Fonética: Diferenzas entre revisións

A '''fonética''' é a disciplina da [[lingüística]] que estuda a produción, as calidades físicas e a percepción dos [[son]]s dunha lingua, en canto realidades físicas concretas. A fonética persegue o coñecemento do son lingüístico en xeral.

 

{{VT|Fonoloxía}}

Tanto a [[fonoloxía]] como a fonética teñen como obxecto de estudo os aspectos sonoros do [[signo lingüístico]] e o nome das dúas deriva da palabra grega ''phonos'' ("voz" ou "son"). A fonoloxía estuda os sons desde o punto de vista da [[lingua]], do [[sistema]], da [[forma lingüística|forma]]. Para a fonoloxía o son é unha unidade de lingua virtual, relevante e significativa que posúe un valor determinado. Porén, as unidades da fonoloxía, os [[fonema]]s, son abstractas, son sons inmateriais que son recoñecidos no seo dunha [[comunidade de fala]]. A fonética estuda o son como parte da [[fala]] e define unidades [[actualización|actualizadas]] (isto é, efectivamente realizadas). As unidades da fonética, os sons, pódense definir por medios físicos.

Porén, ambas as dúas disciplinas están interconectadas, porque sen a fonoloxía non se podería descubrir o verdadeiramente sistemático da lingua e sen a fonética a fonoloxía non se podería desenvolver. A fonética ocúpase de todas as variacións e de todas as posibilidades que ofrece a [[materia]] fónica, mentres que a fonoloxía o fai dos sons que posúen un valor diferenciador de [[significado]]s.

 

 

O estudo do medio fónico pódese levar a cabo desde tres puntos de vista:

* auditivo, que atende o modo en que o oído e o cerebro do oínte perciben e identifican os sons da fala;

Estas tres focaxes dan lugar ás dúas grandes pólas da fonética: a fonética articulatoria e a fonética acústica.

 

Describe as posicións que se adoptan na articulación dos sons para modificar a saída do ar. Non só se describen os sons, senón que se lles asignan trazos segundo o modo e o lugar da articulación. O principal método usado é a auto-observación, pero existen outros coma:

 

Un dos intereses da fonética articulatoria actual é a determinación da forma e o volume dos resoadores que se forman na cavidade bucal na realización das diferentes articulacións.

 

A fonética acústica estuda os compoñentes das [[ondas]] complexas dos sons articulados e busca cales son imprescindíbeis. Usa ou usou algunhas destas técnicas:

* a [[quinografía]]. É un cilindro rotatorio envolto en papel no que incide un estilete movido polas vibracións da voz.

A fonética acústica describe esencialmente o [[timbre]] e o ton fundamentais máis os seus harmónicos. Por exemplo, as [[vogal|vocais]] [a] e [e] poden ter o mesmo ton, mais os seus harmónicos son distintos.

 

A transcrición fonética é a representación por medio de signos gráficos dos sons efectivamente realizados. O alfabeto máis estendido a nivel mundial é o [[Alfabeto Fonético Internacional]], ou AFI, cuxa primeira versión apareceu en [[1888]] auspiciada pola International Phonetic Association ([[Asociación Fonética Internacional]] ou IPA, siglas que tamén se usan para referirse ao alfabeto mesmo). Para o galego usouse até hai pouco unha adaptación do alfabeto fonético da ''Revista de Filología Española''. Os sons transcríbense entre corchetes.

 

* {{Cita libro|autor=Martínez Celdrán, Eugenio|título=Introducción á fonética. O son na comunicación|ano=2002|publicación=Vigo|editor=Editorial Galaxia|id=ISBN 978-84-8288-493-6}}

 

[[lt:Fonetika]]

[[lv:Fonētika]]

[[mk:Фонетика]]

[[ml:സ്വനവിജ്ഞാനം]]