Camillo Benso: Diferenzas entre revisións

Fillo do marqués Michel Benso de Cavour e de Adèle de Sellon, dama de orixe [[suíza]]. [[PiamontePiemonte|PiamontésPiemontés]] aristocrático de ideas liberais, durante a súa mocidade estudou na Academia Militar, chegando a ser oficial de Enxeñeiros. Pouco apegado á vida militar, deixou o exército e dedicouse a viaxar ao estranxeiro estudando o desenvolvemento económico dos países máis industrializados como [[Francia]] e [[Inglaterra]], documentándose en tódalas innovacións relacionadas con calquera campo. Aos 22 anos foi nomeado alcalde de Grinzane, localidade na que a súa familia tiña terras. A localidade mudou de nome e pasou a chamarse [[Grinzane Cavour]] como agradecemento a Camillo Benso, que foi o seu alcalde durante 17 anos.

Unha vez acadado este cargo, o conde de Cavour consagrouse ao fortalecemento económico e industrial do [[Reino de Sardeña]], favorecendo a construción de ferrocarrís, estradas e iniciando a construción do túnel do [[Frejus]]. Revitalizou a agricultura coa introdución de novos cultivos, a realización de obras de mellora e a construción de canles de rega. Favoreceu a creación dunha industria [[siderurxia|siderúrxica]] e o fornecemento da [[industria téxtil|téxtil]]. Reformou o exército a través do seu colaborador, o xeneral [[Afonso La Marmora|La Marmora]], e ordenou a construción dun arsealarsenal marítimo en [[La Spezia]].

En política interna foi o artífice da orde monárquica constitucional, tódalas súas reformas estaban ditadas polo seu desexo de impedir calquera tipo de insurrección democrática ou republicana. Partidario acérrimo da afirmación de [[Charles de Montalembert]], «''Igrexa libre en Estado libre''», preocupouse de redimensionar o poder da Igrexa, e promoveu a construción de fogares para a infancia, e mantivo unha loita tenaz contra os [[Compañía de Xesús|xesuítas]], que detentabantiñan o monopolio nas tarefas educativas.

En política exterior foi un político hábil, aínda que ás veces estivo acompañado pola fortuna. O seu obxectivo era crear un estado forte no norte de Italia baixo a coroa da [[Casa de Savoia]], pero descubriu que para acadar ese obxectivo, o [[PiamontePiemonte]] debía obter apoios das potencias europeas. En [[1854]] estoura a [[guerra de Crimea]]: Francia e Inglaterra, aliadas con [[Turquía]], loitaban contra [[Rusia]], que facía esforzos por espallar a súa hexemonía na [[balcánsBalcáns|península balcánica]]. Cavour ofreceu a axuda do PiamontePiemonte ás grandes potencias, enviando a [[Crimea]] un corpo de exército.

Non resultou sinxelo obter a autorización para a expedición por parte do Parlamento de Turín: non se entendía a razón pola que piamontesespiemonteses debían morrer defendendo intereses turcos nunha zona na que o PiamontePiemonte non tiña ningún interese que defender. Pero ao participar na guerra no lado dos vencedores, o PiamontePiemonte foi admitido á mesa de negociacións como aliado de dúas grandes potencias: Francia e Inglaterra.

Así, Cavour chamou a atención de tódalas potencias europeas sobre a cuestión italiana; para ter éxito tería que conseguir interesar polo menos de xeito especial nalgunha delas. En [[1858]] entrevistouse con [[Napoleón III]] (favorable a intervir a favor dos italianos a pesares de escapar milagrosamente con vida ao atentado do patriota emiliano [[Felice Orsini]]) en [[Plombières]] para ratificar un tratado defensivo-ofensivo fronte aos [[Habsburgo]]. En [[1859]] estoura a guerra que enfronta por unha banda a Francia e ao PiamontePiemonte e por outro a Austria. A guerra permitiu a anexión de [[Lombardía]], pero os franceses interromperon a guerra antes do previsto, asinando un armisticio con Austria no Tratado de Villafranca. Cavour, como protesta, demitiudimitiu. Malia a oposición de [[Víctor Manuel II]], en [[1860]] Cavour volveu ocupar o cargo de Presidente do Consello.

*[[Pai da nación]].