Bebop é unha onomatopeia supostamente inventada por [[Dizzy Gillespie]] (na forma rebop) para referirse á síncopa característica deste estilo, evolución do [[Jazz]] durante a [[II Guerra Mundial]], cara a unha maior complexidade rítmica, armónica e estrutural e unha interpretación mais libre e agresiva. <br>
Musicalmente, o bop era unha evolución do [[swing ]] e unha reacción contra o caráter comercial e previsíbel que estaba adquirindo. Os músicos cansos de estar toda a noite tocando arranxos[[arranxo]]s tediosos cando acababan os seus traballos reuníanse en locais de Harlem, principalmente o [[Minton's Playhouse]] e improvisaban até o abrir do dia. Entre os que se reunían estaban: [[Charlie Christian]], [[Lester Young]], [[Kenny Clarke]] aos que se uniron os dióscuros do bebop: [[Charlie Parker]] e Dizzy Gillespie. Os músicos xovens incluían harmonías audaces e duplicaban os ritmos (tocar en 8/4 cando o tema está en 4/4), en parte por diversión, pero tamén para desanimar aos músicos da vella escola ou pouco dotados. Por causa da folga de gravacións do sindicato de músicos de [[1942 ]] a [[1944]], os seus comezos non están documentados e até [[1945]] non se grava o primeiro disco de bebop. Nun comezo o estilo foi fortemente contestado polos músicos maiores e os afeizoados, pero o [[Jazz]] é unha música de músicos e entre eles axiña prendeu; e pese ás enormes dificuldades técnicas que conlevaba, para [[1949 ]] todo era bebop. Durante os anos cincuenta producironse duas reacción a este estilo: o [[Hardbop]] estilo mais simples e enraizado no [[gospel]], e o [[Cool Jazz]] mais desapaixonado e con arranxos mais complexos.
