Jethro Tull: Diferenzas entre revisións
Contido eliminado Contido engadido
m bot Modificado: es:Jethro Tull (banda) |
Sen resumo de edición |
||
Liña 13:
| web = [http://www.j-tull.com/ www.j-tull.com]
}}
'''Jethro Tull''' é o nome dunha orixinal banda de [[rock progresivo]] [[Inglaterra|británica]], de orixe [[Inglaterra|inglés]], que comezou a súa andaina no [[1968]] e que, desde entón, traballou de forma
Desde os seus inicios, este orixinal grupo vendeu máis de 60 millóns de copias dos seus máis de 30 álbums.<ref>[http://www.j-tull.com/musicians/iananderson/index.html V. páxina oficial do grupo.]</ref>
Liña 19:
== As orixes (1964-1968) ==
As orixes de '''Jethro Tull'''
Os temas que realizaban eran unha mistura de [[blues]], [[jazz]] e [[soul]]. Un novo cambio de nome produciuse neste período: pasaron a chamarse [[The John Evan´s Smash]], co conseguinte cambio na formación: Jeffrey Hammond, Derek Ward, Jim Doolin, Martin Skyrme e Chris Riley foron
A dita compañía sería nun principio subsidiaria da todopoderosa Island e enfocou o seu traballo á promoción de grupos con sons innovadores, polo que a través do produtor Derek Lawrence deciden fichar ós nosos protagonistas e colocarlle o ridículo nome de [[Candy Coloured Rain]], o cal non se produciu finalmente grazas a que un
== Os duros comezos (1968-1970) ==
Tras a intentona de alcanzar o éxito, o grupo, esta vez xa baixo o nome de Jethro Tull, comezou unha extensa xira de actuacións durante o verán de 1968 en diversos clubes británicos, volvendo ó Marquee, esta vez xa de forma máis estable e
Este primeiro disco levaos a realizar numerosos concertos, entre eles unhas sesións de radio para á BBC nas que demostran que o seu directo é demoledor. O single escollido foi "A song for Jeffrey", dedicado a Jeffrey Hammond Hammond e a cara B de dito single tamén tiña que estar dedicada a alguén, polo que o tema
Pronto comezaron as
O peor, porén, foi que a marcha do guitarrista deixaba un oco en Jethro Tull que tiña que ser ocupado pronto, xa que o seu primeiro tour polos Estados Unidos estaba á volta da esquina. Comeza así unha frenética carreira por incorporar a un bo guitarrista. O primeiro en probar coa banda foi Tommy Iomi, o coñecido guitarrista de [[Black Sabbath]], que só estivo dez días con Jethro Tull, xa que a súa técnica non convencía a Anderson. Tras él chegou Davy O’List, que aínda estivo menos tempo con eles: catro días, pero que posteriormente sería mundialmente coñecido como o guitarrista da banda [[Nice]]. Por fin chegou o que sería guitarrista definitivo de Jethro Tull: refírome, loxicamente, a Martin Lancelot Barre, que dende a súa mesma chegada ó grupo converteríase na peza máis importante do mesmo, a excepción, claro está, do señor Anderson. Dicir que Martin Barre é máis que un guitarrista aceptable, pero o certo é que a súa valía non sempre
Entramos en 1969, ano que foi moi importante para Jethro Tull, xa que na primavera do mesmo comezaron a súa primeira xira por Estados Unidos, nun principio coma teloneiros de [[Led Zeppelin]] ou [[Fleetwood Mac]]. A repercusión dos concertos que a banda ofreceu en [[USA]] foi enorme, ata o punto de que son invitados a gravar en varios estudios musicais daquel país. Ditas grabacións foron moi frutíferas, xa que dunha delas surxiu unha das mellores cancións xamáis composta na historia de Jethro Tull: "Living in the past", grabada nos Estudios Vantone de New Jersey. Éste foi o primeiro single de Jethro que alcanzou o éxito, chegando incluso a facelos aparecer na televisión, concretamente no programa "Top of the pops". Este éxito, unido á publicación do seu segundo traballo, "Stand up", consolidou a Jethro Tull coma unha das mellores bandas do momento. Gravado nos Estudios Morgan de Londres, "Stand up" alcanza rapidamente o número 1 das listas británicas e fai o propio noutros países europeos, chegando a ser disco de ouro, o primeiro que a banda consegue. Neste álbum aprecianse xa as características básicas do son típico do grupo, como poden ser a forma de tocar a frauta por parte de Anderson, as alternancias entre as partes suaves e fortes en moitas das cancións e a clara influencia da música medieval no son de Jethro Tull. Aquí aparecen instrumentos coma a balalaika ou a mandolina, que xunto á xa típica frauta (tocada en dous dos temas por Martin Barre) contribuen a dotar ós temas dun ambiente folk do que a banda xamáis desprenderiase, por moito que en ocasións o señor Anderson declarase que odia a música folk. Pero non só se aprecian neste traballo influencias da música folk, senon que tamén podemos observar coma o rock duro aparece en temas coma "A new day yesterday", "Nothing is easy" e nas partes máis fortes doutros cortes do disco. Igualmente, a influencia da música clásica queda patente nada máis escoitar "Bourée", que é unha adaptación dunha composición de [[Johann Sebastian Bach]]. Todo isto supón que o grupo alónxese un pouco do son blues e jazz que caracterizou o seu primeiro traballo.
Liña 69:
A comezos de 1974 aparecen as primeiras noticias referentes á banda, que falaban dun novo proxecto de Ian enfocado hacia o cine. En realidade tratabase de realizar unha película coa música do grupo xunto a unha orquesta sinfónica completa. O guión da película estaba xa escrito e trataba sobre a historia alegórica dunha rapaza que morre nun accidente e as súas experiencias no máis alá. Por desgraza, o tema non resultou atractivo para os produtores da película, que propuxeron a Anderson que lles cedese o control artístico do proxecto. O líder de Jethro Tull negouse, polo que todo quedou cancelado ó retirarse os produtores da película e non poder encontrar financiación para o mesmo. Afortunadamente, o que sí levouse a cabo foi a realización dun novo álbum, o título sería "War child". Este novo traballo retomaba o formato típico de temas individuais e de corta duración, en aras da facilidade para
En ámbolos dous discos, Ian Anderson estende o seu virtuosismo coma multiinstrumentista ó saxofón, se ben o abandonaría posteriormente por razóns descoñecidas. Con todo, o mellor de "War child" foron, sen dubida, os seus concertos en directo, dos cales escribiuse no seu momento que forón os mellores de toda a historia da banda, cheos de efectos visuais e sonoros, cun son impecable e unhas actuacións dos músicos moi dinámicas. Nestos concertos interverían catro rapazas formando unha sección de corda e espidas de cintura para arriba. Respondían ós nomes de Elizabeth Edwards, Rita Eddowes e Helen, todas ó violín, e Katharine Thulborn ó violonchelo. Tamén participarían no seguinte disco da banda en estudio. Nembargantes, as actuacións de Jethro Tull en España, en 1974 (ano no que viñeron por primeira vez ó noso estado), non contaban có espectáculo dos hermosos senos das catro señoritas debido, ¡cómo non!, a problemas de censura. Así pois, as catro tiveron que actuar ben cubertas, como mandan os santos cánones.
Liña 88:
O ano 1976 presentase para o grupo cunha despedida: a de Jeffrey Hammond Hammond, que decide colgar o seu baixo e dedicarse á pintura. Isto supón un duro golpe para todos, xa que Jeffrey era un vello amigo dende os primeiros días nos que Jethro Tull comezou as súas andanzas, e incluso dende moito antes, tal e como xa referimos nas primeiras líñas desta biografía. Comenzou a tarefa de sustituir a un home que non só aportaba ó grupo o seu bo facer có baixo, senon unha importantísima imaxen en directo, chea de dinamismo e humor, que quedaría presente para sempre na memoria dos fans que poideron desfrutar do directo de Jethro entre 1971 e 1975, quizáis a época máis productiva do grupo en toda a súa carreira.
Non se demoraría moito o relevo na banda, posto que nos plans máis inmediatos estaba a gravación dun novo disco e unha extensa xira mundial. O
Paralelamente, e no mesmo mes de xuño dese año, publicaríase "M.U. - The best of Jethro Tull", primeiro disco recopilatorio do grupo, que contiña un acertado repaso ó mellor da súa discografía. Ahí estaban "Aqualung", un fragmento de "Thick as a brick", "Locomotive breath", "Nothing is easy" e un tema inédito titulado "Rainbow blues" de gran beleza e armonía, no que aparece por última vez Jeffrey e no que se poden escoitar uns magníficos arranxos de corda por parte dun músico que estaba a punto de converterse en membro fixo da banda: David Palmer. Os resultados obtidos polo disco non forón demasiado exitosos, seguramente debido á proximidade do seu lanzamento en relación co seu predecesor. O certo é que chegou ó nº 13 nos Estados Unidos e ó 44 en Gran Bretaña, vendendo máis de medio millón de discos inicialmente. Pouco máis podese dicir deste álbum, salvo quizáis a anécdota de que as siglas M.U. fan referencia á Musicians Union, é dicir, ó sindicato de músicos británicos.
Liña 97:
A aparición do álbum vería acompañada con outra aparición, esta vez do grupo, no programa "Top of the pops", que capturou unha nova fornada de fans para a banda, tendo en conta do impacto que dita actuación tivo entre a audiencia. Unha magnífica forma de celebrar os seus dez anos de existencia. "Songs from the wood" alcanzou o posto nº 8 nos Estados Unidos e o 13 en Gran Bretaña, todo produto das excelencias musicais do disco e, por suposto, do impresionante tour mundial que arrasou os Estados Unidos, Europa e, por primeira vez en tres anos, Gran Bretaña. Tal acontecemento mereceu o interese da BBC, que retransmitiu unha hora completa de Jethro Tull en concerto por televisión e radio simultaneamente, o cal aínda supo a pouco á súa extensa lexión de fans. Verdaderamente, "Songs from the wood" é unha das pezas clave na carreira do grupo e un dos seus mellores álbums, quizáis o mellor tras "Aqualung", "Thick as a brick" e "Bursting out".
A conxunción entre os sons medievais e hard rockeiros alcanza neste traballo cotas insuperables de beleza e armonía, convertendose nun referente definitivo no resto dos anos de existencia do grupo. Ninguén conseguira xamáis facer soar de forma tan compenetrada mandolinas, laúdes, frautas, silbatos e xilófonos con guitarras eléctricas, baterías e sintetizadores. "Songs from the wood" é un referente obrigatorio para todo o que desee coñecer o mellor rock progresivo de influencia folk xamáis realizado. Os arranxos que ANDERSON diseña para o disco son dunha complexidade incríble, qiuzáis do máis complicado que se poda encontrar no mundo do rock xunto a outros grupos coma [[Yes]] ou [[Genesis]], auténticas obras de arte. Para finalizar con este disco, sinalar que o single
O ano cerrase para o grupo cun novo disco recopilatorio titulado "Repeat-The best of Jethro Tull vol. II" que resulta ser un fracaso comercial, xa que só chegou ó nº 94 nos Estados Unidos e non alcanzou o top 50 de Gran Bretaña. Era quizáis demasiado pedir ós fans que respondesen favorablemente ante a segunda recopilación de temas do grupo en menos de dous anos. A pesar do seu fracaso, "Repeat..." ten un tema moi interesante, como é "Glory row", unha canción que pertence á época de "War child" e que foi rexeitada para dito disco, pero que agora aparecía neste recopilatorio coma reclamo comercial, posto que só aparecera con anterioridade en España, estado no que a censura sustituiu "Locomotive breath", do disco "Aqualung", por este tema, coma xa expliquei no seu momento.
| |||