Pipino o Breve: Diferenzas entre revisións

Contido eliminado Contido engadido
TjBot (conversa | contribucións)
m bot Engadido: id:Pepin yang Pendek
Nonso91 (conversa | contribucións)
Liña 33:
O cisma de [[Bizancio]] obrigou ao Papado a aliarse co rei dos francos. O novo Papa, [[Estevo III, Papa|Estevo III]] (sucesor de Zacarías, morto en [[752]]) pide axuda militar para loitar contra os [[longobardos]] e o seu rei [[Aistolfo]] (ou ''Astolf''), que ameazan a Roma. Se o Papa Estevo se decide a atravesar os [[Alpes]] para solicitar a axuda do rei dos francos (é a primeira vez que un Papa emprende semellante viaxe), é porque non ten outra elección. O protector habitual da Igrexa é o Emperador bizantino que goberna en [[Constantinopla]] baixo o Imperio romano de [[Oriente]], pero este atópase en precarias condicións e non ten posibilidade de concorrer en auxilio do papado.
 
O [[6 de xaneiro]], no palacio de Ponthion, no sur de [[Champaña-Ardenas|Champaña]], o rei Pipino seinclínase inclinaperante diante dao Papa Estevo III e, con suma deferencia, toma a brida do seu cabalo, reproducindo o mesmo xesto elegante do emperador [[Constantino I o Grande]] dianteperante dao Papa [[Silvestre I, Papa|Silvestre I]]. Foi un acto político moi hábil. Estevo III proponlle a Pipino unha alianza asegurándolle unha segunda consagración, realizada por el mesmo, a "graza divina" para o rei dos francos e para os seus fillos. O acordo definitivo páctase o [[14 de abril]] en [[Quierzy-sur-Oise]], no norte de [[París]]. Mentres que o Papa aporta o seu apoio espiritual a Pipino, este último comprométese a ofrecer á [[Santa Sé]] un dominio o suficientemente grande como para que poida preservase de toda agresión.
 
O domingo [[28 de xullo]] de [[754]], na basílica de Saint Dennis, o Papa Estevo III consagra a Pipino e conférelleconfírelle os títulos de Rei dos Francos e Patricio dos romanos (''Patricius Romanorum''). Os fillos e herdeiros de Pipino, Carlomán e Carlos, tamén son consagrados na mesma cerimonia, ao igual que a súa nai Berta. A Papa establece, por medio deste acto, un estreito lazo de continuidade entre a unción realizada aos reis do [[Antigo Testamento]] e os reis da nova dinastía. Esta consagración pon fin, oficialmente, á dinastía merovinxia e legaliza a chegada dos [[Carolinxios]] ao poder.
 
Asegurando o reinado de Pipino III sobre os francos e consagrando aoo mesmo como tal, o Papa marcou as distancias co [[emperador bizantino|emperador de Bizancio]]. A [[Santa Sé]] sométese, a partir de agora e para a súa seguridade, aos soberanos francos. É o principio dunha longa colaboración, aínda que a miúdo tormentosa, cos Carolinxios e os seus afastadosdistantes herdeiros do [[Sacro Imperio Romano Xermánico]]. E como consecuencia desta consagración, a lexitimidade do rei dos francos, aás veces de "dereito divino", non dependerá exclusivamente das señores francos electores do rei. Pipino considérase, sen embargoporén, o primeiro rei pola vontade de Deus e o principio deste reinado de "dereito divino" durará en Francia sen interrupción durante cento once anos.
 
Pipino non pode, polo tanto, refusar a petición da Papa. Novo "David" e primeiro rei cristián, pola "graza de Deus", está obrigado a cumprir co Papa Estevo III (en tanto que fillo amado da Igrexa, tomando a defensa da súa Santa Nai) e a romper a súa alianza cos longobardos. O envío dunha delegación o [[14 de outubro]] de [[754]] para calmar aosos longobardos nas súas reivindicacións, non terá efecto; e en [[755]] Pipino lanza contra eles unha primeira expedición da que sae vitorioso. Pero ao ano seguinte, os longobardos poñen sitio a Roma. PoloXa que tantologo, de [[756]] a [[758]] deberá lanzar Pipino tres campañas contra eles ata conseguir botalos ata as inmediacións de [[Ravenna]].
 
Ao final destas expedicións, Pipino o Breve acode a entregar ao Papa os territorios conquistados: vintedúasvinte e dúas cidades da [[Italia]] central, Ravenna, Perusa e as provincias de Emilia-Romagna e da Pentápole únense a Roma, formándose así o novo [[Estado Pontificio]]. Non obstante, Pipino, tras esta vitoria, multiplicará os seus esforzos diplomáticos para intentar restablecer a concordia entre os longobardos e Roma.
 
Ao final destas expedicións, Pipino o Breve acode a entregar ao Papa os territorios conquistados: vintedúas cidades da [[Italia]] central, Ravenna, Perusa e as provincias de Emilia-Romagna e da Pentápole únense a Roma, formándose así o novo [[Estado Pontificio]]. Non obstante, Pipino, tras esta vitoria, multiplicará os seus esforzos diplomáticos para intentar restablecer a concordia entre os longobardos e Roma.
 
== Consolidación do reino ==