Historia de Inglaterra: Diferenzas entre revisións

{{Historia en progreso}}

 

Os primeiros habitantes de [[Inglaterra]] foron pequenas tribos de cazadores. Durante a [[Idade de Pedra]] chegaron vagas de novos pobos á illa (contra o ano [[4000 a. C.]]). Estes desenvolveron unha cultura agrícola no sur e construíron os enormes monumentos de [[Stonehenge]] e [[Avebury]]. A partir do ano 800 a. C., durante a [[Idade de Bronce]], os [[celta]]s invadiron Inglaterra. Grazas ao seu superior armamento someteron aos habitantes indíxenas. Por un lado, introduciron o [[gaélico]] e o [[bretón]], que aínda se fala hoxe en rexions das illas británicas. E por outro lado, introduciron mudanzas no arado e no cultivo. Os seus sacerdotes, os druidas, dominaban a sociedade.

 

[[Ficheiro:Hadrian's wall.jpg|thumb|230px|A [[Muralla de Hadriano]], no norte da Inglaterra.]]

Roma invadiu a illa no ano 43 d.C., e só tardou sete anos en vencer a resistencia dos indíxenas e controlar a maior parte do territorio. As tribos escocesas e galesas foron os pobos máis resistentes á conquista, e para os conter construiuse a [[Muralla de Hadriano]] no norte de Inglaterra (123 d. C.). Os romanos levaron estabilidade, calzadas pavimentadas, e o cristianismo. Aínda así, a romanización só se manifestou nalgunhas cidades, o resto do campo mantivo a cultura celta.

Contra o 409, Roma abandonou Britania, no ocaso do seu imperio. Os anglosaxóns, que ocuparon o país tras a retirada romana, ignoraron as cidades, illaron o cristianismo en Gales e deron os seus propios nomes ás vías romanas.

 

Debido á falta de administradores [[roma]]nos, os xefes britanos, nominalmente cristiáns, gobernaron pequenos e inestables reinos e mantiveron algunhas das tradicións romanas de goberno. Xa a partir do século V, tribos de bárbaros anglos, xutos e saxóns comezaron a introducirse no baleiro deixado polos romanos, absorbendo aos celtas. Nesa época desenvolvéronse unha serie de reinos de taifas anglosaxóns. Cara o século VII había sete reinos xermánicos: Northumbia, Mercia, East Anglia, Essex, Wessex, Sussex e Kent, que comezaban a ter unha vaga noción de nacionalidade conxunta. As lendas posteriores sobre un heroe chamado [[rei Arturo|Arturo]] sitúanse neste convulso período.

 

 

 

[[Ficheiro:Bayeux Tapestry WillelmDux.jpg|thumb|220px|Escena da [[batalla de Hastings]] (1066), na [[tapizaría de Bayeux]].]]

Guillermo de Normandía chegou ás costas do sur de Inglaterra en [[1066]] cun exército de 12.000 homes. Na [[batalla de Hastings]] derrotou o seu rival polo trono e proclamouse rei, fundando a dinastía normanda. O feudalismo normando converteuse na base da redistribución da terra entre os conquistadores e na Inglaterra xurdiu unha nova aristocracia e unha renovada estrutura social e política. Con [[Esteban de Blois]] (1135-1154) finalizou a dinastía normanda. Este período caracterizouse polas loitas con Francia e pola alianza de poder coa Igrexa.

 

Durante aquel caótico período as relacións internacionais estiveron presididas polas constantes guerras con [[Francia]] e [[Escocia]], e malia a conquista de [[Irlanda]] por [[Henrique II de Inglaterra|Henrique II]] (1172) e a anexión de [[Aquitania]] trala súa voda coa princesa Leonor, [[Henrique III de Inglaterra|Henrique III]], primeiro rei Plantagenet, sumiu o país na ruína co seu ambicioso soño de dominar Sicilia e Alemaña. A nobreza, encabezada por Simón de Monfort, conde de Leicester, limitaron ainda máis a súa autoridade, e só despois da derrota da nobreza en Evesham puido recobrar privilexios e retornar a estrutura da "Carta Magna".

 

Por outra parte, a longa loita pola conquista de Gales xa concluíra (Eduardo I) en [[1284]], ano en que os Estatutos de Gales, dividido en condados, sancionaron o sometemento do país, creándose o título de "Príncipe de Gales" para o herdeiro da coroa inglesa.

 

Durante o reinado de Eduardo III (1327-1377), realizouse con toda virulencia o enfrontamento con Francia, eterno rival que alimentaba desde había tempo o seu rancor polos enfrentamentos do pasado e pola dominación inglesa da coroa de Francia trala morte sen descendencia de [[Carlos IV de Francia|Carlos IV]] (rama dos Capeto).

 

A guerra durou cento vinte anos e coñeceu distintas fases. Ao principio os ingleses obtiveron grandes vitorias e anexionaron [[Calais]], o condado de Poiton e fixéronse coa plena soberanía de [[Aquitania]]. Pero, axiña os franceses aproveitaron a intervención de Eduardo, a favor de Pedro o Cruel, no conflito interno do reino de Castela e León e recuperaron os territorios perdidos, agás [[Calais]], [[Baiona - Bayonne|Baiona]] e [[Bordeos]].

 

 

 

{{Crono reisdeinglaterra}}

[[nl:Geschiedenis van Engeland]]

[[no:Englands historie]]

[[pt:História da Inglaterra]]

[[ro:Istoria Angliei]]