'''Manuel Pardo de Andrade''', (nado en [[Dorneda, Oleiros|Dorneda]], [[Oleiros]], en [[1759]] e falecido en [[Francia]] en [[1823]]), foi o segundo fillo dunha familia fidalga.
==Traxectoria==
Testemuño directo da decandeciadecadencia do [[Antigo Réxime]], Pardo de Andrade foi un liberal convicto. Desenvolveu un importante labor na prensa durante a [[Guerra de Independencia española|guerra contra o francés]] ([[1808]]-[[1814]]) e a época posterior a esta. Foi moi coñecido polos seus ideais anti-[[Inquisición|inquisitoriais]], os cales aparecen reflectidos na súa obra máis coñecida, o seu poema en romance ''Rogos dun Gallego'' ([[1813]]). En [[1814]], coa chegada de [[Fernando VII]] ao trono [[español]], caeu na obriga de exiliarse en [[Francia]]. Voltou a [[Galiza]] (concretamente á [[Coruña]]) en [[1820]], coa instauración do [[Trienio Liberal]]. Mais en [[1823]], após da intervención dos ''[[Cen Mil Fillos de San Luís]]'' e do reestabelecemento do absolutismo, tivo que tornar a [[Francia]], onde morreu en 1823.
[[Categoría{{DEFAULTSORT:Escritores en lingua galega|Pardo de Andrade, Manuel]]}}
[[Categoría:Escritores deen Galicia|Pardolingua de Andrade, Manuelgalega]]
