Mergullo: Diferenzas entre revisións

* Tubo respirador ou snorkel. Permite respirar coa cabeza metida na auga, pero sen abandonar a superficie,

A súa comisión é protexer ao mergullador da [[hipotermia]]. O illamento térmico da pel non está adaptado ao medio acuático, debido a que a calor específica da auga é superior ao do aire, o corpo en inmersión perde calor moito máis rápido que no aire. En augas por debaixo dos 27  °C é recomendable estar illado térmicamente, temperaturas menores 22  °C fan necesario estalo e con 15  °C ou menos é indispensable un bo illamento térmico.

* Coitelo: por lei é necesario para mergullarse en moitos países. Permite cortar cabos ou redes que puidesen molestar ao buceador.

* Lanterna ou foco: nas inmersiones diúrnas axudan a ver covas nas rochas ou zonas con pouca luz. Nas inmersións nocturnas, evidentemente, son imprescindibles. As lanternas adoitan ser de menor potencia e a pilas, mentres que os focos adoitan ser de maior potencia e con batería recargable.

* Carrete: contén un cabo de gran lonxitude que permite ao buceador orientarse ao seguilo.

* Compás: moi útil para orientarse baixo a auga.

* Cyalume ou luz química: átanse á botella ou ao BCD durante inmersións nocturnas.

* Lousa subacuática: permite a comunicación escrita ou gráfica baixo a auga.

* Asouxere, maraca ou bocina: permiten avisar mediante sinais acústicas a un buceador próximo.

* Boia inflable: pódese inflar co aire comprimido da botella, serve para marcar unha posición, ou como axuda para sacar obxectos pesados da auga.

* Caixas ríxidas determinadas polo sistema esquelético: a caixa craneana (importante por conter cavidades en fase gaseosa -seos nasais, frontais e parafrontais; e parcialmente os condutos auditivos-) e a caixa torácica (que contén os [[pulmón|pulmóns]]s e o [[corazón]]).

* As vísceras abdominais: separadas da caixa torácica polo [[diafragma, anatomía|diafragma]], pero con tecidos moi elásticos e deformables.

* A masa sanguínea: en fase líquida, irrigando todo o corpo a través de vasos, pero con volumes considerables no corazón e nos órganos moi vascularizados (pulmóns e [[sistema nervioso]]).

* Diminución do ritmo cardíaco: desencadeado polo aumento na presión arterial.

* Hipervolemia (aumento do volume de plasma sanguíneo), que é contrarrestado por un aumento na diuresis (segregación de urina).

* '''[[Hipercapnia]]''': aumento anormal da tensión de CO₂ no sangue (Tensión CO₂ > 40mbar), revelando os efectos tóxicos deste gas. Pode sobrevir no mergullo SCUBA, os mergulladores inexpertos tratan de diminuír a súa frecuencia respiratoria nun afán de "aforrar" aire da botella e en mergulladores profesionais, debido a un exercicio intenso durante a inmersión. Os síntomas son un malestar, angustia e ansiedade do mergullador, sensación de asfixia e respiración superficial; os cales se non son controlados polo mergullador, amplifican e agravan a hipercapnia chegando á síncope e a morte por afogamento; ademais o mergullador presa do pánico poden sufrir barotraumatismos ou accidentes de descompresión por un ascenso fóra de regra.

* '''Hiperoxia''': a partir de tensións tisulares superiores aos 0,5 bar, o osíxeno empeza a tomar un carácter tóxico que se consolida completamente cando a súa tensión tisular acada 1,7 bar. Baixo esas presións parciais o O₂ se disocia en radicais libres (peróxido de hidróxeno H₂O₂ e radicais hidróxilo ·OH) que inhiben a función celular a nivel da membrana. Este efecto sobre a membrana celular afecta especialmente o sistema nervioso (a membrana celular das neuronas e o seu delicado equilibrio de electrolitos e substancias mensaxeiras son a clave da transmisión dos impulsos nerviosos). Polo tanto, aínda que todos os tecidos se ven afectádevos por igual, o seu efecto neurotóxico é o que reviste maior gravidade. O sistema nervioso regula e controla a maioría das funcións vitais. A intoxicación por osíxeno produce convulsións, perda de coñecemento e pode levar ao conseguinte afogamento do mergullador. O risco de hiperoxia dita os límites de seguridade do mergullo autónomo con aire (-30 m profundidade máxima permitida, -20 m profundidade máxima recomendada). Estas profundidades son os límites teóricos, pero en realidade os efectos tóxicos do osíxeno poden encontrarse máis embaixo, pois o seu consumo polos tecidos diminúen considerabelmente a súa tensión.

* '''[[Narcose de nitróxeno]]''': aínda que o nitróxeno e outros gases inertes son quimicamente estables, baixo concentracións elevadas (léase presións parciais e tensións tisulares) producen efectos reversibles sobre o sistema nervioso. Estes efectos son en xeral similares aos debidos á intoxicación por alcohol ou ás substancias narcóticas e é por isto que reciben o nome de "narcosis". Cando a tensión tisular do N₂ >= 4bar, os efectos comezan a se manifestar; pero é moi variable dun individuo a outro. Son os mergulladores autónomos con aire os expostos a este tipo de efecto, podéndose dar casos moi por riba dos -30 m, dependendo do estado xeral do mergullador. Os síntomas típicos son a euforia, despreocupación, alteración da capacidade de raciocinio e de concentración, perda de memoria e desorientación. A perda da capacidade de xuízo e de orientación, típica deste fenómeno, pode facer incorrer ao buzo noutros accidentes e eventualmente incluso ao afogamento.