Notario, notaria: Diferenzas entre revisións

[[Ficheiro:Notariavigo.jpg|thumb|300px|UnUnha ofício notarialnotaría en [[Vigo]]]]

O '''notario''' é un axente con delegación do [[Estado|poder público]] que labra e fai as [[Averbación|averbacións]] nos seus libros de notas os instrumentos dos actos [[Dereito|xurídicos]] que lle son solicitados polas persoas interesadas, facéndoo con observancia das normas xurídicas pertinentes, incluíndo as de [[DireitoDereito Tributario]].

O notario ten como función recibir, interpretar e dar forma legal á vontade das partes (en actos xurídicos extraxudiciais), labrando os instrumentos necesarios a ese fin, conferíndolles [[fe pública]] e asegurándolles a respectiva conservación, forza probatoria e forza executiva.

O notario é herdeiro dunha figura do direitodereito romano, o [[tabelión]], que coexistiacoexistía con outros profisionaisprofesionais de labores relacionadasrelacionados. Coa quedacaída do Imperio a maioría destas figuras van esmorecendo e o '''tabelion''', que redactaba actas e convenios, converxe cos '''tabularii''', funcionarios que elaboraban listaxes oficiais. Esta confluencia atribuiseatribúese a unha confusión intencionada do insigne xurista [[Accursio]] nas súas glosas e axiña outros xuristas comezaron a utilizar ambas formas como sinónimas. O uso da palabra ''notario'' aplicábase nesa época fundamentalmente aos notarios da igrexa que evidentemente eran moito maismáis comúns que os outros, polo que o nome pasou xa no [[século XIII]] a designar aosos [[escribán]]s ou tabelións.

Rainero de Perugia, profesor na Universidade de Boloña publicou arredor de [[1230]] o ''Ars notariae'', onde define a notaría como o estudo especializado no Dereito material da escrituración de contratos e últimas vontades. A primeira codificación destas figuras éfoi nas [[Partidas de Afonso X]] onde o único nome que se aplica é o de ''escrivano'' ([[escribán]]). A seguinte reforma será a “[[Pragmática de Alcalá]]” do [[7 de xuño]] de [[1503]]. Non se produciu ningún cambio lexislativo importante ata o [[28 de maio]] de [[1862]] coa aprobación da Lei orgánica do notariado.

En xeral a figura é similar en todos os paises de dereito romano-xermánico (o que inclúe toda a [[Europa]] continental e [[América]] latina):.

'''En España''': os notarios teñen en España o dobre carácter de funcionarios públicos e profesionais do dereito segundo o establecido na Lei do Notariado. A súa retribución é por arancel determinado por Real Decreto.