Wilhelm Wundt: Diferenzas entre revisións

'''Wilhelm Maximilian Wundt''' ([[16 de agosto]] de [[1832]] -[[30 de agosto]] de [[1920]]) foi un [[fisioloxía|fisiólogo]], [[psicoloxía|psicólogo]] e [[filosofía|filósofo]] [[Alemaña|alemán]], célebre por ter desenvolvido o primeiro laboratorio de psicoloxía, á que deu categoría de ciencia. As súas teorías exclúen a parte espiritual do individuo estudándoo únicamenteunicamente como organismo, buscando explicacións á conduta humana asumindo que o home non ten alma. Considéraselle o pai do [[condutismo]].

Logo da morte do seu pai en [[1845]], e de non conseguir unha beca para a universidade, xa que a súa traxectoria non fora precisamente brillante, ingresou á universidade de [[Turinxia]] como estudante de pre-medicina, por mediación dun familiar da súa nai. Logo dun ano cambiouse á [[universidade de Heidelberg]], onde se graduou en [[1855]]; para a súa disertación medica estudou a sensibilidade do tacto en pacientes [[histeria|histéricas]] na Universidade do Hospital de Heidelberg.

Logo dun semestre en [[1856]] na [[Universidade de Berlín]] estudando con [[Johannes Mûller]] e [[Emil Du Bois-Reymond]], voltou a [[Heidelberg]] como conferencistaconferenciante no departamento de fisioloxía, só catro estudantes tomaron o seu curso. Logo dun tempo de traballar en exceso no departamento da súa nai, caeu doente, polo que tomou un descanso nos [[Alpes]] [[suíza|suízos]].

En [[1858]], Helmholtz foi nomeado director do novo instituto de fisioloxía da Universidade. Este nomeou a Wundt como o seu asistente. Wundt consideraba a [[Hermann von Helmholtz|Helmholtz]], xunto con [[Johannes Mûller]] e Emil Du Bois-Reymond, como os tres grandes fisiólogos alemáns daquel tempo. Durante a estancia de Wundt como axudante de Helmholtz, a cal foi unha desilusión para el, xa que requiríuselle máis como asistente de ensino que como investigador; propuxo un novo curso de [[antropoloxía]], o que hoxe chamaríase [[psicoloxía social]]. Ofreceu o curso en [[1859]] e nel ensinaba a relación dos individuos coa [[sociedade]], tamén escribiu o seu primeiro libro, ''Beiträge zur Theorie der Sinneswalhrnnehmung'' (contribucións cara unha teoría da sensopercepción) en [[1862]], no que analiza as funcións sensoriais, desenvolve unha teoría da percepción e perfila un programa de [[psicoloxía]] que seguiría polo resto da súa vida. Wundt ubica a psicoloxía entre as ciencias físicas e as ciencias naturais. Utilizaría métodos experimentais e de investigación semellantes aos das ciencias físicas para documentar cuestións psicolóxicas como unha ciencia inductivaindutiva, experimental. Wundt quedara impresionado polos escritos de [[John Stuart Mill]], pero a aproximación de Mill era a dun filósofo que especula e pensa sobre a vida mental; a de Wundt era a dun científico que emprega métodos experimentais para estudar esa vida.

Wundt cría que a [[linguaxe]], os mitos, a estética, a relixión e os costumes sociais son reflexións dos procesos mentais máis altos; pero dado que tales altos procesos non podían ser manipulados ou controlados, non era posible estudalos experimentalmente, pero se por medio de rexistros históricos e da literatura ademais de observacións naturalistas. Evidentemente, nunca puido pasar desas teorías a probas demostradas. Wundt concibiu unha terceira póla da psicoloxía que integraría os achadégosachados empíricos desta, con outras ciencias, as metafísicas científicas. O obxectivo de Wundt era establecer a psicoloxía como unha ciencia fundacional ou [[propedéutica]] dado que integraría ás ciencias sociais e ás físicas.

En [[1871]] regresou á [[Universidade de Heidelberg]], e mantivo o seu posto de profesor extraordinario durante tres anos, antes de aceptar un chamado á cátedra de filosofía inductivaindutiva en [[ZúrichZúric]]. E permaneceu alí un ano antes de ser designado para a cátedra de filosofía en [[Leipzig]].

Primeiro, Wundt describiu "o sustratosubstrato corporal da vida mental", ou a anatomía e función do cerebro. Logo describiu o sistema nervioso e postulou ideas sobre as forzas que subxacen á condución nerviosa. Despois, Wundt analizou as características das sensacións; definiu a calidade, a intensidade, a extensión e a duración como as catro características fundamentais. Na parte IV atópase a medula do libro: "a investigación dos procesos conscientes das formas e conexións características neles". A meta da psicoloxía era o estudo dos "procesos conscientes" ou o que Wundt consideraba parte da "experiencia inmediata", como oposta á "experiencia mediata". Deste xeito para Wundt, cando a nosa experiencia ante algún estimulo é medida por instrumentos, cae na senda da física, en contraparte cando se describe o proceso consciente que se encarga de interpretar o estimulo -o "verdor" do verde ou a "tonalidade" do ton- estamos describindo a nosa experiencia inmediata e caendo no tomando da psicoloxía. De acordo con Wundt, os psicólogos non estudan o mundo exterior per se, estudan os procesos psicolóxicos mediante os cales experimentamos e observamos o mundo exterior. Ademais, non se poden separar a si mesmos dos seus obxectos de estudo dado que están estudando os seus propios procesos conscientes.

Mentres que os físicos teñen os seus instrumentos, para Wundt, a ferramenta dos psicólogos é a autoobservación experimental ou introspección. Agora, a introspección de Wundt non era unha especie de sesión de sofá, senón un proceso ríxidamenterixidamente controlado, e non se limitaba a autorreportes, comprendía medidas obxectivas, como tempos de reacción e asociación de palabras.

Nas súas introspeccións Wundt e os seus estudantes identificaron dous elementos básicos da vida mental: sensacións e sentimentos. Para eles, os complexos e cambiantes procesos mentais resultaban das conexións ou de sínteses creativas deses elementos, máis non no sentido clásico da física mecanicístamecanicista. Para Wundt, as sensacións e sentimentos non eran soamente elementos que baten e interactúan; Do mesmo xeito que John Stuart Mill, adoptou un modelo da mente que enfatizaba os principios químicos en lugar dos mecánicos. Para Wundt a mente é unha forza creativa, dinámica, volitiva. Nunca podería ser entendida mediante a simple identificación dos seus elementos ou a súa estrutura estática. Pola contra debe entenderse a través da análise da súa actividade.

Edwin G. Boring (1929) e Roberts Watson (1978) clasificaron ao redor de 100 experimentos reportados en ''''Philosophische studien'''' durante un periodoperíodo de 21 anos e atoparon que 50% dos estudos estaban vencellados coa sensación e percepción: estudos de visión a cor e contraste, memoria de imaxes e ilusións visuais. O tempo de percepción estudábase por medio de tempos estimados en intervalos. As sensacións tactilestáctiles eran estudadas usando os métodos fisoloxicosfisiolóxicos desenvolvidos por Ernst Weber e Gustav Fechner.

Outro 10% dos experimentos de Leipzig era relativo ao sentimento. Aos observadores presentábanselles latexos metrónomos e reportaban que certos patróns rítmicos eran máis placenteirospracenteiros cá outros: existía dimensión do sentimento de pracer contra displacerdispracer. Noutras observacións definíronse: tensión contra relaxación e excitación contra calma.

Ao estudar os sentimentos, os wundtianos tamén utilizaron o método das "comparacións apareadas". Os sentimentos eran comparados un con outro e cun sentimento establecido de comparación. A comparadimensionescomparadimensións que xurdiran en observacións anteriores. Ademais, as medicións da taxa de pulso, a respiración e a tensión muscular como índices da calidade do sentimento.

No laboratorio de Wundt, o papel do suxeito considerábase máis importante que o do experimentador, dado que o suxeito era a fonte de datos. Os suxeitos eran elementos psicológicamentepsicoloxicamente sofisticados moi ben adestrados do laboratorio de Leipzig. Algunhas veces alternábanse os roles de suxeito e experimentador, outras veces, o suxeito e o experimentador eran a mesma persoa.

As súas achegas neste eido ficaron recollidas en moitas das súas obras aínda que principalmente nos dez volumes da ''Psicoloxía dos pobos'', publicados entre [[1900]] e [[1920]] e en ''Elementos de psicoloxía dos pobos'', de [[1912]]-[[1913]]. Estas achegas de Wundt foron normalmente esquecidas, sendo lembrado únicamenteunicamente polas súas achegas como investigador experimental, aínda que correntes como a '''psicoloxía cultural''' volveron a cabeza atrás e viron a Wundt coma antergo.

* ''Die Lehre von der Muskelbewegung'', 1858.

* ''Lehrbuch der Physiologie des Menschen'', 1865.

* ''Die physikalischen Axiome und ihre Beziehung zum Causalprincip'', 1866.

* ''Handbuch der medicinischen Physik'', 1867.

* ''Beiträge zur Theorie der Sinneswahrnehmung'', 1862.

* ''Vorlesungen über die Menschen- und Thierseele'', 1863/1864.

* ''Grundzüge der physiologischen Psychologie'', 1874 [http://vlp.mpiwg-berlin.mpg.de/library/data/lit46 texto online].

* ''Untersuchungen zur Mechanik der Nerven und Nervencentren'', 1876.

* ''Essays'', 1885.

* ''Ethik'', 1886.

* ''System der Philosophie'', 1889.

* ''Hypnotisme et suggestion'', 1892 (trad. 1893, Félix Alcan) [http://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k764150 texto online].

* ''Grundriß der Psychologie'', 1896.

* ''Völkerpsychologie'', 10 Vols., 1900 bisata 1920.

* ''Kleine Schriften'', 3 Vols., 1910.

* ''Einleitung in die Psychologie'', 1911.

* ''Probleme der Völkerpsychologie'', 1911.

* ''Elemente der Völkerpsychologie'', 1912.

* ''Reden und Aufsätze'', 1913.

* ''Sinnliche und übersinnliche Welt'', 1914.

* ''Über den wahrhaftigen Krieg'', 1914.

* ''Die Nationen und ihre Philosophie'', 1915.

* ''Erlebtes und Erkanntes'', 1920.