Dinastía almorábide: Diferenzas entre revisións

Os '''Almorábides''' foron unha confraría relixiosa-militar de [[bérber]]es que defendía a expansión do [[Islam]], tal e como facían os cruzados respecto a relixión cristiá. Eran seguidores de Abdallah ibn Yasin, teólogo do Islam ortodoxo chamado por un dos xefes das tribos bérberes que controlaban o [[Sáhara]] occidental. Os almohades estaban descontentos co fracaso dos almorábides en vigorizar os estados musulmáns na Península Ibérica, os almohades poden ser considerados sucesores dos Almorábides.

 

Os seus seguidores, ao redor do medio do [[século XI]], comezaron a ser coñecidos como ''al-Murabitun'', ou "o pobo da fortaleza" e no Occidente son chamados Almorábides. O seu obxectivo inicial era estabelecer unha comunidade política na cal puidesen ser aplicados os principios islámicos, inclusive sobre a [[jihad]] contra os non-musulmáns. Procuraron impor súa doutrina pola predicación e pola guerra. En [[1055]] conseguiron apoderarse de dous dos máis importantes centros onde se comerciaba o ouro que viña do centro da [[África]] polo deserto do [[Sáhara]], Sijilmasa e Awdaghust/Audagost.

 

Anexaron toda a ''Spania'', o territorio que pertencía a emires musulmáns e formaron un vastísimo Imperio que se estendería desde a África -o Senegal- até o [[río Ebro]], incluíndo todas as fértis terras do sur peninsular. A conquista non foi duradeira, por dificultades económicas, inquedanza social, os ataques ás comunidades cristiá e xudía, que até entón vivían en certa harmonía e até protexidos polos emires. Unha administración feble xerou abusos e, en [[1140]], outros bérberes do norte da África uníronse e declaráronlles á súa vez a guerra aos almorábides, acusados de corrupción e opresión. Eran os fanáticos que ficaron coñecidos como Almohades. Penetraron na península ibérica, sometendo os Almorábides. Soamente cos almohades o comercio andaluz conseguiu expandirse, e a cidade de Sevilla pasaría a ser a capital do mundo islámico no Occidente.

 

Destas loitas se aproveitaron novamente os reis cristiáns para ampliaren os seus estados para o sur. Inicialmente o rei castelán [[Afonso I]] ([[1155]]-[[1214]]) foi vencido polos mouros almohades na [[batalla de Alarcos]] ([[1195]]). Eran anos tan inestábeis que o rei de [[Galiza]] e [[León]], [[[Afonso VIII]] chegou a ser excomungado polo papa por terse unido aos estados musulmáns nas loitas contra os seus inimigos cristiáns.

 

A Spania musulmá fragmentábase agora en numerosos centros políticos de poder coñecidos como reinos taifa, disgregación política e económica que ao longo do tempo foi aproveitada polos estados cristiáns ibéricos para atacar constantemente. Sucesivas conquistas de reis cristiáns acabarían por reducir o outrora rico mundo hispano-musulmán a un só reino, Granada.

 

A dinastía Almorábide estivo composta por: