O príncipe: Diferenzas entre revisións

[[Niccolò Machiavelli]] (1469-1527) redactou a súa máxima obra '''''O príncipe''''' en [[1532]], que o inmortalizou e está dedicada a [[Lourenzo de Médici]].

 

Ao longo da súa vida [[Niccolò Machiavelli]] ocupou diferentes cargos ao servizo da República e destacou sobre todo polas súas misións diplomáticas. No ano 1512 unha revolución remata coa República e regresan os Médicis sendo este privado dos seus cargos e máis tarde encarcerado e torturado.

[[Ficheiro:Cesareborgia.jpg|thumb|[[César Borgia]], Retrato de [[Giorgione]]]]

Despois da súa posta en liberdade, [[Niccolò Machiavelli]] retirouse da vida política e centrouse en desenvolver a súa actividade literaria. Una das obras máis destacadas do florentino é a dos '''''Discorsi sulla prima Deca di Tito Livio''''', redacción da cal interrumpiu para escribir '''''O príncipe'''''. Destaca a diversidade radical desta concepción; mentres os Discursos mostran un talante republicano, ''O príncipe'' ten como protagonista ao monarca.

 

Redactado en [[1513]], non foi publicado ata cinco anos despois da súa morte. Nesta obra, Machiavelli propuxo as condicións que habían de caracterizar a un príncipe, entendida esta figura como cabeza ou xefe do Estado. É un libro práctico, pois pretende dar normas de acción. Intentou teorizar sobre a natureza do Estado, sobre a sociedade en que se sustenta e sobre todo nas formas de adquirir e perder o poder e as formas de manterse nel. A obra está profundamente determinada polo contexto histórico no que foi escrita. A situación política que caracterizaba a [[Italia]] do século XVI trouxo a necesidade de requerir a actuación de estatistas poderosos, que consolidaran un Estado forte e unificado, unha orde nova personalizada nun príncipe novo ao que Machiavelli convoca con urxencia á tarefa de redimir o país. De aí tamén que reivindique ao gobernante unha política exterior agresiva e que a guerra se constitúa coma un instrumento básico para a formación do seu principado. Neste último sentido, tamén sinala a importancia que debía ter o seu exército na organización dun Estado.

 

Podemos dividir o texto en diversos bloques atendendo ao contido de cada un deles.

 

O cuarto bloque serían os dous últimos capítulos (XXIV e XXV), que verían ser a tradución da crise italiana dos aspectos anteriormente descritos. É aquí onde toda a articulación teórica do texto alcanza a súa plenitude e se invoca ao príncipe novo que levante desde a súa virtude a orde tamén nova que a necesidade histórica reclama.

 

Está dividido en 26 capítulos

 

Nestes dous capítulos o autor fai unha distinción entre as clases de principados, sinalando que existen os herdados e os novos; os primeiros, son os que se herdan da familia, o príncipe herda dereitos dinásticos, e que en realidade eles non teñen maior problema para gobernar e conservar o poder, porque seguen a tradición e xa están estabilizados; agora ben, os novos, son máis fráxiles debido a que estes normalmente orixínanse a partir de conquistas que se fan noutros Estados, e teñen que facer o traballo para impoñerse e así, poder conservar o poder.

 

Nesta parte da súa obra, '''Machiavelli''' trata sobre os principados mixtos, aqueles que non son enteiramente novos e posúe un membro engadido a un principado antigo xa posuído. Aseméllase moito aos principados novos e ten case as mesmas dificultades para conservar o poder.

Considéranse varias estratexias para conservar este principado: a primeira, eliminar a liñaxe do príncipe anterior e non alterar as leis, nin aumentar os impostos.

 

Nesta parte o autor sinala que os principados coñecidos son gobernados de dous modos. O primeiro, consiste en que o faga un príncipe asistido por outros, que veñen a ser súbditos que teñen a graza do príncipe; o segundo, componse dun príncipe, asistido de varóns, que teñen o seu posto por antigüidade na familia e non pola graza do príncipe.

 

Neste escenario, o autor sinala que existen tres formas de conservar este tipo de gobernos, como son: levalos á ruína, ir vivir con eles e/ou deixalos coas súas leis, pero creando un control no eido tributario e xudicial, para así conservar a fidelidade e asumir o control do poder.

 

Aquí o autor fai referencia ás soberanías novas que se adquiren coas propias armas e valor. Neste sentido sinala que, os que adquiren o principado por medio do valor experimentan dificultades con relación ás novas leis ou estatutos que impoñan para fundar o novo Estado e a seguridade.

 

Neste sentido Maquiavelo manifesta que aqueles particulares que foran elevados a un principado só pola fortuna, chegan a el sen moito traballo, pero teñen que facer un gran esforzo para conservalo.

 

O autor refírese a aqueles que chegaron ao principado por medio de maldades, como a matanza, a traizón, a absoluta falta de fe, entre outras. Neste caso considérase que non se consegue ningunha gloria, cando os actos de severidade son mal usados xa que van sempre en aumento e se multiplican día a día, en lugar de diminuír.

 

Aquí exponse o caso no que un particular se faga príncipe sen valerse de crimes e violencias intolerables, senón do auxilio dos seus concidadáns, combinado cunha astucia acertada. É importante sinalar que, un príncipe que ten o pobo ao seu favor, e que conserva o seu afecto, tende a consolidar o poder, a diferenza do que ten en contra ao pobo.

 

Neste capitulo trátase a forma de como deben medirse as forzas dos principados, onde o autor da a coñecer dous escenarios. O primeiro, onde o príncipe conta coa forza suficiente para gobernar por si mesmo, neste caso presúmese que ten as suficientes armas e diñeiro, o apoio do pobo; e o segundo caso, dáse cando ten que auxiliarse nos demais, debido, entre outras causas, a que se ven obrigados a encerrarse dentro dos seus muros e cinguirse a resgardo.

 

Resalta o seu desprezo pola política temporal da igrexa, manifestando que non hai dificultade ningunha mais que adquirir a súa posesión, e que non hai necesidade do valor ou da fortuna para conservalos. Igualmente, considera que estes príncipes teñen Estados sen estar obrigados a defendelos, así como aos seus súbditos.

 

Nestes tres capítulos aborda a problemática da seguridade e as armas, afirmando que, un Estado só é libre e seguro se dispón dun exército propio ben organizado sobre a base do recrutamento do cidadán. De igual forma, sinala que as armas mercenarias e auxiliares amosan a dependencia e a debilidade dun Estado. Neste mesmo sentido expón que un príncipe non debe ter outro obxecto, outro pensamento, nin cultivar outro arte mais que a guerra, a orde e a disciplina dos exércitos.

 

O autor trata das cousas polas que un príncipe é loado ou censurado, dándolle especial importancia ao concepto de virtude política dun príncipe, que é a que vai indicar a forma de conservar o poder, e de manipular dito coñecemento segundo a conveniencia e a necesidade.

 

Neste sentido, Maquiavelo expón os pro e os contra de dar a coñecer a virtude da xenerosidade ante o seu pobo, de forma esaxerada, polo que considera que se debe ser moderado e prudente en canto a exercer esta virtude. Así evitarase o odio e repudio dos seus gobernados.

 

Desde este punto de vista, o autor afirma que todo príncipe debe ser tido como un home compasivo, e non cruel. Considera que o príncipe debe ser amado e temido, mais nunca odiado, e antes de ser amado o máis importante é ser temido. Neste sentido, debe coidar que o temor non leve ao odio do seu pobo.

 

Comeza por dicir que o príncipe que cumpre coa súa palabra é digno, pero logo aclara que a experiencia demostrou que estes non foron fieis á súa palabra e que recorreron á astucia para enganar aos seus gobernados, e así lograr os seus fins. Asimesmo sinala que hai dous modos de combater: pola forza e pola lei. Considera que primeiro hai que recorrer ás leis, pero que tamén hai oportunidades nas que hai que aplicar a forza, dependendo das situacións, e se ditas circunstancias o favorecen ou o prexudican.

 

Aquí o autor expresa que o príncipe debe por todos os medios evitar ser desprezado e odiado polos seus gobernados, cumprindo así coa súa obriga de respectar, por exemplo, a propiedade allea, entre outras cosas. Asimesmo, debe evitar a mala reputación, evitando cualificativos como lixeiro, amullerado,etc., que o levarían ao menosprezo. Contrario ao anteriormente exposto, o príncipe debe ter moita astucia, e preservarse como un home con grandeza e fortaleza.

 

Considera o autor algunhas accións que emprende o príncipe para manter seguros aos seus Estados, como o son: o desarme dos seus súbditos, a división das terras, entre outras; acciones que el critica enerxicamente, sinalando os pro e os contra que traen consigo a execución das mesmas. Asimesmo, o autor afirma que a mellor fortaleza é non ser odiado polo pobo, porque por moitas fortalezas que teñas, se o pobo o odia, non se salvará.

 

Maquiavelo considera que o príncipe, para ser estimado, debe dar exemplo coa súa propia persoa e as súas fazañas, conseguir que o pobo teña unha sensación de seguridade con respecto a el, dar a coñecer aos seus gobernados o recoñecemento dos seus talentos e honralos, entre outras cosas.

 

Aquí o autor cre que é importante para o príncipe a escolla dos seus ministros e os aduladores, e que a posibilidade de que sexan bos ou malos vai depender da prudencia do príncipe. Principalmente, considera que os ministros deben ser leais e as súas accións deben ir dirixidas ao benestar do seu señor. Todo esto fortalecerá a imaxe do principado e a súa consolidación.

 

Nestes capítulos '''Machiavelli''' analiza as causas da ruína de Italia, a perda dos Estados, e a posibilidade de reordenar o Estado, sendo a orientación da súa obra o estudio dos principados novos. Por outra parte, analiza a virtude e a fortuna, co obxecto de demostrar que a virtude e a audacia teñen un lugar moi importante no desenvolvemento e conclusión da loita política.

 

Esta obra de '''Machiavelli''' tivo e ten un grande interese político. O seu autor foi definido en moitas ocasións como un personaxe de enrevesadas ideas (de todos é coñecida a popular expresión ter ideas maquiavélicas).

 

 

Outro aspecto importante da súa obra é o profundo desprezo cara á concepción humana, motivadas por unha situación política controvertida e por unha visión persoal do mundo e dos homes totalmente pesimista. Así se observa en moitas das súas frases: segundo el o home non é bo ''...porque un home que queira facer en todos os puntos profesión de bo, labrará necesariamente a súa ruína entre tantos que non o son'' (Cáp. XV), describe as calidades dos homes ''... pódese dicir dos homes o seguinte: son ingratos, volubles, simulan o que non son e disimulan o que son, foxen do perigo, están ávidos de ganancia; e mentres lles fas os favores son todos teus, ofrécenche o sangue, os bens, a vida, os fillos cando a necesidade está lonxe; pero cando se che bota enriba volven a cara...'' (Cáp. XVII).

 

 

 

[[Categoría:Política]]

[[als:Der Fürst]]

[[ar:الأمير (كتاب)]]

[[be:Уладар, Нікола Макіявелі]]

[[bg:Владетелят]]