O "eu" opón a si mesmo un "non eu" ao primeiro principio da posición (tese) ou autoposición do "eu" se contrapóncontraponse un segundo principio de oposición (antítese), que Fichte formula así: o "eu" opón a si mesmo un "non eu". Tamén neste caso podemos apelar a un principio da lóxica formal para entender o que afirma Fichte. Consideremos a proposición "non A non é = A". DitaA devandita proposición supón a oposición de non A e a posición de A. Pero estas non son maismáis que actos do "eu", e ademais presupoñen a identidade do "eu". O "eu", ao igual que se pon a si mesmo, se opónoponse a algo distinto de si. A dedución deste segundo principio resulta aínda maismáis clara e seconvértese converte en algonalgo case obvio, se seguimos esta outra liña de pensamento. O "eu" ponse a si mesmo non como algo estático, se non como algo dinámico, como acción. Ponse encanto ponte, e oao pórse como ponte implica necesariamente que xurda outra cousa, a posición de algodalgo distinto, e polo tanto a posición dun "''non eu"'' (o distinto ao "eu" só pode ser un "non eu").
Evidentemente, este "non eu" non está forafóra do "eu", se non no seu interior, dado que nada hai pensable forafóra do "eu". poloXa tantoque logo, o "eu" ilimitado opón a si mesmo un "non eu" ilimitado. O primeiro momento era o da liberdade (a liberdade orixinaria), mentres que o segundo -o da oposición- é o momento da necesidade. De seguidoDeseguido veremos que este momento resulta indispensable para explicar a actividade teórica (a conciencia e o coñecemento) e a actividade práctica (a vida moral e a liberdade da conciencia).
