Pedro, conde de Barcelos: Diferenzas entre revisións

'''Don Pedro Afonso, Conde de Barcelos''' ([[1287]] - [[Lalim (Lamego)|Lalim]], [[1354]]) foi, segundo algunhas fontes, o primeiro [[ilexitimidade|fillo natural]] de [[Dinis de Portugal|D. Dinis]] e de D. Gracia Froes (de identificación insegura). Poeta e [[Trobadorismo|trobador]] como seu pai, tivo un papel de relevo na vida política e sobre todo cultural do seu tempo, ficando a deberlle unha boa parte dos mais importantes textos da literatura medieval galego-portuguesa.

 

O seu primeiro e breve [[casamento]] con D. Branca Peres, herdeira de grande parte da fortuna dos [[Sousa (apelido)|Sousa]], tornouno, á sua morte ([[1305]]), un dos homes mais ricos do reino. Ese estatuto foi consolidado co segundo casamento, coa [[Reino de Aragón|aragonesa]] D. Maria Ximenes, de quen no entanto se separaría a curto prazo, por desentendimentos varios. Viviu o resto da sua vida com D. Teresa Anes, a sua concubina, e non tivo descendencia.

 

Regresado do exilio en [[1322]], retomou a posesión de todos os seus bens, que foran confiscados. Pouco depois da morte de seu pai ([[1325]]), afastouse gradualmente da corte do medio irmán, con quen entra en disidencia (a pesar de que participara ao seu lado na [[Batalla do Salado]] en [[1340]]). Refuxiouse nos seus pazos de [[Lalim (Lamego)|Lalim]], que transformou nun centro cultural importante. É de aí que está datado o seu [[testamento]] (marzo de [[1350]]) e onde morreu, en [[1354]]. Xace sepultado no [[Mosteiro de São João de Tarouca]], nun túmulo decorado nas laterais con escenas de [[caza]] do [[xabaril]].

 

O legado cultural do [[Conde de Barcelos]] é un dos mais importantes da [[Idade Media]] [[Península Ibérica|peninsular]]. D. Pedro foi certamente o compilador (ou polo menos o último compilador) das cantigas dos [[Trobadorismo|trobadores galego-portugueses]]. No seu testamento deixa ub ''Livro de Cantigas'' ao seu sobriño, [[Afonso XI de Castela]], que se pensa é o arquetipo dos [[cancioneiros]] [[manuscritos]] que chegaron até nós; ese cancioneiro nunca chegou á posesión de [[Afonso XI]] e non se sabe do seu paradeiro. Excelente trobador, D. Pedro deixou catro [[cantigas de amor]] e seis [[cantigas de escarnio]], onde o humor (coa malicia característica do xénero) se alía a un notábel sentido rítmico e musical.

 

O recoñecemento da cualidade da obra de D. Pedro na Idade Media é evidenciado polo feito de que tanto o ''Livro de Linhages'' como a ''Crónica'' sufriron vários acrecentos posteriores en Portugal e foron traducidas varias veces ao [[castelán]]. Até os dias de hoxe os pesquisadores continuan estudando a obra do conde tanto polos dados historiográficos como polo seu nivel narrativo.

 

 

[[Categoría:Literatura medieval]]

[[es:Pedro Alfonso de Portugal, Conde de Barcelos]]

[[hu:Dom Pedro, conde de Barcelos]]