa saudesaúde fora afectada polo traballo arduo, de xeito que emprendeu unha viaxe a Alemaña, en compaña do seu amigo o príncipe Rezzonico. Voltou da viaxe moi mellorado, recomezando as súas tarefas con vigor e entusiasmo.

Un dos retratos que fixo para a familia imperial, e un dos máis famosos e belos, é o que representa a [[Paolina Bonaparte]], irmá de NapoleoneNapoleón, seminú, esticadaestricada nun [[triclinio]] romano, con unacunha [[mazá]] na man, como [[alegoría]] de "[[Venus (mitoloxía)|Venus]] vencedora" (en relación co [[Xuízo de París]]).

No 1815, despois da desfeita de [[batalla de Waterloo|Waterloo]] e a caída de Napoleón, Canova, que se encontraba naquela altura en [[París]], en compaña do seu medio-irmán [[Giovanni Battista Sartori]], fillo da mesma mai, e un dos seus colaboradores máis válidos, que o seguía a todas partes, facéndolle de secretario e amigo fiel, empeñouse en obter, con [[Dominique Vivant Denon]] e atravésa través dunha hábil acción diplomática, a devolución e repatriación de numerosas e preciosas obras de arte, que foran traladadas de xeito ilegal desde Italia para [[Francia - France|Francia]] polos exércitos napoleónicos.

O [[Pío VII, Papa|Papa PioPío VII]], como sinal de recoñecemento e gratitude por este grande labor en defensa da arte italiana concedeulle o título nobiliario de Marqués de Ischia.