Napoleón III de Francia: Diferenzas entre revisións

'''Carlos Luís Napoleón Bonaparte''', nado en [[París]] o [[20 de abril]] de [[1808]] e finado en [[Inglaterra]] o [[9 de xaneiro]] de [[1873]], foi o único presidente da [[Segunda República Francesa]] en [[1848]] e logo o [[segundo emperador dos franceses]] en 1852, baixo o nome de '''Napoleón III''', sendo o último monarca que reinou sobre este país.

 

Nacido no seo da [[Dinastía Bonaparte]], foi fillo de [[Luís Bonaparte]], rei de [[Holanda]] e de [[Hortensia de Beauharnais]], filla da emperatriz [[Xosefina]]. Sobriño de [[Napoleón I]], faise herdeiro dos dereitos dinásticos despois das mortes sucesivas do seu irmán maior e de [[Napoleón II]].

 

A súa filosofía política é unha mestura de [[romanticismo]], de [[liberalismo autoritario]], e de [[socialismo utópico]], aínda que nos últimos anos foi insigne defensor do tradicionalismo e da civilización católica. Quixo significar unha reparación fronte ao [[anticlericalismo]] e o [[ateísmo]] da [[Revolución Francesa]]. Tivo unha política de expansión da civilización clásica que cría que Francia representaba, fronte ao xurdimento de [[Alemaña]] e [[Estados Unidos]], potencias emerxentes de tipo [[protestante]].

 

Luís Napoleón Bonaparte naceu en [[París]]. A identidade do seu pai biolóxico segue sendo un tema de especulación, dada a infidelidade do matrimonio dos seus pais e mantendo a raíña Hortensia diversas relacións extramaritais.

 

Napoleón III conseguiu desenvolver unha política exterior afortunada, polo menos na primeira década do seu mandato. Se [[Luís Filipe de Orleans]] esforzouse en manter a paz até o punto de que moitos franceses o consideraron un pusilánime, Napoleón III houbo de acougar a Europa e convencela de que outro Napoleón non significaba mergullar de novo o continente na guerra. Todo canto tiña que facer era atopar unha guerra pequena que satisfixese aos sedentos de gloria en casa, pero sen inquietar a ninguén no estranxeiro. Así, uniuse a [[Gran Bretaña]] nunha guerra menor contra [[Rusia]] en 1854, e en 1859 empeñouse noutra contra [[Austria]]. En 1860 parecía que conducira ben os asuntos e achábase no cume da popularidade e o prestixio.

 

[[Ficheiro:Napol3.jpg|thumbnail|200px|Os catro napoleóns emperadores]]

Segundo a lei da sucesión que Napoleón I establecera durante o [[Primeiro Imperio Francés|Primeiro Imperio]], a prelatura para o trono imperial era: a súa descendencia lexítima directa e logo os seus irmáns e a súa descendencia. O primeiro na orde sucesoria era o seu fillo Napoleón II , [[Rei de Roma]]. Seguíalle [[José Bonaparte]], Rei de Nápoles e de [[España]], e despois [[Luís Bonaparte]], Rei de [[Holanda]], e os seus fillos ([[Luciano Bonaparte]], príncipe de Canino, e os seus descendentes estaban excluídos da sucesión imperial).

Como José non tiña ningún fillo varón, ao igual que os seus irmáns [[Napoleón Carlos Bonaparte]] (1802-1807) e [[Napoleón Luís Bonaparte]] (1804-1831) e o seu curmán [[Napoleón II]] en 1832, precedéronlle, Luís-Napoleón converteuse o herdeiro de Bonaparte na xeración seguinte.

 

Sendo xa o herdeiro do bonapartismo e residente no Reino Unido, volveu secretamente a Francia en outubro de 1836, por primeira vez desde a súa nenez, para tentar un golpe de estado en [[Estrasburgo]]. O golpe fallou, pero puido escapar. Novamente, tentou outro golpe en agosto de 1840, cruzando a Canle da Mancha cunha pequena nave con algúns soldados en Boulogne. Apresado, esta vez foi encarcerado en comodidade relativa na fortaleza da cidade de Ham. Durante os seus anos do encarceramento escribiu os ensaios que denotan a súa ideoloxía romántica, o seu liberalismo autoritario, e o seu mesmo socialismo utópico. Conseguiu escaparse da prisión a Southport, Reino Unido, en maio de 1846, cambiando a roupa cun carpinteiro que traballaba na fortaleza de Ham.

 

Luís Napoleón viviu en Gran Bretaña ata a [[revolución do febreiro de 1848]], que depuxo ao rei [[Luís Filipe I]] e que estableceu a [[Segunda República Francesa]]. Libre de volver a Francia, o 4 de xuño 1848, é elixido (en 4 departamentos) e ocupa un escano na Asemblea en setembro.

 

A plataforma de Luís Napoleón significaba para os electores a restauración da orde logo dos meses da axitación política, do goberno forte, da consolidación social e da grandeza nacional, aos cales el abrogou con todo o crédito do seu nome, especialmente coa memoria do seu tío Napoleón I, xa heroe nacional de Francia.

 

[[Ficheiro:Napoleon-3.jpg|thumbnail|200px|O príncipe-presidente]]

A [[constitución]] da II República estableceu ríxidas normas ao exercicio da maxistratura presidencial limitándoa para un termo de só catro anos, sen posibilidade de reelección, a fin de evitar que un presidente abusase do seu poder para transformar a [[República]] nunha [[ditadura]] ou obtivese unha presidencia [[vitalicia]].

O 14 de xaneiro de 1852 promúlgase unha nova constitución que reforza os poderes do [[executivo]] -duración da presidencia 10 anos, reelixible- e diminúe o do [[lexislativo]] que divide en tres cámaras: Asemblea, Senado e Consello de Estado. Finalmente, mediante plebiscito celebrado en novembro, Francia devén un [[Imperio]], que se proclama solemnemente o [[2 de decembro]] de [[1852]].

 

O [[Segundo Imperio Francés|Segundo Imperio]] foi un réxime político que ao longo dos anos, evolucionou do autoritarismo á democracia:

 

Ata 1860 Napoleón III goberna sen oposición, en parte, polo control policial e a censura de prensa, e en parte pola melloría económica de Francia. Así mesmo, os triunfos en política exterior reforzan a política do emperador.

 

Tres directrices marcan a política exterior do emperador: o fomento do colonialismo, o apoio á unidade italiana e o intervencionismo.

 

 

* ''Intervencionismo''

[[Rusia]] pretendía o control dos restos do [[Imperio Turco]] -chamado «o enfermo de Europa»-: os [[Balcáns]] e o control do estreito dos [[Dardanelos]]. O Reino Unido, por interese comerciais, oponse e apoia a [[Turquía]] fronte aos rusos. Francia se alía co Reino Unido e intervén na [[Guerra de Crimea]], que termina no Congreso de París en 1856, erixíndose Napoleón III como «o árbitro de Europa».

 

[[Ficheiro:Edouard Manet 022.jpg|thumbnail|200px|O fusilamento de [[Maximiliano I]], por [[Edouard Manet]]]]

Dende a súa independencia en 1821, [[México]] sufrira unha guerra civil latente entre conservadores e liberais. Tras anos de guerra entre ambos os bandos , as finanzas de México atopábanse en crises polo que [[Benito Juárez]] toma a decisión de suspender o pago da débeda externa a Francia, España e Reino Unido. Os [[conservadores]] solicitan a intervención exterior e ofrecen a coroa de México a [[Maximiliano de Habsburgo]], Arquiduque de Austria. [[Francia]], [[España]] e [[Reino Unido]] envían unha forza para exercer presión cara ao pago da débeda. Realizadas as negociacións a través do ministro de relacións Exteriores Manuel Dobrado, España e Reino Unido retiraríanse, mentres que Francia permanecería, co obxectivo de que o novo emperador dese ás empresas francesas un trato preferente, establecendo así unha zona de influencia en México. Pero as súas ilusións imperialistas veríanse frustradas ao sufrir a súa primeira derrota militar en 50 anos, xa que o Cinco de Maio de 1862, en Poboa o exército mexicano aséstalle unha derrota que non só sorprende ao mundo, senón que revitaliza o espírito nacionalista dos mexicanos. Aínda viva a ameaza estranxeira xa que as tropas de Napoleón III entraban ao país co apoio dos conservadores. Os liberais mexicanos resistiron mediante a guerra de guerrillas. Ante as derrotas infrinxidas polas guerrillas mexicanas as tropas de Napoleón III retiraranse de México e Maximiliano I sería fusilado no [[Cerro das Campás]], en [[Querétaro]] en 1867, ante a protesta de reis e xefes de estado. A repercusión desta derrota será importante para o Segundo Imperio.

 

As forzas sobre as que se apoia o goberno de Napoleón III son: o [[exército]], a [[burguesía]] e a [[Igrexa]].

 

Logo dun período de transición, ao fallarlle os apoios tradicionais (Igrexa e burguesía), o goberno vira cara á esquerda en busca de novos apoios.

 

A partir de 1867, o malestar pola política exterior -fracaso de [[México]]- e interior -crise económica- forzan as concesións do réxime. En 1867 concédese ao Corpo Lexislativo o dereito de [[interpelación]] e [[responsabilidade ministerial]] ante as Cámaras. Así mesmo, suavízanse as leis de prensa -supresión da [[censura]] previa- e [[reunión]] -anulación da autorización previa-.

 

Nas últimas eleccións de 1869 o avance da [[oposición]] é evidente, acentuándose as [[reformas]] desde o poder. Modifícase a [[Constitución]], fortalecendo o [[parlamentarismo]] e recórtanse as facultades constitucionais da parella imperial.Todas esta reformas foron corroboradas polo [[pobo]] nun [[plebiscito]] celebrado en maio de 1870.-

 

[[Ficheiro:Black_sea_crimean_war.jpg|240px|thumbnail|Situación das costas do [[Mar Negro]] ao comezo da Guerra de Crimea.]]

 

En maio-xullo de 1859 a intervención francesa asegura a derrota de [[Austria]] en [[Italia]]. Pero a invasión francesa de [[México]] (xaneiro de 1862-marzo de 1867) terminou en derrota e na execución do emperador de México [[Maximiliano]] apoiado por Francia.

Forzado pola diplomacia do chanceler alemán [[Otto von Bismarck]], Napoleón declarou o inicio das hostilidades na [[Guerra franco-prusiana]] (1870) que resultou desastrosa para Francia e deu vía libre á conformación do [[Segundo Reich]]. O Emperador foi preso na [[Batalla de Sedán]] (2 de setembro) e deposto polas forzas da [[Terceira República]] en París dous días despois.

 

Casado con [[Eugenia de Montijo]] (condesa de Teba), unha nobre española de ascendencia escocesa e española, Napoleón III tivo un fillo, Eugenio Bonaparte (Napoleón Eugenio Luís Juan José, 1856-1879), quen á súa morte converteuse en xefe da familia e foi chamado polos seus partidarios [[Napoleón IV]].