'''Aristocracia''' (do [[Idioma grego|grego]] ''aristos'' = o mellor ''krátos'' = [[forza]]) significa o [[goberno]] dos mellores. De feito, o términotermo define un réxime político no que o poder está en mans das clases altas da sociedade. Co mesmo nome, desígnase aos [[nobres]], e úsase aristocracia como sinónimo de [[nobreza]]. [[Platón]] e [[Aristóteles]] empregaron a palabra no seu sentido orixinal. Para Platón, "os mellores" eran os filósofos, "posuidores" ...
:(erro filosófico) Pois Aristóteles acuñóacuñou o terminotermo e deu este concepto de quen eran filósofos, distinguiendolos dos "Sabios" (quen crían ser POSUIDORES DA VERDADE...) mentres que os filósofos eran "BUSCADORES DA VERDADE..."
... da verdade e dun claro sistema ético. Para Aristóteles, a aristocracia era distinta á [[monarquía]], goberno dun só, e á [[democracia]], goberno do pobo. Na teoría aristotélica, os poucos exercen o poder en beneficio do todo. Cando non o fan así, a aristocracia convértese en oligarquía, goberno de facción. Máis aló do seu sentido orixinario, para gregos e romanos as aristocracias foron clases sociais ben definidas, que exercían o poder ou se empeñaban en manexalo detrás da escena.
É dicir que desde antigo identificouse o términotermo cun estrato social elevado e minoritario. Na Alta [[Idade Media]], as monarquías non daban lugar ao crecemento das aristocracias. Na medida en que se desenvolveron as cortes, os títulos nobiliarios habilitaron a novos aristócratas que influían decisivamente na política dos reinos. Na práctica, non houbo históricamente casos significativos de "goberno dos mellores" ou goberno de poucos, xa que formalmente o poder exercérono os reis ou, en éraa contemporánea, os representantes do pobo.
Tal vez só exceptuaron esta regra [[Venecia]] e [[Polonia]].
