Cosmoloxía: Diferenzas entre revisións

A confusión ocorre porque ambas [[ciencia]]s, nalgúns aspectos, seguen camiños paralelos e moitas veces considerados redundantes, aínda que non o sexan.

 

 

Na [[antigüidade]] a observación dos astros e a interpretación relixiosa mantiveron unha ligazón practicamente completa. Os pobos primitivos xa utilizaban símbolos representando os corpos celestes nas manifestacións de [[arte rupestre]]. No [[Exipto Antigo|antigo Exipto]] e outras civilizacións considerábase que a [[Terra]] era plana; e os astros, lámpadas fixas nunha bóveda móbil. En moitas [[civilización]]s existían crenzas onde se consideraba que o [[Sol]] nacía cada amencer para morrer ao empardecer, estas acabaron por se tornar a base de moitas relixións antigas. Os [[Grecia|gregos]], sobre todo os seguidores de [[Pitágoras]], consideraban que os corpos celestes tiñan os seus movementos rexidos rigorosamente polas leis naturais, na esfericidade da Terra e na harmonía dos mundos; xa os seguidores de [[Aristóteles]] consideraban a teoría xeocéntrica, onde a Terra era o centro do [[universo]].

 

Na cidade exipcia de [[Alexandría]] no [[século -III|século III a. C.]], [[Eratóstenes]], lendo un papiro, observou que había unha descrición indicando que ao sur de [[Siena]], ao mediodía, o [[21 de xuño]], colocadas dúas varetas perfectamente a chumbo, non producían sombra. A luz do Sol no [[solsticio de verán]], penetraba directamente no fondo dun pozo profundo, e as columnas dos templos tampouco producían sombra.

 

O sabio fixo un experimento na [[biblioteca de Alexandría]], posicionou varas perfectamente verticais observando a súa sombra ao mediodía do día 21 de xuño, descubriu que mentres que en Siena non había sombra, en Alexandría esta era de forma bastante pronunciada, ao redor de sete graos. Deste xeito, Eratóstenes imaxinou que se a Terra fose plana as varas non haberían de proxectar sombra en ningunha das dúas localidades, e se nunha delas había esta proxección e noutra non, é porque a Terra non era plana senón curva. Aínda nun exercicio de pura lóxica matemática, despois de deducir o desfase de sete graos entre Siena e Alexandría, pagoulle a un dos seus axudantes para que medise a distancia en pasos entre as dúas localidades, chegando á conclusión de que esta roldaría os 800 quilómetros. Como o desfase angular é ao redor de 7 graos, e a circunferencia é 360 graos, dividindo 360/7 = aprox 50, que multiplicado por 800 resultou nunha circunferencia de 40.000 quilómetros, bastante próximo á realidade. Isto aconteceu hai 2.200 anos.

 

Por volta do [[século I]] da era cristiá, o xeógrafo alexandrino [[Estrabón]], nun dos seus ensaios escribiu: ''...(sic) Aqueles que retornan dunha tentativa de circunnavegación non relatan impedimentos por terras opostas, pois os mares permanecen sempre abertos; probabelmente o impedimento é a escaseza de alimentos ou auga...'' dinos Eratóstenes que se a extensión do [[Atlántico]] non é un obstáculo, a pasaxe do mar da Iberia á India debe ser feita facilmente... Sendo ben probábel que na zona temperada haxa unha ou dúas terras habitadas... E realmente se esta ou outra parte do mundo é habitada, non o é por homes como os de aquí, e deberemos considerala como outro mundo habitado”...''

 

 

Esta teoría foi adoptada por [[Tomé de Aquino]] no século XIII, e esta concepción do cosmos foi seguida ata o século XVI.

 

 

[[Ficheiro:Jan Matejko-Astronomer Copernicus-Conversation with God.jpg|thumb|left|Jan Matejko-Astronomer Copernicus-Conversation with God]]

En 1616, o traballo de Copérnico e os seus libros foron prohibidos pola [[igrexa católica]] mentres non fosen corrixidos polos censores eclesiásticos.

 

 

[[Ficheiro:GallileoTomb.jpg|thumb|right|umba de Galileo, Santa Croce, Firence]]

En 1633, Galileo foi a xuízo debido á sospeita de crime de herexía. Nun documento forxado, mostrado no seu xulgamento foi condenado por unha proba que non existía.

 

 

Na [[Idade Media]] había dous puntos de vista antagónicos a respecto do cosmos, un [[heliocentrismo|heliocéntrico]], outro [[xeocentrismo|xeocéntrico]]. O antagonismo chegou ao seu punto culminante nos séculos XVI e XVII, nun tempo onde astronomía e [[astroloxía]] se fundían, onde as forzas políticas e teolóxicas eran predominantes.

Críase que as mans invisibles de Deus facían xirar as esferas de cristal que mantiñan os corpos celestes xirando en torno da Terra. A ciencia non quería ou non podía concebir a idea de que os fenómenos da natureza se rexían polas leis da [[física]].

 

 

[[Johannes Kepler]] descobriu que as órbitas dos astros do sistema solar son elípticas. Nun dos seus ensaios escribiu: ''“...(sic) É polo tanto, imposible que a razón non previamente instruída puidese imaxinar calquera cousa senón que a Terra sería un tipo de casa inmensa coa cúpula do ceo no cumio; non tería movemento e , dentro dela, o Sol tan pequeno pasaría dunha rexión a outra, como un paxaro voando polo ar.”...''

 

[[Ficheiro:Kepler-world.jpg|thumb|left|Kepler-world map in: "Tabulae Rudolphinae : quibus astronomicae ...." by Johannes Kepler.]]

 

Kepler tentou achar unha relación entre os sólidos e as distancias entre as órbitas dos planetas. Pensou que estes sólidos estando inscritos un ao outro mostrarían as distancias destes ao Sol, chamou á isto de [[Mysterium Cosmographicum]].

 

 

Kepler coñeceu a [[Tycho Brahe]], que era o Matemático Imperial do Emperador Romano [[Rodolfo II]]. Traballou co matemático, por algún tempo.

Comezou o seu estudo utilizando a fórmula da elipse codificada por [[Apolonio de Perga]] da Biblioteca de Alexandría, descobrindo que esta axustábase con perfección ás observacións de Tycho.

 

 

 

 

A partir da dinámica clásica, a cosmoloxía científica comezou a tomar corpo e se desenvolver; no inicio vagarosamente, pois había a necesidade da construción da súa base.

No inicio do século XX con novas técnicas de cálculo, co advento da teoría da relatividade e o desenvolvemento de novos equipos de observación, os investigadores estableceron un conxunto de parámetros e variables, mediante os cais criouse unha metodoloxía destinada a definir a estrutura do universo e as leis que o rexe, esta pasou a ser chamada de [[Astrofísica]].

 

[[Ficheiro:BigBangNoise.jpg|thumb|right|Radiación de Fundo resultante do Big-Bang]]

En 1917 o astrónomo holandés [[Wilhem de Sitter]] desenvolveu un modelo non estático do Universo. A teoría, formulada na década de 1920, segundo a cal o universo está en expansión acabou por constituír a moderna base da cosmoloxía. En 1922, o modelo do universo en expansión foi adoptado polo matemático ruso [[Alexander Friedmann]].

Os gases comezaron a se comprimir cada vez máis, esta compresión acelerou a atracción gravitacional nunha ''"espiral inflacionaria"'' atraendo cada vez máis materia e comprimindo novamente, facéndoa caer sobre si mesma. Considerase que así se iniciou a formación de galaxias, estrelas e planetas.

 

[[Ficheiro:Catseye-big.jpg|thumb|right|Nebulosa do Ollo de Gato]]

 

Co advento do avance das ciencias de computación e a unión de enxeñarías das máis diversas, existen estudos para a construción dun supercomputador interconectado á outros espallados polo planeta onde se poida construír un universo virtual e observar a súa dinámica.

 

 

[[Categoría:Astronomía]]

 

[[es:Cosmología]]

[[et:Kosmoloogia]]

[[fi:Kosmologia]]

[[fr:Cosmologie]]