Filipe V de España: Diferenzas entre revisións

Á morte de [[José Fernando de Baviera]] en [[1699]], negóciase un novo Tratado ás costas de España e o seu rei, [[Segundo Tratado de Partición|el Tratado de Partición de Londres]] de [[1700]]. Nel recoñecíase como herdeiro ao [[Carlos VI do Sacro Imperio Romano GermánicoXermánico|ArchiduqueArquiduque Carlos]], asignándolle a península, os Países Baixos e as Indias; Nápoles, Sicilia e Toscana serían para o Delfín; Leopoldo, duque de Lorena, recibiría Milán a cambio de ceder Lorena e Bar ao Delfín. Mentres que Francia, Holanda e Inglaterra estaban satisfeitas co acordo, o Emperador non o estaba e reclamaba a totalidade da herdanza española, xa que pensaba que o propio [[Carlos II de España|Carlos II]] nomearía herdeiro universal ao arquiduque.

Non obstante, antes de morrer, [[Carlos II de España|Carlos II]] nomeou como herdeiro ao seu sobriño-neto FelipeFilipe, coa esperanza

de que [[Luís XIV de Francia|Luís XIV]] evitase a división do seu imperio, ao ser rei de España o seu propio neto. Pouco despois, o [[1 de novembro]] de [[1700]] morría [[Carlos II de España|Carlos II]], e FelipeFilipe de Borbón, duque de Anjou, aceptaba a Coroa o [[15 de novembro]].

[[Ficheiro:Arbre-xenealoxico-Filipe5-gl.png|400px|thumb|left|Árbore da xenealoxía ascendente de Filipe V de España.]]A noticia da morte de [[Carlos II de España|Carlos II]] o [[1 de novembro]] de [[1700]] en [[Madrid]] chegou a [[Versalles]] o día [[6 de novembro]] <ref>[http://www.cervantesvirtual.com/historia/monarquia/carlos2.shtml Carlos II]</ref><ref>[http://www.biografiasyvidas.com/biografia/c/carlos_hechizado.htm Biografía de Carlos II]</ref>. O [[16 de novembro]] de [[1700]], [[LuÍsLuís XIV de Francia|Luís XIV]] anunciou no tribunal español, que acepta a vontade do seu primo, irmán e sobriño. A continuación, preséntase ao seu neto, de dezasete anos, á Corte con estas palabras: «Señores, aquí o rei de España». Entón díxolle ao seu neto: «Pórtate ben en España, que é o teu primeiro deber agora, pero recorda que naciches en Francia, para manter a unión entre as nosas dúas nacións é o xeito de facelos felices e preservar a paz de Europa».

Tras o evento, todas as monarquías europeas, e o [[Imperio Español]],recoñece o novo rei. Filipe V deixou Versalles o [[4 de decembro]], sempre con instrucións en 33 artigos, escrito por LuisLuís XIV e resumir a súa visión do poder. Chegou a [[Madrid]], no [[22 de xaneiro]] de [[1701]]. Pero despois duns meses, os erros políticos acumúlanse:

Aínda que a maioría dos países aceptaron o novo rei, o Emperador Leopoldo negouse a facelo, a considerar que o [[Carlos VI do Sacro Imperio Romano Xermánico|ArchiduqueArquiduque Carlos de Austria]], o seu segundo fillo, tiña máis dereitos ao trono. Pouco despois, [[Luís XIV de Francia|Luís XIV]], recoñecía que os dereitos sucesorios á Coroa de Francia do seu neto segundogénitosegundoxénito, o novo rei de España, permanecían intactos. A pesar de que a posibilidade de que FelipeFilipe herdase o trono francés era remota, xa que o fillo de [[Luís XIV de Francia|Luís XIV]], o Gran Delfín gozaba dunha excelente saúde, e o fillo deste e irmán maior de Filipe, estaba tamén en idade de reinar e casado, a perspectiva dunha unión de Coroas de España e Francia baixo a Casa de Borbón, pilotada dende a corte de Versalles, era temida polo resto de potencias. Ante esta situación, Inglaterra-Escocia, as Provincias Unidas (ambos os dous países baixo a autoridade de [[Guillerme III de Inglaterra]], Rei de Inglaterra e Escocia e [[estatúder]] das Provincias Unidas), e os Habsburgo austríacos, asinaron en setembro de 1701, o [[Tratado de A Haia (1701)|Tratado de A Haia]].

Previamente, o rei francés establecera unha alianza formal co elector de Baviera no [[Tratado de Versalles (1701)|tratado de Versalles de marzo de 1701]],<ref>[http://books.google.com/books?id=b4UBAAAAQAAJ&lr=&as_brr=3&hl=es&pg=PA175#v=onepage&f=false Thomas Henry Dyer, 'The history of modern Europe from the fall of Constantinople: in 1453, to the war in the Crimea, in 1857, Volume 3,', Ed. J. Murray, (1864), pág.175]</ref> e en setembro de 1701, Luís XIV logrou que Filipe V se casase con [[María Luisa Gabriela de Saboya]], que se convertería no seu maior apoio nos difíciles momentos que pronto terían lugar; xa o seu irmán, o [[LuisLuís de Francia, duque de Borgoña|duque de Borgoña,]] casara coa irmá de [[María LuisaLuísa de Orleans|María LuisaLuísa]], co que o matrimonio das dúas irmás con dous irmáns ía dirixido a lograr unha alianza con SaboyaSavoia e a facilitar a entrada francesa en Italia.

A Guerra de Sucesión tratábase dun conflito internacional, pero tamén dun [[guerra civil|conflictoconflito civil]], pois mentres a [[Coroa de Castela]] e o [[Reino de Navarra|Navarra]] mantivéronse fieis ao candidato borbónico, a maior parte da [[Coroa de Aragón]] prestou o seu apoio ao candidato austriacoaustríaco. No interior os combates foron favorables ás tropas felipistasfilipistas, que tras a vitoria de [[Batalla de Almansa|Almansa]] ([[1707]]) obtiveron o control sobre [[Reino de Aragón|Aragón]] e [[Reino de Valencia|Valencia]].

En [[1713]] o Arquiduque Carlos foi elixido [[emperador]] de [[Sacro Imperio Romano Xermánico|AlemaniaAlemaña]]. As potencias europeas, temerosastemorosas agora do excesivo poder dos [[Habsburgo]], retiraron as súas tropas e asinaron ese mesmo ano o ''[[Tratado de Utrecht]]'', nos que España perdía as súas posesións en Europa e conservaba os territorios metropolitanos (a excepción [[Xibraltar]] e [[Menorca]], que pasaron a [[Gran Bretaña]]) e de ultramar. Porén, Filipe foi recoñecido como lexítimo [[rei de España]] por todos os países, con excepción do Emperador, que seguía reclamando o trono español.

[[Ficheiro:Isabel de Farnesio.jpg|thumb|200px|Retrato de [[Isabel de Farnesio]], por [[Louis-Michel van Loo]] (c. [[1739]]). Óleo sobre lienzolenzo, 150 x 110 cm, [[Museo do Prado]] ([[Madrid]]).]]Os protagonistas deste período foron Isabel de Farnesio e o primeiro ministro [[Julio Alberoni]], axente da corte de [[Parma]] que negociara o seu enlace matrimonial e que funcionou como o home forte na Corte. A morte de Luís XIV produciu o ascenso como rexente de Francia do [[Filipe de Orleans|Duque de Orleans]], inimigo persoal de Felipe V, frustrando toda posible aspiración a intervir de ningún modo en Versalles. Isto levou a un xiro na política exterior, que se suma ao producido no interior.

{{AP|Luís I de España}}[[Ficheiro:Luis I, rey de España.jpg|thumb|200px|left|Retrato de [[Luís I de España|Luís I]], rei de España, por [[Jean Ranc]] (c. [[1724]]). Óleo sobre lienzolenzo, 108 x 84 cm, [[Museo do Prado]] ([[Madrid]]).]]O [[10 de xaneiro]] de [[1724]] o rei Filipe V asinou un decreto polo que abdicaba no seu fillo Luís. O príncipe recibiu os documentos o [[15 de xaneiro|15]], sendo publicada a disposición ao día seguinte.

A organización da Liga de Hannover entre as potencias europeas receosas do tratado hispano-austriacoaustríaco obrigou a denuncialo e a asinar o Convenio de El Pardo ([[1728]]) que recoñeceu definitivamente a vixencia do Tratado de Utrecht. Baixo a dirección de [[Patiño]] reorientouse a política exterior, buscando a alianza con Francia a través de o primeiro [[Pacto de Familia]] [[1733]]), no contexto da [[Guerra de Sucesión Polaca]]. A ambivalente posición fronte a o [[tratado de Utrecht]] e a política europea de Francia tamén tivo como obxectivo a recuperación dos territorios italianos para situar neles os fillos de Isabel de Farnesio e crear estados satélites de España. A tarefa foi encomendada a Carlos, o futuro [[Carlos III de España]], que empezou por [[Piacenza]], [[Parma]] e [[Toscana]] ([[1732]]) para logo ocupar o trono de [[Nápoles]] ([[1734]]) (os tres ducados houberon de ser devoltos a Austria, para ser máis tarde recuperados, menos Toscana, polo infante [[Filipe I de Parma|Filipe]]).España volveu ser unha potencia naval dominando o Atlántico, e a ter en conta no [[Mediterráneo Occidental]] (aínda que Inglaterra segue controlando [[Xibraltar]] e [[Menorca]]). O novo ministro [[José del Campillo e Cossío]], no contexto da [[Guerra de Sucesión Austríaca]] levou ao [[Segundo Pacto de Familia]] ([[1743]]).

{{AP|Tratado de Viena (1725)}}O tratado de Viena de 1725 foi asinado por [[Carlos VI do Sacro Imperio Romano Xermánico]] e Filipe V de España. Segundo os termos do acordo Carlos VI renunciaba ás súas aspiracións ao trono español mantidas durante a [[guerra de sucesión española]], mentres FelipeFilipe V renunciaba aos territorios do imperio en Italia e os Países Baixos.

Na sinatura do tratado compareceron [[Euxenio de SaboiaSavoia]], Filipe Ludovico e Gundavaro Thomas en nome de Carlos VI e [[Juan Guillerme Ripperdá, barón de Ripperdá|Juan Guillerme Ripperdá,]] en representación de Filipe V.

{{AP|Tratado de Aranjuez (1745)}} O [[Tratado de AranjuezAranxuez de 1745]] foi unha alianza militar pactada entre os reinos de [[España]], [[Francia]] e [[Reino de Nápoles|Nápoles]] coa [[República de Xénova]], para apoiar a esta última fronte aos ataques de [[Reino de CerdeñaSardeña|CerdeñaSardeña]] e [[Austria]], no marco de a [[Guerra de Sucesión AustriacaAustríaca]].

{{AP|Pactos de Familia}}Os ''Pactos de Familia'' foron tres alianzas acordadas en distintas datas do século [[XVIII]] entre as monarquías de [[España]] e [[Francia]]. Deben o seu nome á relación de parentesco existente entre os reis asinantes dos pactos, todos eles pertencentes á [[Casa de Borbón]]. España decátase de que é necesaria unha política de amizade con Francia, polo que se asina un acordo, polo que se ligaban militarmente, dous deles asináronse na época de FelipeFilipe V, os pactos levan a España a unha serie de guerras europeas da época:

*''Segundo pacto'': España entra na [[Guerra de Sucesión AustriacaAustríaca|guerra de sucesión de Austria]] en [[1743]], e cando remata esta guerra no [[1748]], Filipe V morrera, e por o [[Tratado de Aquisgrán (1748)|tratado de Aguisgrán]], o príncipe [[Filipe I de Parma|FelipeFilipe]] obtén os [[Anexo:Duques de Parma|ducados de Parma, Plasencia e Guastalla]].

[[Ficheiro:FelipVTomba.jpg|thumb|left|180px|Sepulcro de Filipe V na Real Colexiata da Santísima TrinidadeTrindade, anexa ao Palacio Real da Granja de San Ildefonso (Segovia).]]En [[1746]] morre Filipe V e é sucedido polo seu fillo menor [[Fernando VI]], fillo da súa primeira esposa [[María LuisaLuísa de SaboiaSavoia]]. Por expreso desexo do monarca, o seu corpo non foi enterrado no adusto mosteiro de [[O Escorial]], como o foran os reis da [[casa de Austria]], e tamén o serían os seus sucesores Borbón, (, salvo, tamén, Fernando VI), senón no [[Real Sitio da Granxa de San Ildefonso]] en [[provincia de Segovia|Segovia]], que fora preferido por el tamén en vida, como un capricho arquitectónico moito máis do seu agrado e que o recordaba á anhelada corte francesa.

Os restos do primeiro monarca Borbón de España repousan nun mausoleo situado na chamada Sala das Reliquias, así como Cenotafio Real, á súa vez situada na Real Colexiata da Santísima TrinidadeTrindade, templo insertoinserido no Palacio Real da Granxa de San Ildefonso, cerca de [[Segovia]].