Neoclasicismo: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
Escarbot (conversa | contribucións)
Xqbot (conversa | contribucións)
m bot Modificado: fa:کلاسیسیسم نو; cambios estética
Liña 1:
{{Historia da Arte|imaxe=[[FileFicheiro:David-Oath of the Horatii-1784.jpg|250px]]}}
[[Ficheiro:Sabine women.jpg|thumb|left|O rapto das sabinas de Jacques-Louis David ]]
O '''neoclasicismo''' ou estilo '''neoclásico''' foi un movemento cultural, artístico e literario orixinado en Italia que se desenvolveu na Europa e nas súas colonias desde mediados do [[século XVIII]] como reacción ao estilo [[barroco]] e durou até ás primeiras décadas do [[século XIX]], en que foi substituído polo [[Romanticismo]]. Asóciase coa recuperación da [[cultura clásica]] da [[Europa]] e as súas manifestacións máis notorias danse na [[arquitectura]].
 
== Contexto ==
 
Durante o [[século XVIII]] realizáronse importantes achádegos [[arqueoloxía|arqueolóxicos]], como os das cidades [[Roma|romanas]] de [[Herculano]] e [[Pompeia]], sepultadas polas cinzas do [[Monte Vesuvio|Vesuvio]] no ano [[79]], en [[1738]] e [[1748]], respectivamente. Os investigadores máis relevantes son [[Johann Joachim Winckelmann|Winckelmann]] (''Historia da Arte da Antigüidade''), [[Stuard]] (''Antigüidades de Atenas'') e [[Gotthold Ephraim Lessing|Lessing]] (''Laocoonte'').
Liña 13:
Xurden as [[Academia]]s, que enfatizan o valor normativo do clásico, defenden o "bon gosto" e desprezan o [[Barroco]]. Este esgotara as súas formas no [[Rococó]] e o seu rexeitamento xera unha crítica estética que potencia a imitación da Antigüidade Clásica que se está a descobrir. O centro do Neoclasicismo é Francia.
 
== Orixes ==
 
Durante o [[Renacemento]] os pensadores europeos, especialmente os italianos, entraron en contacto coa antigüidade, que lles sorprendeu polas altas cotas ás que chegara en comparación coa Europa medieval. Naceu daquela o concepto de "arte clásica" que, uns séculos máis tarde, se define como as de [[Grecia]] e [[Roma]] no milenio que vai do [[século -V|século V a.C.]] até o [[século V|século V d.C.]] (e talvez antes, se se inclúe Exipto. Os [[Humanismo|humanistahumanistas]]s tiñan por "clásico" o producido na altura na que as civilizacións antigas do Ocidente atinxiran o seu maior grau de perfección.
 
Esta admiración pola antigüidade greco-romana rexurdiu coa [[Ilustración]] francesa. Esta retomou os ideais de proporción, orde racional e beleza que aparecen, por exemplo, no ''De Architectura'' (''Sobre a Arquitectura'') de [[Vitruvio]], redescoberto a finais da [[Idade Media]] pero confirmado agora polos novos descobrementos arqueolóxicos.
Liña 21:
Pero esa atracción por construír o fermoso e proporcionado (que xa se dera no Renacemento) compleméntase cun rexeitamento da decadencia aristocrática que se manifestaba no [[Barroco]] e no [[Rococó]], así como do papel hexemónico da relixión, que eran o seu soporte ideolóxico. O Neoclasicismo glorifica as grandes virtudes civís da antigüidade, dá paso ao mundo pagano e agrégalle ciencia á emoción. É un movemento da clase media ilustrada, que prefire o normativo, disciplinado e austero, contra a aristocracia.
 
== Producións ==
[[Ficheiro:Ayuntamiento de Santiago de Compostela.jpg|475px|thumb|[[Pazo de Raxoi]], [[Santiago de Compostela]]]]
Todos os países anti-napoleónicos parece como se preferisen o modelo grego, mentres que Francia se decantou polo romano. [[Wincklemann]] foi o primeiro en propor unha interpretación compositiva da arte grega; débeselle a el a concepción de que a arte ten historia. Para el, a imitación da arte antiga permite atopar a esencia da beleza, que en si se atopa na propia natureza. O arquitecto alemán [[Schinkel]], autor do Teatro Real, proxectou deseñar Berlín como a Atenas moderna. O arquitecto escocés [[Robert Adam]] introduciu o Neoclasicismo en [[Gran Bretaña]]; foi en Escocia onde se mantivo máis puro, como se observa claramente en [[Edimburgo]]. En Londres, [[John Soane]] deseñou o Banco de Inglaterra e [[Robert Smirke]] o [[Museo Británico]]. O estilo neogrego foi substituído polo [[rexencia]], cuxo maior exemplo son as fachadas de Regent Street ([[1812]]) en Londres (de John Nash) e o Royal Pavilion de [[Brigthon]] ([[1815]]-[[1823]]).
Liña 34:
 
Ademais de na arquitectura, pódense atopar os ideais neoclásicos no pintor francés [[Jacques-Louis David]], no escultor italiano [[Antonio Canova|Canova]] e nos escritores españois [[Jovellanos]] e [[Moratín]].
 
 
[[Categoría:Movementos artísticos]]
Liña 49 ⟶ 48:
[[es:Neoclasicismo]]
[[eu:Neoklasizismo]]
[[fa:نئوکلاسیسیسمکلاسیسیسم نو]]
[[fr:Néoclassicisme]]
[[fy:Neoklassisisme]]