|
}}
'''The Velvet Underground''' foi unha banda estadounidense formada en [[NewNova York]]. ÉFoi un dos grupos máis importantes da historia do [[rock]] e tiveron unha influencia determinante nos últimos 35 anos. Cando o soño [[hippie]] deslumbraba cos discos excelentes de xente coma [[Grateful Dead]] ou [[The Byrds]], nas letras de The Velvet Underground se falaba de sufrimento, de marxinación e de dor. Aínda que nun primeiro momento pasaran desapercibidos, moitas bandas posteriores reivindicaron o seu patrimonio artístico e hoxe en día son recoñecidos coma un punto e aparte na evolución do Rock cara a diferentes formas de expresión.
== Biografía Traxectoria==
TodoAs comezaorixes ada mediadosbanda doshai 60que situalas na década de 1960. Naquela época [[Lou Reed ]] estudiabaestudaba na universidade de Syracuse , en Nova York ., Facía xa uns anos que o xoven Reede compuña temas comade un poseso[[pop]], con[[rock especial preferencia polo Pop, o Rock'n'and roll ]] e o Doo[[doo-woop ]]. Reed tiña unha personalidade extrañapeculiar, díficilque e provocativa. Nana adolescencia oslle seus pais someteranlleachacaran a unha terapia de electro-schocks para corrixir certas desviacións e patoloxías "nervosas".nerviosas Candoque chegaintentaron ácurar universidadecon eseterapia caracterde extremo agudizase e aelectrochoque. parteAparte dos típicos temas convencionais que compón e vende a diversas discográficas para beneficio de insufribles cantantes semi-descoñecidos do momento, comeza tamén a crear outras cancións moito máis persoais con textos dunha gran forza lírica. ▼The Velvet Underground, un dos grupos máis importantes da historia do rock e, por suposto, cunha influencia determinante nos últimos 35 anos. Cando todo era colorido, flores, amor e o soño [[hippie]] deslumbraba cos discos excelentes de xente coma [[Grateful Dead]] ou [[The Byrds]], únense catro visionarios escuros e decadentes que esculpen a outra cara da moeda cunha música rotunda, corrosiva e caótica, cuns textos nos que por primeira vez falase de sufrimento de marxinación e da dor das cloacas do ser humano. O soño comezara naquel verán do amor, pero tamén o pesadelo predicado por Lou Reed. O Rock nunca volvería ser igual.
Na efervescente Nova York do 64, Lou Reed coñece a [[John Cale]], un galés estudante de música contemporánea e admirador de músicos vangardistas coma [[John Cage]] ou [[La Monte Young]]. Cale amplificaba a súa viola para sacar dela imposibles notas eléctricas dun instrumento clásico. Tamén aparece [[Sterling Morrison]], un excelente guitarrista rítmico veciño de Reed. Reed móstralles a Cale e a Morrison as súas cancións e estes quedan fascinados, así que deciden aplicar unha base de son ó gran potencial literario que posúen. Tras probar diversos bateristas, chega á banda [[Maureen Tucker]], unha muller que tocaba dun modo primitivo e desprendía unha imaxe ambigua.
Aínda que nun primeiro momento pasaran desapercibidos, lexións de bandas posteriores reivindicaron o seu xigantesco patrimonio artístico e hoxe en día son recoñecidos coma un punto e a parte fundamental para a evolución do Rock hacia diferentes formas de expresión.
▲Todo comeza a mediados dos 60. Lou Reed estudiaba na universidade de Syracuse en Nova York. Facía xa uns anos que o xoven Reed compuña temas coma un poseso, con especial preferencia polo Pop, o Rock'n' roll e o Doo-woop. Reed tiña unha personalidade extraña, díficil e provocativa. Na adolescencia os seus pais someteranlle a unha terapia de electro-schocks para corrixir certas desviacións e patoloxías "nervosas". Cando chega á universidade ese caracter extremo agudizase e a parte dos típicos temas convencionais que compón e vende a diversas discográficas para beneficio de insufribles cantantes semi-descoñecidos do momento, comeza tamén a crear outras cancións moito máis persoais con textos dunha gran forza lírica.
Na efervescente Nova York do 64, Lou Reed coñece a [[John Cale]], o soporte definitivo do son Velvet. Cale é un galés, estudiante de música contemporánea e admirador de músicos vangardistas coma John Cage ou La Monte Young. Para facernos unha idea do estilo destes músicos, La Monte Young pasouse un concerto berreándolle a unha planta ata que esta morreu.
John Cale recolle as enseñanzas dos seus "convencionais" mestres, creando un universo musical totalmente propio e persoal no que amplifica a súa viola sacando así imposibles notas eléctricas dun instrumento clásico. Rapidamente producese unha atracción mutua entre Lou Reed e John Cale debido en parte ás súas diferentes personalidades e as súas distintas correntes musicais.
É o momento no que aparece Sterling Morrison por mediación de Lou Reed. Morrison é un excelente guitarrísta rítmico que comparte vecindade con Reed e unha gran fascinación polo poeta Delmore Schwartz. Reed mostra a Cale e Morrison as súas cancións quedando estes totalmente alucinados cós persoaiss textos do novaiorquino polo que deciden aplicar unha base de son ó gran potencial literario que posúen.
Tras probar diversos bateristas, chega á banda [[Maureen Tucker]]. The Velvet Underground tal e coma hoxe coñecemola acababa de nacer. Tucker era unha muller que tocaba a batería dun modo totalmente hipnótico e primitivo e ademais desprendía unha imaxen ambigua (máis ben parecía un home) que entroncaba de maravilla no contexto da banda.
O grupo comezou a tocar en varios garitos de Nova York. As primeiras opinións do público forónforon desastrosas. A xentebanda nontocaba acababadunha forma completamente distorsionada e a maioría de encontrarlleveces fóra de ton, o puntocal resultaba desagradable para a catroaudiencia. zumbadosFartos quede lleser cantabanexpulsados áde heroínacase cóstódolos amplificadoreslocais, a todoVelvet volumen.comezou Tocabana dunhatocar formano completamenteCafe distorsionadaBizarre, ecoma aunha maioríadas últimas tentativas de vecester un forámínimo de toncontinuidade cóna queescena. seEste creabalugar constituíu un caospunto de insostibleinflexión para a audiencia.banda: Peroen detrásmedio dedoutra todaactuación aquelaviron hecatombe,entrar hallabaseno unhalocal músicaa totalmente[[Andy abrumadoraWarhol]] e a todo o seu séquito, que seandaba elevababuscando sobreunha banda de rock para expandir os murosseus doproxectos convencionalentre eoutros baixabapúblicos mediantediferentes. asÓ letrasfinal deda actuación, Warhol propúxolle a Reed óse submundosCale doque individuo,se creandotrasladasen unhaa vinculaciónThe absolutamenteFactory, necesariaberce entredos músicaprotexidos de Warhol, actitudeofrecéndolles novo equipo e contidoa súa promoción. Neste novo contexto as letras e a música de Reed adquiriron un enfoque aínda máis explícito que antes.
Fartos de ser expulsados de case tódolos locais, a Velvet dáse unha oportunidade e ante a posibilidade de emigrar a [[Europa]], comezan a tocar no Cafe Bizarre, coma unha das últimas tentativas de ter un mínimo de continuidade na escena. E é aí, no Cafe Bizarre, onde crease un punto de inflexión para a banda. En medio doutra actuación ante catro pelagatos, Lou Reed alucina cando ve entrar no local a [[Andy Warhol]] e a toda a súa "troupe" de colgados. O creador do [[Pop-art]], vello zorro, andaba buscando unha banda de Rock para expandir os seus proxectos entre outros públicos diferentes ó selecto clube artístico e que mellor banda para o decadente Warhol que Velvet Underground coas súas cancións de travestis e drogas, vestidas con ese son estridente e forá do común.
Ó final da actuación, Warhol propón a Reed e Cale que se trasladen a The Factory, berce dos protexidos de Warhol, ofrecendolles novos amplificadores e a súa axuda para promocionarlles. A Factory é unha especia de manicomio artístico onde poetas malditos, cineastas excéntricos, pintores, bailarines e demáis crápulas dan renda solta á súa creatividade apadrinados polo extraño talento de Warhol. A Velvet está na súa salsa e as letras e a música de Reed, influido por semellante fauna, adquiren un enfoque aínda máis explícito se cabe que con anterioridade.
Xunto con Warhol e a súa corte de posesos crean o "Exploding Plastic Inevitable", unha combinación de cine, sadomasoquismo e Rock có que percorren varias cidades e có que a crítica especializada comeza a falar da banda porriba incluso do espectáculo de Warhol. O propio Warhol axudalles economicamente para producir o seu primeiro álbum, no que lles impón a presenza á voz de Nico, unha beleza loira que coa súa pálida e sutil fraxilidade aumenta aínda máis a decadencia do grupo, creando un forte contraste có resto da banda. Con Nico surxe a polémica xa que Reed e Cale non ven con bos ollos o protagonismo que esta intenta asumir, pero ante a imposibilidade de non poder realizar o álbum sen a axuda de Warhol, non teñen máis remedio que aceptala. ▼
The Velvet Underground & Nico saía ó mercado en 1967, realizado polo selo Verve. Naquel intre non vendeu máis dun puñado de copias debido á mala distribución e promoción por parte da compañía e ó feito de que era un suicidio comercial dende calquer punto de vista. Ese suicidio comercial no seu tempo é actualmente unha das obras artísticas máis importantes dos últimos 50 anos.
▲Xunto con Warhol e a súa corte de posesos crean o "Exploding Plastic Inevitable", unha combinación de [[cine ]], [[sadomasoquismo ]] e Rockrock cóco que percorren varias cidades e cóco que a crítica especializada comeza a falar da banda porribapor riba incluso do espectáculo de Warhol. O propio Warhol axudallesaxúdalles economicamente para producir o seu primeiro álbum, no que lles impón a presenza á voz de Nico, unha beleza loiraloura que coa súa pálida e sutil fraxilidade aumenta aínda máis a decadencia do grupo, creandocrea un forte contraste có resto da banda. Con Nico surxexurde a polémica , xa que Reed e Cale non ven con bos ollos o protagonismo que esta intenta asumir, pero ante a imposibilidade de non poderpoderen realizarfacer o álbum sen a axuda de Warhol, non teñen máis remedio que aceptala.
A partir de aí, a Velvet editaría tres discos máis. Warhol e a súa corte deixanos sós para o segundo (White Light / White Heat), no que a cara bonita de Nico tamén desaparece e os catro compoñentes orixinais do grupo recrean un disco máis corrosivo todavía que o anterior. No terceiro disco, titulado coma a banda, John Cale abandona o barco e incorporase Doug Youle, quen tamén intervendría no cuarto e derradeiro LP de estudio do grupo chamado Loaded, na grabación do cal tamén saltaría do grupo o propio Lou Reed cerrando así definitivamente a historia do grupo. ▼
▲''The Velvet Underground & Nico'' sae ó mercado en [[1967]], realizado polo selo Verve. Naquel intre non vendeu máis dun puñado de copias, debido á mala distribución e promoción por parte da compañía e á súa baixa rendibilidade. A partir de aí , a Velvet editaríaeditou tres discos máis. Warhol e a súa corte deixanosdéixounos sós para o segundo ( ''White Light / White Heat ''), no que a cara bonita de Nico tamén desaparecedesapareceu e os catro compoñentes orixinais do grupo recreanrecrearon un disco máis corrosivo todavía que o anterior. No terceiro disco, titulado coma a banda, John Cale abandonaabandonou o barco e incorporaseincorporouse [[Doug Youle ,]]. quenEste tamén intervendríainterveu no cuarto e derradeiro LP de estudio do grupo , chamado ''Loaded '', nadurante grabación docuxa calgravación tamén saltaríasaltou do grupo o propio Lou Reed cerrando así definitivamente a historia do grupo.
Coma ocurre cós adiantados ó seu tempo, a obra da Velvet Underground segue sendo vangardista e innovadora, e segue rompendo moldes e radio-fórmulas 35 anos despois. Falar e escribir deles é ó fin palla para chear páxinas de revistas, anuarios, libros e webs coma esta, pero o que realmente toca o alma é escoitar Heroin sen máis compaña que a oscuridade.
== Discografía ==
! Álbum !! Ano !! Selo !! Observacións
|-
| ''[[The Velvet Underground & Nico]]'' || [[1967]] ||Verve ||
|-
| ''[[White Light/White Heat]]'' || [[1968]] || ||
| 