[[Ficheiro:Cantabros.png|400px|right|Mapa da antiga Cantabria.]]
Ademais de ser o adxetivoadxectivo que se aplica aos habitantes da actual Cantabria, os '''Cántabros''' eran un conxunto de once pobos que ocupaban unha parte do norte da Península Ibérica, nas montañas da actual [[comunidade autónoma]] de [[Cantabria]] e [[Castela e León]]. Tiñan por veciños aos [[vacceos]] e aos [[turmogos]] ao sur, aos [[autrigóns]] ao leste e aos [[ástures]] ao oeste. Desafiaron moito tempo as [[lexión romana|lexións romanas]] entre a súa primeira guerra contra os romanos en [[-150]] e a súa submisión final, máis dun século máis tarde. Só se someteron cando [[Marco Vipsanio Agrippa|Agrippa]] e [[Augusto]] levaron as [[guerras cántabras]] ([[-29]] - [[-19]]) que remataron pola súa parcial extinción. A partir dese momento, as súas terras formaron parte da provincia romana da [[Tarraconense]]. Romanizáronse aos poucos, pero vivían en aldea se menciónanos pouca nas historias. Proporcionaron levas para o exército romano, como os seus veciños os ástures. As súas terras contiñan minas de [[chumbo]].
Os '''once pobos cántabros''' eran os [[avarixinos]], os [[blendios]] (ou [[plentusios]]), os [[camáricos]], os [[concanos]], os [[coniacos]], os [[moroecanos]], os [[noegos]], os [[orxenomescos]], os [[salaenos]], os [[vadinienses]] e os [[vélicos]].
