Revisión como estaba o 6 de outubro de 2010 ás 23:40 editar Servando2 (conversa \| contribucións) 54.146 edicións arranxiños ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 16 de outubro de 2010 ás 14:09 editar desfacer Nonso91 (conversa \| contribucións) 5.018 edicións mSen resumo de edición Edición máis nova →
Liña 1: [[Ficheiro:banco_guell.jpg\|thumb\|right\|250px]] O '''Parc Güell''', en galego '''Parque Güell''', é o resultado actual dunha ~~falida~~fallida operación [[Urbanismo\|urbanística]] que tentaba crear unha [[cidade xardín]] ao estilo [[Inglaterra\|inglés]] de acordo coas tendencias do momento que procuraban o contacto coa [[natureza]]. ==Historia== O proceso iniciouse no 1899 coa compra dos terreos de Can Montaner por parte do financeiro [[Eusebi Güell]], e un ano máis tarde cocoa ~~encargo~~encarga do estudo desta iniciativa a [[Antoni Gaudí]], seguindo no 1902 coa compra dunha segunda parcela, propiedade de Ramón Coll i Pujol. A [[construción]] do parque tivo lugar entre os anos 1901 e 1904, ocupando unha [[superficie]] dunhas 15 hectáreas de terreo aproximadamente e nun emprazamento situado entre 150 m. e 200 m. de [[altitude]] cunha [[topografía]] moi accidentada. Adquirido polo Concello de [[Barcelona]] foi convertido en parque público o 1922, declarado de interese artístico no 1969 e patrimonio mundial por parte da [[UNESCO]] o ano 1984. ===Características=== O parque Güell é o proxecto de zona residencial impulsado polo mecenas e ~~gran~~grande ~~amigos~~amigo de Gaudí, [[Eusebi Güell]]. Seguindo o modelo das cidades-xardín, de moda en Gran Bretaña, constrúen os equipamentos e zonas verdes de sesenta ~~viviendas~~vivendas que nunca se levaron a cabo. En honor á paixón de Güell pola [[mitoloxía]], Gaudí ~~diseñou~~deseñou aquel ~~entorno~~contorno como unha nova Delfos grega. Así, a gran [[praza]] descuberta, destinada a ser o centro da vida social emula un teatro grego. A súa forma ~~ven~~vén definida por unha baranda-banco que se curva en innumerables lugares e que permite, segundo a persoa, ~~se sente~~sentar na zona cóncava ou convexa, ~~estar~~estando só ou en grupo. Gaudí, no seu profundo respecto pola natureza, negouse a aplanar o terreo ~~de aquela~~daquela finca árida e pedregosa, e someteu a súa arquitectura ós ditados da [[paisaxe]] para trazar tres quilómetros de paseos e [[viaduto]]s. A meticulosidade de Gaudí en tódolos detalles era tal que tivo en conta a acústica: os viadutos recubertos de materiais irregulares, situados xunto á zona residencial, absorberían o ruído das carruaxes; en cambio, a sala hipóstila, foco de vida social, está revestida de materiais duros, como o trencadís, onde se ~~reflexa~~reflicte o son e produce un efecto de eco. [[Categoría:Arquitectura modernista en Barcelona]]

Parc Güell: Diferenzas entre revisións