José de Espronceda: Diferenzas entre revisións

'''José Ignacio Javier Oriol Encarnación de Espronceda y Delgado''', nado en [[Almendralejo]] ([[Provincia de Badajoz|Badajoz]]) o [[25 de marzo]] de [[1808]] e finado en [[Madrid]] o [[23 de maio]] de [[1842]]), foi un [[poeta]] do [[século XIX]], considerado como o máis destacado poeta [[romanticismo|romántico]] [[España|español]].

 

'''José de Espronceda''' foi fillo do militar Juan José Camilo de Espronceda y Pimentel, e de María del Carmen Delgado y Lara. Tivo tres irmáns máis, pero morreron novos.

 

Desde entón Espronceda dedicouse á [[política]] e ao [[periodismo]]. Enrolouse na Milicia Nacional, chegando a ser Primeiro Teniente da Compañía de Cazadores de Madrid. En [[1841]] foi nomeado secretario da Legación española en [[Den Haag]] e pouco despois foi elixido deputado progresista por [[provincia de Almería|Almería]]. Foi elixido parlamentario ante as [[Cortes Xerais]] en [[1842]] polo [[Partido Progresista]]. En [[1842]] morreu con 34 anos debido a unha [[difteria]] na [[larinxe]]. Tiña pensado casar con Bernarda de Beruete.

 

Durante a súa estancia no mosteiro, alentado polo seu mestre, comezou a escribir o poema histórico ''El Pelayo'' en [[octava real|octavas reais]], que deixou inacabado. Máis tarde escribiu a [[novela histórica]] ''Sancho Saldaña o el castellano de Cuéllar''. En [[1840]] escribiu un tomo de ''Poesías'' que tivo grande éxito e repercusión. A compilación inclúe temas coma o pracer, a [[liberdade]], o amor, o desengano, a morte, a patria, a tristeza, a dúbida ou a protesta social.

 

No «Himno al sol» e no poema «Óscar y Malvina» acércase tamén á poesía de [[James Macpherson]], inventor do vate céltico [[Ossian]]. O estilo máis cultivado polo autor estremeño é algo amante dos efectos retóricos, pero flexible e inspirado nos seus mellores momentos.

 

 

[[Categoría:Escritores en lingua castelá]]

[[sr:Хосе де Еспронседа]]

[[sv:José de Espronceda]]