Semiótica: Diferenzas entre revisións

Na semiótica conviven, polo tanto, dúas perspectivas diferentes, polo menos: unha filosófica ligada ás teorías de Peirce e unha lingüística derivada de Saussure. Inicialmente, co termo '''''semiótica''''' entendíase a perspectiva filosófica (o filósofo inglés [[John Locke]] utilizara por primeira vez o termo con esta acepción en [[1690]]), mentres que '''''semioloxía''''' se utilizaba do punto de vitavista lingüístico. Co uso, o termo ''semiótica'' veu a identificar as reflexións xerais teóricas e de método (o que Umberto Eco definíudefiniu como "semiótica xeral"), mentres que o termo ''semioloxía'' tense utilizado para identificar as diversas aplicacións do método semiótico en contextos particulares e obxectos de investigación, como "semioloxía da música", "semioloxía da arte" ou "semioloxía do cinema" (a "semiótica aplicada" de Eco).

A liña semiolóxico-lingüística da disciplina pódese identificar coas figuras do xa mencionado Saussure, do lingüista dinamarqués [[Hjelmslev]] e de Barthes. Desta liña teórica derivan dúas dsdas perspectivas máis interesantes da semiótica contemporánea, a '''semiótica estrutural e xerativa''' de [[Algirdas Julien Greimas]] e a '''sociosemiótica''', relacionada cos nomes de [[Jean Marie Floch]] ([[1947]]-[[2001]]) e [[Eric Landowski]].

Mesmo se o concepto teórico fundamental da semiótica é o do signo e da relación significante relativa ou semiose, dado que a semiótica estuda todos os fenómenos de significación e de comunicación, ten continuado por enfrontarse a un obxecto de análise en realidade máis complexo que o simple obxecto teórico "signo", o [[texto]]. O concepto de texto (do latín ''tessutotextus'', metaforicamente "trama do [[discurso]]"), pode limitarse a identificar unha serie de enunciados escritos autonomamente e autosuficientemente (esta segunda é a acepción da [[pragmática]] lingüística). No ámbito semiótico, a noción de texto vese ampliada para identificar calquercalquera obxecto semiótico dotado dunha estrutura particular e visando obter un obxectivo comunicativo. Nesta acepción semiótica, o texto xa non é só o escrito, mais pode estar constituído de diversas [[substancia da expresión|substancias da expresión]] (un texto visual pode ser unha representación como produto audiovisual, dunha película ou un [[videoclip]]).

Roland Barthes, nos seus ''Elementos de semioloxía'' de [[1964]], partiu da idea de Saussure da posibilidade de constituirconstituír unha "ciencia xerais dos signos", ou semioloxía. Mais reinvertiu a relación entre lingüística e semioloxía: é a segunda que fai parte da lingüística e non ao contrario. Isto debíase a que só na lingua resulta posíbel concebirconcibir e identificar o significado das diversas formas de significación que atopamos no contexto social e cultural: cinema, [[publicidade]], [[moda]], [[televisión]]. A semioloxía, por tanto, estuda as "grandes unidades significantes" do discurso social. Desta arte, Barthes atopaba puntos de contacto entre as investigacións de disciplinas como a [[antropoloxía]] (en particular a [[antropoloxía estrutural]] de [[Claude Lévi-Strauss]], a [[psicanálise]] de [[Jacques Lacan]], a [[socioloxía]], e a análise literaria ou teoría da literatura ([[narratoloxía]]). Barthes toma en consideración algúns conceptos chaves do pensamento de Saussure e procura unha extensión ao aplicalos aos sectores culturais e sociais ([[lingua]]/[[fala]], [[significante]]/[[significado]], [[sistema]]/proceso ([[sintagma]]), [[denotación]]/[[connotación]]).