Ostrogodos: Diferenzas entre revisións

Este pobo foi finalmente asimilado en forma gradual por outras tribos xermánicas tales como os [[vándalos]] e os [[francos]].

 

 

O significado do nome '''ostrogodo''' está suxeito a controversias. Os [[godos]] formaron unha tribo unida ata o [[século III]], momento no que se escindiron en dúas pólas: os ostrogodos e os [[visigodos]].

O debate non está resolto, a falta de probas concluíntes. A elección dos historiadores entre unha ou outra hipótese depende da confianza que outorgan ao testemuño de Xordanes.

 

 

 

A súa historia escrita iníciase coa independencia do [[hunos|Imperio Huno]], logo da morte de [[Atila]]. Aliándose cos seus antigos vasalos e rivais, os [[xépidos]], os ostrogodos, dirixidos por [[Teodomiro (rei ostrogodo)|Teodomiro]] logran vencer ás forzas hunas comandadas polos fillos de Atila na [[batalla de Nedao]] en [[454]].

Durante a maior parte da segunda metade do [[século V]], os ostrogodos cumprirán no sueste de Europa o papel que xogaron os [[visigodos]] un século antes. A súa relación co [[Imperio Romano de Occidente]] estivo marcada por achegamentos e afastamentos que chegaron mesmo ás hostilidades. Todo isto durou ata que como antes os visigodos, mudáronse de Oriente a Occidente.

 

 

O máis grande de todos os soberanos ostrogodos [[Teodorico o Grande]], naceu cara ao ano [[455]], pouco logo da batalla de Nedao.

Durante a vida de Teodorico, os pobos godo e visigodo mantivéronse unidos. Tamén estableceu nesa época unha especie de protectorado con respecto aos pobos xermánicos de occidente, exceptuando os francos.

 

 

O dominio dos ostrogodos era por aquel entón tan grande e moito máis espléndido do que o foi en tempos de [[Hermanarico]]; pero foi sobre todo dun carácter completamente diferente.

Ningún dos dous soberanos puido liquidar os conflitos que sobreviñeron no seo das elites godas. [[Teodacio]], primo de Amalasunta e sobriño de Teodorico por parte da irmá deste último, sucedeuno logo de os asasinar cruelmente. No entanto, esta usurpación desencadearía maiores matanzas aínda. Tres reis godos sucedéronse no trono no espazo de cinco anos.

 

 

A debilidade da posición dos ostrogodos en Italia mostrouse entón con toda evidencia. O emperador bizantino Xustiniano sempre se esforzou, na medida do posíbel, por restaurar o poder imperial sobre a totalidade da extensión do Mediterráneo; non deixou escapar esta ocasión para actuar.

[[Widhin]], o último xefe de que temos testemuño da armada gótica rebelouse a finais da década [[550]] – [[560]] cunha axuda militar mínima de francos e [[alamáns]]. A sublevación non tivo consecuencias: os ostrogodos subleváronse en Verona e en Brescia, pero a revolta terminou coa captura do seu xefe, en [[561]]. Finalmente, Widhin foi conducido para ser executado alí en [[561]] ou [[562]]. Unha minoría, submisa aos bizantinos e convertida ao cristianismo, sobreviviu en Ravenna.

 

 

Logo desta última derrota, a denominación de ostrogodos caeu no esquecemento. A nación practicamente disolveuse logo da morte de Teodorico. A posibilidade de formar en Italia un Estado reunindo elementos romanos e xermánicos, como os que xurdiron posteriormente en Galia, en Hispania e logo nas rexións de Italia baixo a soberanía dos [[longobardos]], foi así mesmo perdida.

En consecuencia, o lugar ocupado polos godos na memoria española difire daquel que ocupan na memoria italiana: en Italia, os godos non foron senón un invasor temporal, pronto suplantados polos longobardos, mentres que en Hispania souberon constituír un elemento importante da zona na alta Idade Media.

 

 

Tanto [[Teodorico o Grande|Teodorico]] como [[Amalasunta]] restauraron un gran número de obras romanas tales como acuedutos, vías, calzadas, anfiteatros: de feito, moitas das obras romanas que puideron chegar ata nós en bo estado foi grazas ás restauracións que no seu día fixeron estes reis ostrogodos.

- O mausoleo de [[Teodorico o Grande|Teodorico]] e [[Amalasunta]] en [[Ravenna]].

 

 

[[Teodorico o Grande|Teodorico]] o que fixo foi imitar o tipo de palacio cidadán [[romano]] (dos do interior da cidade).

Trátase dun palacio de dous pisos cun inferior dedicado á administración do palacio etc. e outro piso superior con grandes ventás que comunicaban con grandes salóns para festas e no centro das arcadas había unha gran balconada desde onde o soberano se asomaba.

 

 

A propia aparencia é de aspecto [[paleocristián]] [[romano]], pois parece ter planta centralizada con cúpula, con todo ten elementos ostrogodos tamén, como o uso do material: a pedra coa que se fan eses grosos muros a base de perpiaños de pedra tallados. Non está feito en ladrillo nin pedra, pois [[Teodorico o Grande|Teodorico]] o que pretende é que o edificio dure, para iso usa o material máis duro do momento, a pedra. Pretende que o edificio sexa tan forte que mesmo a cúpula está feita dunha soa peza de pedra tallada (-Barbarismo ostrogodo-).

Hoxe non se conservan nin a tumba de Teodorico nin a de Amalasunta. O que si hai na segunda planta é unha bañeira romana baixo a cúpula que se achou polos arredores e colocouse alí.

 

 

 

 

[[Categoría:Ostrogodos]]

[[sr:Остроготи]]

[[sv:Ostrogoter]]

[[tr:Ostrogotlar]]

[[uk:Остготи]]