Tratado internacional: Diferenzas entre revisións

A súa denominación é indiferente pois, se se dan as condicións anteriores, atopámonos ante un Tratado internacional independentemente do nome que reciba.

 

 

Para porse de acordo no texto a tratar un requisito indispensable é a '''negociación'''. Considérase que son Estados negociadores aqueles que participan na elaboración e adopción do texto. No dereito español, o inicio do Tratado corresponde ao Goberno Central, nin o Xefe do Estado, nin as Cortes, nin as Comunidades Autónomas poden forzar un tratado, pero poden instar ao Goberno para que o faga.

 

A fase de negociación é a máis longa, pode durar varios anos realizar un texto definitivo que satisfaga ás partes. Durante esta fase deben determinarse o obxecto, fin e contido do tratado, e tamén a redacción do mesmo, sobre todo nos tratados entre estados que falen linguas diferentes.

 

Tras esta fase pásase á '''adopción do texto'''. Adoptar significa consentir a súa redacción definitiva. Anteriormente era necesario o voto favorable de todos os Estados negociadores. Isto segue vixente nos Tratados bilaterais. Coa proliferación dos Tratados internacionais multilaterais pasouse ao sistema de maiorías (art. 9 da Convención de Viena de 1969). Este artigo establece a práctica xeral do voto favorable e unánime pero se trata dunha práctica residual. Maioritariamente aplícase o seu punto segundo que establece que a adopción do texto farase por unha maioría de dous terzos dos Estados presentes e votantes a non ser que os Estados decidan por igual maioría unha regra diferente.

 

A seguinte fase é a de ''autentificación''. Este acordo queda fixado de xeito solemne como o contido definitivo auténtico e inalterable do tratado. Segundo o artigo 10 da Convención de Viena de 1969 a autentificación farase de modo previsto pola Convención ou por outro acordo dos Estados. En xeral utilízase a firma ''ad referendo'', a firma ou a rúbrica. Isto non obriga a cumprir co Tratado.

 

A fase final é a de ''prestación do consentimento''. Os Estados participantes deciden nesta fase se queren ser parte ou non do Tratado. Se aceptan sométense ao Tratado. Os que non aceptan non quedan obrigados.

 

Na práctica esta prestación do consentimento realízase ben de ''forma solemne'', ben de ''forma simplificada''.

 

Esta vía utilízase nos casos nos que debido á importancia da materia esíxese solemnidade na forma de prestación do consentimento. Esta solemnidade esíxese a través da ''ratificación''.

 

A partir do século XIX (constitucionalismo moderno) a ratificación configurouse como un mecanismo de control do [[poder lexislativo]] sobre o [[poder executivo]]. Deste xeito o [[goberno]] non pode obrigarse con outros Estados en relación a determinadas materias sen a autorización do lexislativo.

 

Os acordos en forma simplificada-agreements, notas reversales- son acordos internacionais cuxo proceso de conclusión inclúe soamente unha etapa de negociación e a firma, materializándose comunmente en varios instrumentos.

 

Segundo o artigo 2.1.d) da Convención de Viena de 1969 "enténdese por reserva unha declaración unilateral, calquera que sexa o seu enunciado ou denominación, feita por un Estado ao asinar, ratificar, aceptar ou aprobar un Tratado ou adherirse a el ''con obxecto de excluír ou modificar os efectos xurídicos de certas disposicións do tratado na súa aplicación a ese Estado''."

 

C fai unha obxección cualificada á reserva; neste caso o Tratado non se aplicará entre C e D

 

Ten capacidade para celebrar Tratados internacionais os representantes dos Estados con plenos poderes (art. 7 da Convención de Viena de [[1969]]). Con todo hai determinados cargos estatais que teñen facultades para celebrar todos estes actos sen que sexa necesario que teña un poder do Estado específico pois o [[Dereito internacional]] confírelles facultades en virtude das súas funcións. Estes son o [[Xefe de Estado]], o [[Xefe de Goberno]] e o [[Ministro de Asuntos Exteriores]]. Os Xefes de [[Misión Diplomática]] ([[embaixador]]es) tamén teñen determinadas competencias (negociación e adopción), previa resolución autorizativa específica, o que na práctica resolutiva chámase extensión de plenos poderes para a firma.

 

As organizacións internacionais tamén teñen capacidade para celebrar tratados internacionais, réxense polas normas da Convención de Viena de 1986, pero esta capacidade depende do establecido nas súas cartas fundacionais ou estatutos.

 

A figura do depósito apareceu cos Tratados multilaterais, sobre todo a partir do [[século XIX]]. Con anterioridade ao século XX, tempo no que a maioría dos tratados era bilaterais, non se facía necesario un depositario pois, cando se celebraba un tratado entre dous Estados, estes intercambiaban, e ségueno facendo, os instrumentos adecuados para a súa eventual ratificación posterior.

 

Coa aparición dos tratados multilaterais pasa a ser necesario o nomeamento dalgunha entidade multirateral ou [[Estado]] que se ocupe de recibir, salvagardar e comunicar ás partes involucradas todos os instrumentos de ratificación. Esta entidade ou Estado é o ''depositario''.

 

* Custodiar o texto orixinal do tratado, os poderes que se lle remitiron (poderes que acreditan as facultades das persoas que representaron aos Estados) e custodiar todas as comunicacións e notificacións relativas ao tratado.

 

Tras a [[Segunda Guerra Mundial]] a [[Carta das Nacións Unidas]] seguiu unha solución coa mesma intención, pero menos severa: No seu artigo 102 afírmase que os Tratados non rexistrados e publicados non poden ser invocados no Sistema das [[Nacións Unidas]].

 

 

[[Categoría:Diplomacia]]

[[hi:सन्धि (समझौता)]]

[[hr:Međunarodni ugovor]]

[[hu:Nemzetközi szerződés]]

[[id:Perjanjian internasional]]