Inocencio IV, papa: Diferenzas entre revisións

'''Inocencio IV''' (nado en [[Xénova]] haciacara o [[1185]] e falecido en [[Nápoles]] o [[7 de decembro]] de [[1254]]) foi o [[Papa]] nº 180 da [[igrexa católica]].

De nome '''Sinibaldo Fieschi''', foi o último representante da [[teocracia]] pontificia. Formouse en [[Parma]] e [[Boloña]], sendo profesor de [[dereito canónico]] nesta última cidade. O 23 de setembro de 1227 foi nomeado cardeal-párroco de San Lourenzo en [[Lucina]]; o 28 de xullo de 1228, vice-chanceler de [[Roma]]; en 1235 [[bispo]] de [[Albenga]] e legado no norte da [[península itálica]]. Foi elexidoelixido Papa o 25 de xuño de 1243, tras máis de ano e medio coa sede vacante trala morte de [[Celestino IV]].

Nesta situación, Inocencio esixiu de Federico o recoñecemento do dano que causara á Igrexa. Finalmente chegaron a un acordo o 31 de marzo de 1244. Nel restituíanse á Igrexa as súas posesións, especialmente os Estados pontificios, e liberábase ós prelados favorables ó Papa que mantiña presos o emperador. Aínda que firmara a paz con el mercede á mediación do rei de [[Francia]], sentiuse incómodo en Italia pola presenza da milicia imperial, e decidiu refuxiarse en [[Lyon]] co apoio dos [[Xénova|xenoveses]]. Convocou o 3 de xaneiro de 1245, nada máis chegar á cidade, o [[Concilio de Lyon I]] pese á oposición do emperador. Sentíndose forte, Inocencio procedeu a realizar novas acusacións durante a celebración do [[concilio]] contra o emperador e terminou por [[excomuñón|excomungalo]] o 17 de xullo por non organizar unha nova [[cruzada]], e ditou a bula ''Agni sponsa nobilis'' para declarar o poder supremo da Igrexa fronte ós gobernantes. Federico organizou tropas para enfrontarse ó papado; Inocencio, pola súa parte, pretendeu organizar unha cruzada contra o propio emperador mobilizando ós príncipes alemáns. Nese camiño pretendeu a elección de [[Henrique Raspe]] e, aínda que foi proclamado emperador o 22 de maio de 1246, nunca foi recoñecido como tal. Ó mesmo tempo provocou o alzamento contra o emperador de moitas cidades do norte de Italia, obtendo a victoriavitoria as tropas papais o [[26 de maio]] de [[1249]].

Morto Federico II en 1250, continuou a súa loita contra [[Conrado IV]], fillo e sucesor daquel, propoñendo para os alemáns a [[Guillerme de Holanda]]. Recuperou o [[Reino de Sicilia]] para o papado, ofrecéndoo sucesivamente a [[Ricardo de Cornwall]], irmán de [[Henrique III de Inglaterra]], ó seu fillo [[Edmundo Crouchback|Edmundo o XorobadoChepudo]] e a [[Carlos de Anjou]]. Todos o rexeitaron, mentres Conrado IV e [[Manfredo]] (bastardo de Federico II) controlaban pola forza das armas [[Nápoles]] e [[Sicilia]]. Á morte de Conrado, a posición do seu fillo Conradino era tan precaria que negociou co Papa. Por un tratado firmado en setembro de 1254, [[Apulia]] pasou a ser propiedade papal. O gobernante de Apulia, Manfredo, sospeitou da conduta do pontífice ó visitar a súa nova terra, polo que fuxiu cos sarracenos, que o axudaron a derrotar ás tropas papais en [[Foggia]] o 2 de decembro de 1254. Inocencio, enfermo, faleceu en Nápoles o 7 de decembro, como consecuencia do efecto que a noticia da derrota tivo na súa desastrada saúde.