Resurrección: Diferenzas entre revisións

* A resurrección da carne da que se beneficiarán todos e cada un dos homes.

 

 

A resurrección de [[Xesús de Nazareth]] é presentada por [[Paulo de Tarso]], nas súas cartas, como o acontecemento central da súa predicación. Significa a vitoria fronte a escravitude do [[pecado]] e a morte e é o motivo que fundamenta a [[esperanza]] cristiá de salvación. A súa significación consiste en que nin sequera a morte poderá arrincarnos do amor de [[Deus]] en Cristo Xesús (Rom. 9, 37-39).

 

Nos evanxeos, non se describe a resurrección, agás no [[Evanxeo de Pedro]], que as igrexas consideran [[apócrifo]]. Nos sinópticos e en Xoán, recóllese a través dos relatos do sepulcro baleiro e as posteriores aparicións. Son elementos comúns:

 

 

 

 

Nalgún relato, asóciase a resurrección coa presenza viva de Xesús na hospitalidade ao forasteiro, no partir o pan, e nun novo entendemento das Escrituras que fan "arder o corazón" (relato de Lucas sobre os discípulos de [[Emaús]]).

Segundo o relato dos [[Feitos dos Apóstolos]], coa forza do [[Espírito Santo]], os primeiros discípulos predican a Resurrección de Xesús, a quen proclaman [[Cristo]], como o cumprimento das promesas do [[Profeta]]s a [[Israel]].

 

Entre teólogos e eséxetas do conxunto das confesións cristiás existe certo consenso en afirmar que estes relatos non dependen literariamente uns de outros e se remiten a unha experiencia singular. Adoitan coincidir, tamén, en que a experiencia de Xesús resucitado, coñecida como experiencia pascual, marca o comezo do cristianismo mediante unha relectura vital dos acontecementos previos da predicación, condena e crucifixión de Xesús de Nazareth.

 

É dominante a opinión de que os relatos do sepulcro baleiro non forman parte da capa máis antiga da tradición (dátanse ao redor do ano 70) e teñen un carácter catequético ou kerigmático. Con todo, existen fórmulas de fe e oración que son moi próximas no tempo aos acontecementos e que dan testemuño da crenza como algo nuclear para as primeiras comunidades. Estas fórmulas poden rastrexarse mediante un procedemento da crítica textual nas cartas de Paulo de Tarso e nas denominadas [[Cartas de Pedro]]. Por exemplo en Cor. 15, 3-5.

 

Inicialmente, a crenza na resurrección, en clave xudeo-cristiá, significaba a volta do home íntegro e unitario á unha vida definitiva e plena, con Deus e os irmáns. Esta concepción [[semita]] non concibe unha existencia humana sen corpo. Non existe palabra algunha para designar ao corpo como algo separado e distinto da alma.

 

É a influencia do dualismo grego de raíz platónica, a partir especialmente de [[Oríxenes]], e difundida polos [[Pais da Igrexa]], o que fai pasar esta crenza a ser entendida como unha reunión entre a alma inmortal e o corpo morto para a súa vivificación perpetua. O que se rexeitará moi cedo é que as almas inmortais por natureza foran preexistentes ao corpo e estiveran vencelladas a el en virtude dunha caída orixinal. O home é, por vontade do Deus Creador, corpo e alma; é bo que así sexa, por iso a redención plena consiste na reunificación de ambos para unha existencia feliz.

 

Esta visión dualista está corrixida pola actual teoloxía católica. Autores como [[Hans Urs von Balthasar]], [[Karl Rahner]] ou [[Joseph Ratzinger]] insisten en que un alma descarnada non é un ser humano e que a materialidade da natureza será transfigurada, pero non volatilizada no espírito. O corpo, en canto constitutivo da persoa consonte a unha antropoloxía contemporánea, é o núcleo da personalidade e o medio psíquico e físico para a interrelación persoal e a experiencia vital co medio. A resurrección non é a mera reanimación dun cadáver, pero ha de ter forzosamente unha referencia directa á corporeidade. Deste xeito, a resurrección supón a restauración do cosmos ao final dos tempos. Non será unha creación distinta, senón a transformación e plenificación da única e soa creación para a [[Vida Eterna]] do home en comuñón cos outros en Deus.

 

En canto á súa significación, os teólogos católicos fan fincapé en que o home non pode perecer total e definitivamente. Existe porque foi querido e amado por Deus. O amor pide eternidade polo que, en Deus, o amor é máis forte que a morte.

 

A teoloxía ortodoxa segue moi pegada ao pensamento dos [[Pais da Igrexa]] de Oriente. Nos himnos litúrxicos, as igrexas proclaman que Cristo esnaquizou as portas do inferno, que levantou conxuntamente aos mortos, rompeu o aguillón da morte e, como Amigo dos homes, redimiu a [[Adán]] da maldición (''kontakion'' do quinto domingo).

 

Nas [[icona]]s, tan importantes para a espiritualidade ortodoxa, aparecen imaxes desta verdade fundamental nas igrexas de tradición bizantina. Nelas, a nova vida é xa experimentable no presente, mediante as enerxías divinas descritas por teólogos medievais como [[Nicolás Cabasilas]] ou [[Gregorio Palamas]].

 

 

Para autores como [[Karl Barth]] ou [[Eberhard Jüngel]], o Fillo de Deus fíxose home, morreu e resucitou para a xustificación do pecador. Mediante a morte e a resurrección, igual que para a teoloxía católica e ortodoxa, Deus mesmo está actuando en Xesús. Pero a teoloxía evanxélica insiste en que esta actuación é exclusiva e definitiva; por ela e só por ela, gratuitamente e por soa [[graza]], o home mortal e pecador é xustificado e salvado. Tal como afirmaba [[Martiño Lutero]], a morte e a resurrección de Cristo abondan para a salvación do home e fan banais os méritos e as obras.

 

[[id:Kebangkitan]]

[[it:Risurrezione]]

[[kn:ಪುನರುತ್ಥಾನ]]

[[ko:부활]]