Philip Johnson: Diferenzas entre revisións

Johnson morre en xaneiro do 2005, sendo coidado pola súa antiga parella David Whitney. David falece só uns poucos meses despois, o 12 de xuño do 2005, aos 66 anos.

 

 

Johnson naceu en [[Cleveland]], [[Ohio]]. Estudou na Hackley School, en [[Tarrytown]], [[Nova York]], graduándose logo na [[Universidade Harvard]], onde se centrou na [[historia]] e [[filosofía]], particularmente no traballo dos [[presocráticos|filosofos presocráticos]]. Interrompeu a súa educación con diversas viaxes á [[Europa]]. Estas viaxes convértense no pivote central da súa educación; visitando [[Chartres]], [[Partenón|o Partenón]], e moitos outros momumentos antigos, elevando deste xeito a súa fascinación pola [[arquitectura]].

Durante a Gran Depresión, Johnson emprazou o seu posto no Museo para botar unha man nas políticas agrarias, colaborando como xornalista. O seu esforzo centrouse na crítica do estado liberal do benestar, cuxo fracaso evidenciouse moito máis nos anos trinta dese século. Como corresponsal cubriu as Reunións de [[Nuremberg]] na [[Alemaña]], a invasión de [[Polonia]] no [[1939]]. A invasión fixo acadar o límite do interese que amosaba Johnson pola política e o xornalismo. Meses despois voltou aos Estados Unidos para ingresar no exército americano. Despois duns anos baixo o uniforme e recoñecidos por el mesmo coma insignificantes, Johnson volveu á Escola de Deseño da Universidade Harvard, perseguindo, deste xeito, a súa derradeira etapa coma arquitecto.

 

A súa primeira influencia coma arquitecto práctico amosouse no uso do vidro; a súa obra mestra foi a [[Casa de Cristal]], a cal foi deseñada como residencia propia en New Canaan, Connecticut (1949). O concepto de Casa de Cristal integrada na paisaxe coas vista coma muros reais foi desenvolvida por varios autores na German Glasarchitektur dos anos vinte, incluso tamén esbozada polo mentor de Johnson Mies van der Rohe. A casa é un ensaio da mínima estrutura, xeometría, proporción e dos efectos de transparencia e reflexión.

 

 

Logo de rematar varias casas na liña de Mies e Breuer, Johnson únese a Mies no deseño dun edificio de 39 plantas, o [[Edificio Seagram]] (1956). Desta colaboración xurdiu unha admirábel torre de bronce e vidro in Park Avenue, cuxa proporción, elegancia dos materiais e rigor construtivo fixo que o [[New York Times]] a xulgase como o edificio máis imortante do [[século XX]].

 

 

* [http://www.greatbuildings.com/architects/Philip_Johnson.html Philip Johnson na Páxina Web Greatbuildings.com]. Retrieved Sep. 27, 2003.

[[tr:Philip Johnson]]

[[vi:Philip Johnson]]