|
==Descrición==
Son parrulos relativamente pequenos, que miden entre 41 e 49 cm. de lonxitude e teñen unha envergadura alar que vai dos 65 ós 75 cm. Os machos adultos en plumaxe reproductorareprodutora son aves de aspecto rechamante e inconfundible. Teñen o bico vermello, a cabeza verde metálica, un debuxo branco en forma de media lualúa sobre dos ollos e a cara vermella con "patillas" castañas. O papo é púrpura con dúas liñas verticais brancas e os flancos avermellados, con dúas “velas”” alaranxadas no lombo, formadas polas plumas da alas . A plumaxe ten reflexos metálicos. As femias teñen unha coloración moito máis discreta, castaña agrisada, manchada na parte inferior. Teñen un anel ocular branco e unha liña que parte do ollo, ademáisademais dunha pequena parte branca nos flancos. A punta do seu bico é pálida. En xeral soi moi semellantes ás femias do pato da Carolina.
== Distribución==
A área orixinal de distribución da especie comprendía o norestenordeste de [[China]] e a rexíonrexión rusa do [[Amur]], onde hai aínda unhas 1000 parellas, e o [[Xapón]] onde quedan unas 5000. Actualmente a especie está moi ameazada nestas áreas. Como ave de parques e zoos espallouse case por todo o mundo e os exemplares fuxidos establecéronse con máis ou menos éxito nalgunhas zonas coma [[Alemaña]], [[Austria]], [[Suíza]], os [[Países Baixos]] e o sur de [[Inglaterra]]., onde hoxe se consideran unha especie definitivamente consolidada.
A poboación salvaxe europea, que conta cunhas 7.000 parellas sería hoxe superior á asiática.
As poboacións salvaxes asiáticas son migratorias, que pasan o inverno bnas terras baixas do sur de China e do xapónXapón.
Malia calcular os seus números nuns 65.000 Iexemplaresexemplares a [[IUCN]] non considera ó pato mandarín especie ameazada.
En estado salvaxe os patos mandaríns crían en zonas de bosque mesto preto de lagos pouco fondos, pantanos ou estanques.
==ConductaConduta==
Na natureza son aves tímidas que se moven entre a vexetación mesta, voando con habilidade entre as polas e agatuñando poaspolas árbores. Son pouco sensibles ó frío, o que lles permite sobrevivir ós invernos centroeuropeos. Buscan comida principalmente no chan, apañando mesmo sementes grandes coma [[landra]]s. Aliméntanse principalmente ó menceramencer ou cando empeza a anoitecer, e pasan o día pousados nunha pola ou agachados na vexetación.
Poden formar pequenos bandos no inverno, pero non adoitan mesturtarsemesturarse con outras especies de parrulos.
==ReproducciónReprodución==
Fan os niños en furados nas árbores, preto da auga. Poñen de 6 a 10 ovos brancos, duns 5 cm. de longo que chocan uns 31 días. Cando os polos saen do ovo, a mai salta no chan e chamaoschámaos inmediatamente. Os pitos movensemóvense xa de pequenos con facilidade polas polas, gracias as unllas aguzadas e a cola longa.
==Simbolismo==
| 