Alonso Jofre Tenorio: Diferenzas entre revisións

O seu pai era [[Diego Alonso Tenorio]], señor de Tenorio con herdanzas en [[Toledo]] e [[Sevilla]] logo de campañas militares xunto a [[Afonso X o Sabio]]. Casou con [[Aldonza Jofre de Loaisa]], filla de [[Jofre de Loaisa]], Señor de [[Preter]], cabaleiro [[Aragón|aragonés]], aio da raíña consorte dona [[Violante de Aragón|Violante]] e do infante [[Fernando de la Cerda]], ampiamente recompensado no repartimento de Sevilla.▼

Froito de esta unión conxugal naceu Alonso Jofre Tenorio, herdeiro na titularidade da Casa. Fue coetáneo dos reis [[Fernando IV]] e [[Afonso XI]]. No reinado deste último desempeñou varios cargos. Serviu como [[adiantado]] maior de [[Castela]]. Estaba encargado de manter a paz na zona, de recaudar os tributos rexios, xulgar os preitos en apelación e sobre todo de investirse con mando militar en caso de guerra. Aparece por tanto como un membro da nobreza que ocupa postos públicos importantes, xa que os adiantados eran elexidos polo monarca entre os grandes magnates do reino que gozaban da súa confianza.▼

En 1314, segundo [[Ortiz de Zúñiga]], era xa [[almirante]] maior da mar. Ó almirante, como dignatario da corte rexia, o rei confiáballe o mando da súa flota e a dirección da guerra na mar. Equivalía a un «alter ego» do monarca cando navegaba. Por iso, quedaban baixo a súa autoridade e xurisdicción os portos e concellos das vilas do litoral. As súas atribucións eran moi diversas. Durante o primeiro tercio do [[século XIV]] tiña ó seu cargo o poder militar da flota con ampla potestade xurisdiccional sobre tódolos homes que embarcaban en armadas da Coroa, ademais do coidado e dirección da construcción naval nos [[estaleiro]]s.▼

Na orde xudicial as súas facultades eran tamén amplas. Exerceu a súa [[xurisdicción]] a través dun tribunal do almirantádego en Sevilla. Nomeaba alcaldes, alguaciles e escribáns. Incluso poden englobarse neste grupo outras prerrogativas, como poseer voto no concello de Sevilla e ser membro do [[Consello Real]]. ▼

No aspecto económico, aparte de tódolos beneficios derivados das súas facultades xudiciais, tiña outras fontes de ingresos. As máis importantes eran un sétimo do botín capturado; o despacho ou imposto sobre a capacidade do navío, e a distancia do porto de destino; o almirantádego ou tributo que gravaba a carga e descarga de mercancías, así como a utilización do porto, especialmente para os mariños non sevillanos e a ancoraxe que era un gravamen imposto ós barcos pola entrada e fondeo no leito dos ríos e portos.▼

As fontes aluden a outros títulos desempeñados por Alonso Jofre Tenorio, como o de alcaide dos [[Reales Alcázares de Sevilla|alcázares de Sevilla]], encargado da defensa militar das fortalezas ca cidade. Foi garda maior do rei, o que constituía unha dignidade palatina, honorífica máis que efectiva, de carácter militar que tiña ó seu cargo o coidado da garda persoal do monarca. Tamén foi alguacil maior de Toledo, un oficio do concello encargado da execución dos mandamentos xudiciais e do manteñemento da orde na cidade. Foi titor dos seus sobriños Pedro Alfonso e Juan Alfonso de Benavides, señores de Benavides e Cheles.▼

En [[1328]] era encomendeiro do [[mosteiro de San Xoán de Poio]], convento benedictino, fundado no [[942]]. Afonso XI asinou un documento no que confirma a exención de xantar e de pedidos, privilexio outorgado polo seu antecesor Fernando IV. Igual ocorre en [[1329]] para o [[mosteiro de San Salvador de Lérez]].▼

En 1333 Afonso XI concedeu [[Moguer]] a Alonso Jofre Tenorio e á súa muller, Elvira Álvarez, como [[Señorío de Moguer|vila de señorío]] ''por muchas buenos senvicios, que feicisteis a el rey don Fernando, nuestro padre, que Dios perdone, e feicistes e facedes a nos de cada día''. Como I Señor de Moguer fundou o Convento do Corpus Christi e o Mosteiro de Santa Clara, entre 1337 e 1338, convertíndose no seu patrono, e dotou con numerosos bens ás comunidades relixiosas que asentou na súa vlla. Os descendentes de Alonso Jofre Tenorio mantiveron o patrimonio monacal engrandecéndoo con propiedades rústicas e urbanas. A Casa Tenorio entroncou por matrimonio coa liñaxe dos [[Portocarrero]], señores de [[Villanueva del Fresno]] ([[Provincia de Badaxoz|Badaxoz]]) nas persoas de María Tenorio, filla do almirante, e Martín Fernández Portocarrero. ▼

A crónica de Afonso XI, tratados nobiliarios e obras locais ofrecen gran cantidade de datos sobre a actuación político-militar do almirante. En 1325 expulsou ós nobres de Sevilla, tomando o goberno da cidade. Ó ano seguinte participou na conquista de [[Olvera]] e [[Pruna]], impedindo coa súa flota que os [[benimerines]] apoiasen aos [[reino de Granada]] por mar, suministrándolles comida e tropas. En 1329 foi ante o Papa [[Xoán XXII]] como embaixador para conseguir os beneficios de cruzada na guerra contra os infieis. Nese mesmo ano intentou desde a mar que [[Xibraltar]] non caese en mans de [[Abomelique]], fillo do sultán de [[Fez]]. En 1337 conseguiu unha aparatosa victoria sobre a flota [[Portugal|portuguesa]].▼

Faleceu o 4 de abril de 1340, ó enfrontarse cunha escadra de [[benimerines]] máis numerosa no estreito de Xibraltar. Os seus restos descansan no sepulcro que comparte coa súa muller Elvira Álvarez, a súa filla Marina, Beatriz Enríquez (esposa do V Señor de Moguer) e o seu neto [[Alonso Fernández Portocarrero]] (III Señor) no Mosteiro de Santa Clara de [[Moguer]].▼