Revisión como estaba o 3 de outubro de 2009 ás 16:05 editar Prebot (conversa \| contribucións) Bots 44.135 edicións m Bot: substituír 'mentras' por 'mentres' ← Edición máis vella		Revisión como estaba o 3 de outubro de 2009 ás 16:23 editar desfacer Prebot (conversa \| contribucións) Bots 44.135 edicións m Bot: substituír 'ahí' por 'aí' Edición máis nova →
Liña 34: O grupo comezou a tocar en varios garitos de Nova York. As primeiras opinións do público forón desastrosas. A xente non acababa de encontrarlle o punto a catro zumbados que lle cantaban á heroína cós amplificadores a todo volumen. Tocaban dunha forma completamente distorsionada e a maioría de veces forá de ton có que se creaba un caos insostible para a audiencia. Pero detrás de toda aquela hecatombe, hallabase unha música totalmente abrumadora que se elevaba sobre os muros do convencional e baixaba mediante as letras de Reed ós submundos do individuo, creando unha vinculación absolutamente necesaria entre música, actitude e contido. Fartos de ser expulsados de case tódolos locais, a Velvet dáse unha oportunidade e ante a posibilidade de emigrar a [[Europa]], comezan a tocar no Cafe Bizarre, coma unha das últimas tentativas de ter un mínimo de continuidade na escena. E é ~~ahí~~aí, no Cafe Bizarre, onde crease un punto de inflexión para a banda. En medio doutra actuación ante catro pelagatos, Lou Reed alucina cando ve entrar no local a [[Andy Warhol]] e a toda a súa "troupe" de colgados. O creador do [[Pop-art]], vello zorro, andaba buscando unha banda de Rock para expandir os seus proxectos entre outros públicos diferentes ó selecto clube artístico e que mellor banda para o decadente Warhol que Velvet Underground coas súas cancións de travestis e drogas, vestidas con ese son estridente e forá do común. Ó final da actuación, Warhol propón a Reed e Cale que se trasladen a The Factory, berce dos protexidos de Warhol, ofrecendolles novos amplificadores e a súa axuda para promocionarlles. A Factory é unha especia de manicomio artístico onde poetas malditos, cineastas excéntricos, pintores, bailarines e demáis crápulas dan renda solta á súa creatividade apadrinados polo extraño talento de Warhol. A Velvet está na súa salsa e as letras e a música de Reed, influido por semellante fauna, adquiren un enfoque aínda máis explícito se cabe que con anterioridade. Liña 42: The Velvet Underground & Nico saía ó mercado en 1967, realizado polo selo Verve. Naquel intre non vendeu máis dun puñado de copias debido á mala distribución e promoción por parte da compañía e ó feito de que era un suicidio comercial dende calquer punto de vista. Ese suicidio comercial no seu tempo é actualmente unha das obras artísticas máis importantes dos últimos 50 anos. A partir de ~~ahí~~aí, a Velvet editaría tres discos máis. Warhol e a súa corte deixanos sós para o segundo (White Light / White Heat), no que a cara bonita de Nico tamén desaparece e os catro compoñentes orixinais do grupo recrean un disco máis corrosivo todavía que o anterior. No terceiro disco, titulado coma a banda, John Cale abandona o barco e incorporase Doug Youle, quen tamén intervendría no cuarto e derradeiro LP de estudio do grupo chamado Loaded, na grabación do cal tamén saltaría do grupo o propio Lou Reed cerrando así definitivamente a historia do grupo. Coma ocurre cós adiantados ó seu tempo, a obra da Velvet Underground segue sendo vangardista e innovadora, e segue rompendo moldes e radio-fórmulas 35 anos despois. Falar e escribir deles é ó fin palla para chear páxinas de revistas, anuarios, libros e webs coma esta, pero o que realmente toca o alma é escoitar Heroin sen máis compaña que a oscuridade.

The Velvet Underground: Diferenzas entre revisións