Carbono-14: Diferenzas entre revisións

O '''carbono-14''' (¹⁴C, masa atómica = 14,003241 [[uma]]) é un [[radioisótopo]] do [[carbono]] e foi descuberto o [[27 de febreiro]] de [[1940]] por [[Martin Kamen]] e [[Sam Ruben]]. O seu [[núcleo]] contén 6 [[protón|protonesprotóns]] e 8 [[neutrón]]s. [[Willard Libby]] determinou un valor para o período de semidesintegración ou [[semivida]] deste isótopo: 5568 anos. DeterminacionsDeterminacións posteriores en [[Cambridge]] produciron un valor de 5730 anos.

Debido á súa presenza en todos os materiais orgánicos, o carbono-14 emprégase na datación de especímenesespécimes orgánicos.

O método de [[datación por radiocarbono]] é a técnica baseada en isótopos máis fiable para coñecer a idade de mostras orgánicas de menos de 60.000 anos. Está baseado na lei de decaemento exponencial dos isótopos radioactivos. O [[isótopo]] carbono-14 (¹⁴C) é producido de forma continua na [[atmosfera]] como consecuencia do bombardeo de átomos de [[nitróxeno]] por [[neutrón]]s cósmicos. Este [[isótopo]] creado é inestable, polo que, espontaneamente, se transmuta en nitróxeno-14 (¹⁴N). Estes procesos de xeración-degradación do ¹⁴C atópanse practicamente equilibrados, de maneira que o isótopo atópase homoxéneamentehomoxeneamente mesturado cos átomos non radioactivos no [[dióxido de carbono]] da [[atmosfera]]. O proceso de [[fotosíntese]] incorpora o átomo radioactivo nas plantas, de maneira que a proporción ¹⁴C/¹²C nestas é similar á atmosférica. Os animais incorporan, por inxestión, o carbono das plantas. Agora ben, tras a morte dun organismo vivo non se incorporan novos átomos de ¹⁴C aos tecidos, e a concentración do isótopo vai decrecendo conforme vai transformándose en ¹⁴N por decaemento radioactivo.

A [[masa]] en isótopo ¹⁴C de calquera espécime diminúe a un ritmo exponencial, que é coñecido: aos 5730 anos da morte dun ser vivo a cantidade de ¹⁴C nos seus restos reduciuse á metade. Así pois, ao medir a cantidade de [[radiactividaderadioactividade]] nunha mostra de orixe orgánica, calcúlase a cantidade de ¹⁴C que aínda queda no material. Así pode ser datado o momento da morte do organismo correspondente. É o que se coñece como "idade radiocarbónica" ou de ¹⁴C, e exprésase en ''anos BP'' (''Before Present''). Esta escala equivale aos anos transcorridos desde a morte do exemplar ata o ano 1950 do noso calendario. Elíxese esta data por convenio e porque na segunda metade do século XX os ensaios nucleares provocaron severas anomalías nas curvas de concentración relativa dos isótopos radioactivos na atmosfera.