Estoicismo: Diferenzas entre revisións

Entre os estoicos máis famosos contáronse numerosos [[filósofo]]s e homes de estado [[Grecia antiga|gregos]] e [[Roma antiga|romanos]]; o desprezo polas riquezas e a gloria mundana fixo desta unha filosofía adoptada tanto por emperadores (coma [[Marco Aurelio]]) como por escravos (coma [[Epicteto]]). [[Cleantes de Aso]], [[Crisipo de Soli]], [[Séneca]] e [[Catón]] adscribíronse tamén á escola estoica.

 

Coa morte de [[Alexandre o Grande]] no ano [[-323|323 a.C.]], iniciouse o período helenístico da cultura grega, que se prolongou ata o século VI d.C. Este período caracterizouse porque as cidades gregas caeron baixo o dominio militar de grandes [[imperio]]s coma o [[Imperio Persa|Persa]] ou o [[Imperio Romano|Romano]].

 

 

En resumo, a Época Helenística foi un momento de crise en que as [[ética]]s dos '''estoicos''' e os '''[[Epicureísmo|epicúreos]]''' constituíron as dúas respostas máis significativas. Ambas as dúas intentarían crear valores éticos e novas formas de convivencia. Este esforzo tería como resultado principal a aparición e extensión de que a vida [[Felicidade|feliz]] era aquela que lles permitía ás persoas acadaren a ''[[ataraxia]]'', é dicir, que o obxectivo fundamental da ética era proporcionar o autocontrol e a liberdade interior que permitisen ás persoas superaren os sufrimentos propios da existencia humana.

 

 

Máis tarde, a partir da introdución desta doutrina en [[Roma]] por parte de [[Panecio de Rodas]], orixinouse o chamado [[Estoicismo medio]]. Diferenciábase do anterior polo seu carácter [[Eclecticismo|ecléctico]], pois recibiu influencias tanto do [[Platonismo]] coma do [[Aristotelismo]] e o [[Epicureísmo]].

** [[Cicerón]] (parcialmente).

 

Para os estoicos, o [[Ben (filosofía)|ben]] era a virtude, e a virtude consistía na capacidade para soportaren con fortaleza e serenidade os golpes do destino. Todo canto lle ocorría ás persoas non só era inevitable, senón que era bo, porque formaba parte dunha orde superior, a orde do [[Universo]].

 

A doutrina estoica que consideraba esencial cada persoa como parte de Deus e membro dunha familia universal axudou a romper barreiras rexionais, sociais e raciais, e preparar o camiño para a propagación dunha relixión universal. A doutrina estoica da lei natural, que converte a natureza humana en norma para avaliar as leis e institucións sociais, tivo moita influencia en Roma e nas lexislacións posteriores de Occidente. Ademais tivo importancia en correntes e filósofos posteriores como [[Descartes]] e [[Kant]]. Hoxe en día utilízase o termo ''estoico'' para referirse á actitude de tomarse as adversidades da vida con fortaleza e resignación.

 

No campo da '''[[lóxica]]''' desenvolveron a lóxica indutiva. Dividiron a lóxica en Retórica (ciencia do recto dicir) e Dialéctica (ciencia do recto discorrer).

 

No campo da '''[[política]]''' defenderon o [[cosmopolitismo]], que dicía que todos os homes son iguais, logo han de vivir baixo un mesmo goberno. O estoico é un cidadán do mundo.

 

* [[Platonismo]] | [[Aristotelismo]].

* [[Epicureísmo]] | [[Escepticismo]].

* [[Heráclito]].

* [[Platón]] | [[Aristóteles]].

[[lv:Stoicisms]]

[[mk:Стоицизам]]

[[nl:Stoa]]

[[no:Stoikerne]]